بهائیت در عصر پهلوی
گزارش ساواک از نشست بهائیان در شیراز نشان داد که تشکیلات بهائیت در هیچ دوره ای دست از تبلیغ و کادرسازی برای خود برنمی دارد. تشکیلات بهائیت برخلاف شعار حقیقت جویی، از کسانی که پیرامون شبهات و تاریکی بهائیت روشنگری می کنند به شدت متنفر است. شعار نوع دوستی اش در واقع، رنگ و بوی دیگری دارد. با شعار حکمت، نفوذ و کارشکنی خود را توجیه می کند.
تاریخ به خوبی نشان داده، بهائیتی که همواره ندای مظلومیت سر می‌دهد، هرگاه که قدرت یافته، از هیچ ظلم و ستمی برعلیه مردم دریغ نکرده است. بهائیتی که مظلومیت را یکی از راهبردهای خود برشمرده و حتی دفاع از خود در برابر ظالمین را ناپسند و مذموم معرفی کرده، در عمل نشان داده که در ظلم و ستم، از جانیان بزرگ تاریخ چیزی کم ندارد.
یکی از خیانت‌های بهائیان به ایران را می‌توان زمینه‌سازی برای ورود مستشاران آمریکایی (از جمله مورگان شوستر آمریکایی)، با هدف تأمین منافع آمریکا و تقویت نفوذ بهائیت در ایران برشمرد. از این‌رو تحریک آمریکایی‌ها توسط عبدالبهاء، برای نفوذ و تسلط بر ایران و چپاول منابع این کشور، از این تاریخ به بعد کلید خورد.
سایت خانه اسناد بهائی ستیزی در ایران، از قتل دکتر برجیس به عنوان سندی بر مظلومیت و ستم‌دیدگی بهائیان در ایران یاد کرد. اما در حقیقت تشکیلات بهائیت با انکار جنایات پیروان خود و ذکر ناقص حوادث تاریخی، سعی دارد تا در کنار سرپوش گذاردن بر خیانت‌های بی‌شمارش، سندی بر مظلومیتش دست و پا کند تا حس ترحم مردم را نسبت به خود برانگیزد.
در سالروز شکل‌گیری انقلاب اسلامی، کانال‌های خبری تبلیغی بهائیت با نقل حکایتی، بهائی نشدن شاه ایران را علّت فروپاشی این رژیم مستبد معرفی کردند. اما نقل این حکایت و پاسخ محمدرضا پهلوی به خوبی نشان داد که تشکیلات بهائیت بر خلاف ظاهرسازی عدم مداخله‌ی خود در سیاست، سیاست پلکانی را برای سلطه‌ی کامل بر کشور می‌پیماد.
هنگامی که تشکیلات بهائیت رژیم پهلوی را شکست خورده می‌دید، تلاش نمود تا سفره‌ی خود را از این رژیم جدا کرده و به عبارتی تمام جنایات و غارت‌های خود را در زمان این رژیم منکر شود. این‌ها همه در حالیست که تاخت و تاز بهائیت در عصر پهلوی به حدی بود که موجب شد یکی از مبلّغان بهائی، محمدرضا شاه را صراحتاً بهائی خطاب کند!
بهائیان سعی دارند تا با استفاده از گذر تاریخ، بر غارت‌هایشان در عصر پهلوی، سرپوش نهند. اما حقیقتاً اسناد تاریخی بسیاری موجود است که از اقدام محاسباتی بهائیت برای غارت ایران، پرده برمی‌دارد. همچنان‌که فردوست می‌گوید: «بهائیان با رسوخ در دربار شاه ایران برای ثروتمند شدن جامعه‌ی بهائی استفاده کرده تا از این طریق اقتصاد مملکت را به دست گیرند».
بهائیان در حکومت پهلوی، نفوذ بسیاری در دربار شاه ایران پیدا کردند. حمایت‌های بی‌دریغ رژیم پهلوی از بهائیان موجب شد که تعدادشان در کشور، به سه برابر افزایش یابد. تلاش محمدرضا پهلوی برای رسمیت بخشیدن به فرقه‌ی ضالّه‌ی بهائیت در ایران موجب شد تا رئیس جمهوری مصر بگوید: شاه ایران بهائی شده و دستورات اسلام را زیر پا گذاشته است.
هرچند که تشکیلات بهائیت درصدد است تا با مظلوم جلوه دادن خود در عصر پهلوی، جنایت‌هایش را علیه ملّت ایران کم‌رنگ جلوه دهد؛ اما حقیقتاً عصر پهلوی را می‌توان دوران رواج و پیشرفت بهائی‌گری نامید. از همین‌روست که پس از انقلاب اسلامی و کوتاه شدن دست بهائیت از چپاول مملکت، شاهد مخالفت بی‌امان بهائیت با نظام اسلامی هستیم.
نظام آموزشی ایران در عصر پهلوی، تحت سلطه‌ی بهائیت قرار گرفته و به سوی تأمین منافع غرب در ایران به چرخش درآمد. بهائیت در این دوره با برجسته کردن موضوع باستان‌گرایی، به مقابله با فرهنگ ایرانِ اسلامی پرداخت. پس از شکست قیام 15 خرداد، نفوذ بهائیت به نحو چشم‌گیری افزایش یافت و زین‌پس بهائیت، آشکارا به تخریب اسلام در مراکز آموزشی پرداخت.
امام خمینی (ره) پیش از انقلاب اسلامی، جبهه‌گیری‌های روشنی نسبت به جریان صهیونیستی بهائیت در ایران داشته است. اما پس از انقلاب اسلامی در ایران و افشای خیانت‌های تشکیلات بهائیت به اسلام و ایران در اسناد ساواک؛ معلوم شد که واکنش‌های امام خمینی (ره) نسبت به جریان خائن بهائیت، کاملاً صحیح و به موقع بوده است.
پس از کودتای 28 مرداد، نفوذ بهائیت در ارکان اداره‌ی ایران، گسترش یافت. در آن زمان حساس، آیت‌الله فلسفی با هماهنگی آیت‌الله بروجردی (ره) مبارزات خود را برعلیه بهائیت آغاز کرد. مرحوم فلسفی، پس از بررسی مبارزاتش با جریان بهائیت، این‌چنین نتیجه می‌گیرد که نفوذ بهائیت در ایران، با هدف ایجاد پایگاه دومی برای آمریکا در خاورمیانه بوده است.
بر خلاف مظلوم‌نمایی‌هایی که بهائیت از خود در عصر پهلوی به نمایش می‌گزارد، دوران حکومت پهلوی، عصر رانت‌خواری و چپاول ملّت مسلمان ایران توسط بهائیت بوده است. نخست‌وزیر بهائی پهلوی با انتخاب دو شخصیت بهائی برای وزارت بازرگانی و کشاورزی ایران، رانت‌خواری و مکیدن خون ملّت مسلمان ایران را به اوج رسانده است.
محفل بهائیان طی ابلاغیه‌ای در سال 1305 ش، دستور به احداث بنای حظیرة القدس در تهران می‌دهد. با پیگیری علما و مردم مسلمان، در سال 1334 ش، دستور به تخریب گنبد این بنا صادر می‌شود. اما بر خلاف آن‌چه بهائیت، تخریب گنبد این بنا را حکایت از مظلومیت خود در رژیم پهلوی معرفی می‌کند؛ این اقدام تنها عملی نمایشی جهت حفظ آرامش مردم بوده است.