احکام بهائی
مبلّغان بهائی در پیج تبلیغی خود، تلاش نمودند تا حکم اسلام در خصوص حرمت گوشت خوک را مورد خدشه قرار دهند. این در حالیست که نه تنها اسلام، بلکه به حکم سایر ادیان الهی و عقل سلیم، مصرف گوشت خوک حرام و ممنوع است. با این حال، با چه رویی بهائیت می‌تواند خود را دینی الهی بنامد و لزوم تطبیق دین با علم و عقل را از آموزه‌های خود برشمارد؟
شوقی افندی در حالی کتمان عقیده را در هر شرایطی مذموم دانسته که عبدالبهاء از ایامی در بهائیت یاد کرده که به ایام تقیه شهرت دارد. با این حال، چگونه نویسندگان بهائی برای توجیه حکم شوقی افندی، از صراحت تمام نوشته‌جات پیشوایان بهائی بر ممنوعیت تقیه یاد کرده‌اند؟! آیا این چیزی فرای دروغ پراکنی و جعل تاریخ بهائیت است؟!
از جمله‌ی تناقضات بهائیت را می‌توان در حکم به طهارت و پاکی تمامی اشیاء توسط پیشوایان بهائی دانست. چرا که آنان از یک‌سو حکم به طهارت تمامی اشیاء داده‌اند و از سویی دیگر، دستور به اجتناب از اشیاء غیرطاهر داده‌اند. اما اگر اشیاء، در بهائیت نیز به طاهر و غیرطاهر تقسیم می‌شوند، دیگر حکم به طهارت تمام اشیاء چه معنا خواهد داشت؟!
پیامبرخوانده‌ی بهائیت، انتقال جسد میّت را به مسافتی بیش از یک ساعت حرام اعلام کرده است. این در حالیست که پیامبرخوانده‌ی بهائی و عبدالبهاء، دستور به انتقال بقایای جنازه‌ی علی‌محمد باب از تبریز به تهران و سپس عکا داده و آن را در کوه کرمل دفن کردند. آری؛ گویا این اغنام البهاء هستند که تنها موظف به انجام احکام ساختگی او هستند!
پیشوایان بهائیت همگام با جریان وهابیت، پیمودن مسافت برای زیارت قبور را حرام دانسته‌اند. این در حالیست که بهائیان با تأویل‌های نابجا همه‌ساله از سراسر دنیا عازم قبر پیامبرخوانده‌ی این فرقه در اسرائیل می‌شوند. بنابراین، استثنای چنین حکمی، یا به صلاحدید بهائیان صورت گرفته و یا پیشوایان بهائی، در اجرای احکام ساختگی خود مستثنا هستند.
دین‌سازان فرقه‌ی بهائیت در احکام ساختگی خود، استعمال هرگونه مسکرات را حرام قطعی اعلام کرده‌اند. این در حالیست که به اعتراف نزدیکان برگشته‌ی حسینعلی نوری، وی اعتیاد بسیاری به مشروبات و مسکرات داشته و تا جایی مست می‌کرده که به تعبیر عبدالحسین آیتی، حتی صد نفخ صور هم توان به هوش آوردن او را نداشته است.
پیشوایان بهائی بر خلاف عمل خود، بر حرمت تقیه در بهائیت تأکید کرده‌اند. مبلّغان بهائی نیز در توجیه این رفتار دوگانه، از ساخت مقبره‌ی باب توسط عبدالبهاء، به عنوان سندی بر عدم تقیه‌ی پیشوایان خود یاد کردند. این در حالیست که اولاً: این مقبره توسط شوقی افندی ساخته شده ثانیاً: اسناد غیرقابل انکاری از تقیه‌ی پیشوایان بهائی وجود دارد.
پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اقدس، خبر از تشریع نمازی نُه رکعتی از جانب خدای تعالی بر پیروانش داده است. اما گویا حسینعلی نوری در حفظ این امانت الهی کوتاهی کرده و این نماز از بین رفته است! حال به راستی چگونه حسینعلی نوری خود را عالم ناخوانده می‌داند، در حالی که احکام ساختگی خود را از یاد برده و توان نگارش مجدد آن را نداشته است!
یکی از مبلّغان سرشناس بهائی به نام اشراق خاوری، حکم غیرعقلانی جناب باب مبنی بر سوزاندن تمامی کتاب‌ها را منکر شده است. این در حالیست که این حکم صراحتاً در کتاب بیان مورد تأکید قرار گرفته است؛ تا جایی که حتی عباس افندی نیز از احکام باب این‌گونه یاد می‌کند «در یوم ظهور حضرت اعلی منطوق بیان، ضرب اعناق و حَرق کتُب و... بود».
هرچند که پیامبرخوانده‌ی بهائیت صراحتاً حکم به جواز داشتن دو زن داده است، اما عبدالبهاء به عنوان جانشین و مفسر نوشته‌های او، تأویلاتی متفاوت و بیگانه با این حکم پیامبرخوانده‌ی بهائیت ارائه کرده است. او در یک‌جا چندهمسری را جایز برشمرده و در جایی دیگر، بر خلاف تصریح گفتاری و عملی پدر خود، تعدد همسران را حرام اعلام نموده است.
مدعی پیامبری بهائیت در کتاب اقدس خود، مجازات کسی که شخصی را اندوهگین کند، با انفاق 19 مثقال طلا مقدور می‌داند. این در حالیست که اگر شخصی مجرد به دیگری تجاوز کند، تنها با پرداخت 9 مثقال طلا به بیت العدل تبرئه می‌شود! جالب‌تر آن‌که اگر فرد متجاوز متأهل باشد، حتی همین جریمه‌ی نقدی هم برای او تعیین نشده است!
یکی از احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از اسلام اقتباس کرده‌اند، مسئله‌ی وجوب حج است. اما جالب است بدانیم در این حکم وجوبی بر بهائیان (جدای از آشکارسازی حسّ خودپرستی پیشوایان بهائی)، نکته‌ی جالبی با عنوان «شرط قبولی حج» در بهائیت، به چشم می‌خورد. چرا که حسینعلی نوری شرط قبولی حج را شنیدن صدای خدا می‌داند!
از جمله احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از دین مبین اسلام اقتباس کرده و با اندک تغییراتی آن را به نام خود ثبت کرده‌اند؛ حکم تیمُم است. همچنان که آنان در نحوه‌ی گرفتن تیمم، تنها به خواندن ذکری بسنده کرده‌اند! این در حالیست که گویا سرکردگان بهائیت، در هنگام اعمال تغییرات خود، از حکمت الهی در جعل این‌گونه احکام غافل بوده‌اند!
پیشوایان بهائیت در حالی حکم به جواز عمل ناپسند استمناء و خودارضایی کرده‌اند که آسیب‌های جسمی و روحی روانی بی‌شماری بر آن مترتب است. اما حلال بودن چنین عمل خلاف دین و علمی در بهائیت، زمانی توجه همگان را به خود جلب می‌سازد که اساساً پیشوایان دین‌ساز بهائیت، داعیه‌ی ابداع آموزه‌ی تطابق دین با علم و عقل را دارند!