عباس افندی یا عبدالبهاء، دومین پیشوای بهائیت بود که از کودکی، درس خیانت و خشونت را نزد پدر خود آموخت. او با زیرپا گذاشتن وصیت و پیش‌بینی پیامبرنمای بهائیت، برادرش را از جانشینی خود خلع کرد. عبدالبهاء در روابط سیاسی بسیار مرموز و زیرکانه عمل می‌کرد و همیشه به دنبال کسب حمایت قدرت‌ها بود. او در عین حال، خود را مسلمانی معتقد در فلسطین، جا می‌زد.

یهودیان مخفی یا همان آنوسی ها به منظور ایجاد تفرقه در جامعه اسلامی، ابتدا خود را مسلمان جا زده و جدیدالسلام لقب گرفتند. سپس به جهت ترغیب مسلمانان به مسلک بابی و بهائی درآمدند و در تقویت آن ها کوشیدند. در پایان هم پس از پا گرفتن مسلک بابی بهائی، از هردو دست شستند و به آیین یهود خود بازگشتند!

عبدالخالق یزدی یهودی که پیش از فتنه باب ادعای مسلمانی کرد، تأثیر بسزایی در زمینه سازی و گسترش بابیت ایفا کرد. ارتباط عبدالخالق با علی محمد باب، محدود به درس نبود و پیشوای بابیت کارهایش را به او گزارش می داد. عبدالخالقی که حتی پسرش را در راه حمایت از بابیت فدا کرد، پس از شیوع بابیت و ایجاد چنددستگی در ایران، به کیش یهود خود بازگشت.

بهائیان در مواجهه با جانشینی شوقی افندی در وصیتی منتسب به عبدالبهاء، سه دسته هستند. بهائیان اصلاح طلب، وصیتنامه را جعلی می دانند. دسته دیگر، آن را نسخ شده می‌دانند. عمده بهائیان هم صحت و عدم نسخ وصیتنامه را پذیرفته و عصمت بهاء و عبدالبهاء را زیر سؤال می‌برند؛ اما حکایت ذیل، گواهی بر بی میلی عبدالبها به شوقی افندی از زمان کودکیش دارد!

پیامبرنمای بهائیت زمان جهانگیری فرقه خود و برقراری صلح عمومی در دنیا را پس از پایان جنگ های جهانی دانست! از این رو عبدالبهاء هم سال 1335 شمسی را سال تحقق پیشگویی پیامبرنمای بهائیت تعیین کرد! با پایان یافتن دو جنگ جهانی و گذر 66 سال از تاریخ پیشگویی پیشوایان بهائی، نه بهائیت یگانه دین دنیا شد و نه صلحی عمومی در جهان شکل گرفت!

چگونه می توان از ظهور ادعای بابیت و پیامبری علی محمد باب، به دروازه انتقال به عصرجدید تعبیر کرد در حالی که دعوت او به بربریت و حتی منع از به‌کارگیری علوم رایج عصر خودش، عقبگردی قابل توجه برای بشریت بود؟! به راستی کسی که دستور به نابودی علم، فرهنگ و تمدن داد و بی عفتی را در مسلکش رواج داد، چگونه می تواند الگویی قابل تقدیر باشد؟!