در مورد صحابه، تعریف حداقلی و حداکثری وجود دارد؛ تعریف اول: به هر کسی که پیامبر را مشاهده کرده باشد، حتی اگر یک لحظه پیامبر را دیده باشد، صحابه اطلاق می‌شود. تعریف دوم: به کسانی که با پیامبر مصاحبت طولانی داشته و از پیامبر اطاعت می‌کردند، صحابه اطلاق می‌شود. نظریه عدالت صحابه، طبق تعریف اول، افراطی و به دور از واقعیت است، و طبق تعریف دوم، مورد قبول و احترام است.

یکی از ارکان و پایه‌های اساسی فقه اهل سنت مبتنی بر لزوم اعتقاد به عدالت صحابه یا به قولی حجیت قول آن‌هاست. برای عدالت صحابه که منجر به حجیت قول آن‌ها می‌شود چند دلیل از جمله آیات قرآن کریم، ارائه شده است که در این نوشته نظرات شاطبی در کتاب الموافقات را ذکر خواهیم کرد. وی یکی از علمای اهل سنت در قرن ۸ هجری است. اولین دلیل وی، آیاتی از قرآن کریم...

به حكم عقل و نقل، در ميان صحابه -هم‌چون ساير مردم- هم عادل وجود دارد و هم فاسق، هم درستكار و هم خطاكار... ليكن واضح نیست اين اعتقاد غلط از كجا در انديشه اهل سنت، سرچشمه گرفته است که تمامى صحابه را مبرّا از بدى‌‏ها دانسته و عادل شمرده‌‏اند و اعتقاد به عدالت صحابه را واجب دانسته‏‌اند؟ و بر همين اساس، آن‌چه را كه از صحابه رسيده مى‏‌پذيرند.

اعتقاد به عدالت صحابه در قرن سوم و چهارم  شکل گرفت و علمای اهل سنت خط قرمز خود را عدالت صحابه قرار دادند، چون از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) محروم بودند و خود را در حال غرق شدن مشاهده می‌کردند، زیرا روایات همه از طریق صحابه نقل شده بود و اگر عدالت صحابه مخدوش می‌شد، راهی برای دستیابی به اسلام نداشتند.

اهل‌سنت: ما از برخی آیات قرآن برداشت می‌کنیم که همه صحابه عادل بوده‌اند:

زمانی که مردم دنیا به مطالعه علت پیاده‌روی اربعین می‌پردازند، حقیقت برای جامعه جهانی به خصوص جامعه اهل تحقیق دنیا آشکار شده و پی به حقیقتی می‌برند که دین اسلام دینی برای دفاع از انسانیت و مظلومان و همچنین دینی برای تکامل انسانیت است و شخصیت‌هایی مانند امام حسین (علیه‌السلام) برای احیای این دین حاضر شدند که جان و مال و اولاد خود را در این راه فدا کنند.