رئیس «انجمن بهائی برای صلح عمومی» معتقد است که اصل برابری میان زن و مرد، سبب پیشگیری از خشونت و تجاوز نسبت به زنان است؛ اما هر چند که رابطه‌ی این تساوی با جلوگیری از تجاوز، مبهم است؛ فرقه‌ی بهائیت، (جزای عمل شنیع زنا را با دادن طلا به بیت‌العدل) نشان داده که پول درآوردن به اسم دین، از دفاع کرامت زن‌ها، برایش مهم‌تر است.

در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی، با چندش‌آور خواندن جواز ازدواج با پدرخوانده در کشور ایران، خواستار مقابله‌ی مردم با این حکم شد. در پاسخ می‌گوییم که در دین اسلام، کسانی که از ازدواج با آن‌ها نهی به میان آمده، بسیار بیشتر از فرقه‌ی بهائیت هستند؛ چرا که سران بهائی تلویحاً به جواز ازدواج با محارم حکم کرده که در اسلام چنین نیست.

سران فرقه‌ی بهائی در سخنان خود بر این امر تأکید داشتند که دین باید سبب ایجاد الفت و محبت باشد؛ چرا که در غیر این‌صورت بی‌دینی بهتر است. ایشان این تعلیم را اختراع فرقه‌ی خود می‌پندارند. اما با بررسی تاریخ و احکام این فرقه، موارد بسیاری در تناقض با این تعلیم به ظاهر بدیع یافت می‌شود؛ نظیر مجازات طرد برای برخی اعضای این فرقه.

از جمله گناهان نابخشودنی نزد خداوند که خشم الهی را برمی‌انگیزد و حتی شفاعت حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) هم باعث بخشش مرتکبین آن نشده، لواط یا همان هم‌جنس بازی است. این گناه بزرگ نزد تمامی ادیان الهی مذموم شمرده شده است. اما نکته‌ی عجیب آن است که در آئین بهائی، هیچ‌گونه منع و بازداری از آن نشده است.

فرقه‌ی بابیت و بهائیت دارای احکامی است که با بررسی آن‌ها، غیرالهی بودن ایشان کاملاً روشن می‌شود، نظیر: ممنوعیت استفاده‌ی دارو برای مریض، ممنوعیت تحصیل در هر رشته‌ای غیر از بابیت، حکم به نسل‌کشی پیروان دیگر ادیان، هنگامی که یکی از پیروان ایشان به حکومت رسید و احکام مضحکی از این قبیل که با ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و مسلمات عقلی مغایرت دارد.

یکی از مواردی که در ادیان ابراهیمی حرام شمرده شده، رباخواری است که در اسلام همتای جنگ با خدا شمرده شده است. با نگاهی گذرا در متون بهائیت، می‌بینیم که رهبران بهائی نه تنها این امر را حرام ندانسته، بلکه به خاطر فضل به بندگان، حلال شمرده‌اند، در حالی که این امر نه تنها مفید برای جامعه نیست، بلکه باعث از بین رفتن تعدیل معیشت نیز می‌شود.