یکی از عقاید متناقض وهابیت، اعتقاد آنان به جهاد با مسلمانان به جهت رساندن آن‌ها به توحید در عبادت است؛ زیرا اعتقاد، امری درونی است و برای پذیرش یک اعتقاد توسط گروهی، باید آنان را متقاعد کرد و با اجبار قابل تحقق نیست؛ زمینه‌ساز بودن این جهاد برای چنین هدفی نیز صحیح نیست و این جهاد را نمی‌توان با جهاد ابتدایی که در اسلام مجاز است، مقایسه کرد.

برخی از عقاید وهابیت متناقض هستند، از جمله اعتقاد آنان به جهاد و علتی که برای آن بیان می‌کنند در تناقض با یکدیگر است؛ آنان مدعی‌اند که بسیاری از مسلمانان معاصرشان، اگرچه توحید ربوبی دارند، ولیکن دچار شرک عبادی هستند و همان طور که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله علیه مشرکین صدر اسلام جنگید، باید علیه آنان جنگید تا به توحید عبادی برسند. در جهاد صدر اسلام، شهادتین کفار کفایت می‌کرد، اما وهابیون با کسانی می‌جنگند که شهادتین گفته‌اند.

وهابی‌ها برای متهم کردن مسلمانان به شرک، آنان را به مشرکین صدر اسلام تشبیه کرده که به ادعای آنان، توحید ربوبی و شرک عبادی داشتند؛ وهابی‌ها به آیات قرآن استناد می‌کنند که خداوند به توحید ربوبی مشرکین تصریح کرده؛ در حالی که آیات وجوه مختلفی دارد: برخی مربوط به آینده و قیامت است، برخی پاسخ آنان پس از تفکر را بیان کرده و برخی آیات، ادعای شرک ربوبی نداشتن مشرکین را دروغ دانسته است.

در محرم سال 61 قمری امام حسین(ع) و یارانش توسط عاملان یزید به شهادت رسیدند و بدین ترتیب یکی از بزرگترین فجایع بشری به وقوع پیوست. با این حال عده‌ای سعی دارند که یزید ملعون را از این جنایت مبرا بدانند. ذهبی می‌گوید: یزید حكومتش را با كشتن و شهادت حسین (ع) آغاز كرد و با قیام حرّه پایان بخشید.

دشمنان قسم خورده اهل بیت (ع) شبهاتی را در بحث عزاداری و گریه بر سالار شهیدان مطرح می كنند، ازجمله اینكه گریه كردن و عزاداری برای امام حسین (ع) بدعت است؛ در پاسخ باید گفت: از مصادیق بدعت نیست؛ زیرا شكی نیست كه برپایی عزاداری و شادی، امری است فطری كه از ابتدا میان تمام ملّتها و اقوام رواج داشته و ادیان الهی نیز بر اصل آن صحه گذاشته‌اند.

وهابیان در بسیاری از مسائل با مسلمانان مخالفت کرده‌اند، اما آنان خود نیز عقاید متناقض دارند؛ از جمله آن عقاید، حرمت یا شرک دانستن توسل به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله پس از رحلت حضرت به علت ترک این کار توسط سلف امت است؛ هم علت مذکور حرمت را نمی‌رساند و نهایتاً ترک آنان، واجب نبودن را ثابت می‌کند؛ هم روایات و گزارشات بسیاری در تناقض با این اعتقاد وجود دارد و توسل سلف به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله پس از وفات یا اعتقاد به جواز آن توسط سلف ثابت است.