هرچند که پیامبرخوانده‌ی بهائیت صراحتاً حکم به جواز داشتن دو زن داده است، اما عبدالبهاء به عنوان جانشین و مفسر نوشته‌های او، تأویلاتی متفاوت و بیگانه با این حکم پیامبرخوانده‌ی بهائیت ارائه کرده است. او در یک‌جا چندهمسری را جایز برشمرده و در جایی دیگر، بر خلاف تصریح گفتاری و عملی پدر خود، تعدد همسران را حرام اعلام نموده است.

یکی از احکامی که پیشوایان فرقه‌ی بهائیت از اسلام اقتباس کرده‌اند، مسئله‌ی وجوب حج است. اما جالب است بدانیم در این حکم وجوبی بر بهائیان (جدای از آشکارسازی حسّ خودپرستی پیشوایان بهائی)، نکته‌ی جالبی با عنوان «شرط قبولی حج» در بهائیت، به چشم می‌خورد. چرا که حسینعلی نوری شرط قبولی حج را شنیدن صدای خدا می‌داند!

پیشوایان بهائیت در حالی حکم به جواز عمل ناپسند استمناء و خودارضایی کرده‌اند که آسیب‌های جسمی و روحی روانی بی‌شماری بر آن مترتب است. اما حلال بودن چنین عمل خلاف دین و علمی در بهائیت، زمانی توجه همگان را به خود جلب می‌سازد که اساساً پیشوایان دین‌ساز بهائیت، داعیه‌ی ابداع آموزه‌ی تطابق دین با علم و عقل را دارند!

معصومی تهرانی در نامه‌ی اخیر خود خطاب به آیت‌الله محقق داماد، با «دین» برشمردن بهائیت، خواستار احقاق حقوق اقلیت‌های دینی و به رسمیت شناخته شدن بهائیت در ایران شد. در پاسخ به وی می‌گوییم که بر اساس قانون اساسی، اقلیت‌های دینی در ایران از آزادی برخوردارند و اعطای آزادی عمل به فرقه‌ی جاسوسی بهائیت خیانت به ایران و اسلام است.

پیشوایان بهائی همواره حجاب را مانع پیشرفت دانسته و به مخالفت با آن پرداخته‌اند. اما با ملاحظه‌ی ماجرای حضرت آدم و حوا و اولین اقدام آنان (هنگام از بین رفتن لباس‌های بهشتی‌شان) در پوشش خود، درمی‌یابیم که میل فطری به پوشش در انسان وجود دارد. بی‌شک مخالفت پیشوایان بهائی با فطرت انسانی و متون الهی، نشان از ساختگی بودن مسلک آنان دارد.

مبلّغان بهائی با انتشار جمله‌ای از سومین پیشوای بهائیت در خصوص جواز «ازدواج برادرزاده» و رجوع حکم تکمیلی آن به بیت‌العدل مدعی شدند عدم ذکر «با»، به معنای حرمت ازدواج با محارم است. این ادعا در حالیست که با ضمیمه‌ی این پاسخ شوقی افندی به دیگر اظهارات سرکردگان بهائی، چیزی جز جواز ازدواج با تمامی محارم، غیر از زن پدر به دست نمی‌آید.