فرقه‌ی بابیت و بهائیت دارای احکامی است که با بررسی آن‌ها، غیرالهی بودن ایشان کاملاً روشن می‌شود، نظیر: ممنوعیت استفاده‌ی دارو برای مریض، ممنوعیت تحصیل در هر رشته‌ای غیر از بابیت، حکم به نسل‌کشی پیروان دیگر ادیان، هنگامی که یکی از پیروان ایشان به حکومت رسید و احکام مضحکی از این قبیل که با ابتدایی‌ترین حقوق انسانی و مسلمات عقلی مغایرت دارد.

یکی از مواردی که در ادیان ابراهیمی حرام شمرده شده، رباخواری است که در اسلام همتای جنگ با خدا شمرده شده است. با نگاهی گذرا در متون بهائیت، می‌بینیم که رهبران بهائی نه تنها این امر را حرام ندانسته، بلکه به خاطر فضل به بندگان، حلال شمرده‌اند، در حالی که این امر نه تنها مفید برای جامعه نیست، بلکه باعث از بین رفتن تعدیل معیشت نیز می‌شود.

از جمله احکام تأمل برانگیز فرقه‌ی بهائیت، حکم روزه‌داری است که توسط رهبران این فرقه و با الگو گرفتن از دین مبین اسلام، بر پیروان این فرقه واجب گردیده است. بهائیت هر ماه را به 19 روز تقسیم کرده که با هیچ قانون طبیعی هماهنگ نیست. زمان روزه، 19 روز آخر اسفند ماه، آخرین ماه بهائیان، است و در مناسب‌ترین موقع سال قرار گرفته است.

رؤسای بهائیت به پیروی از سکولار مذهبان غرب، مداخله در سیاست را ممنوع کرده‌اند، به طوری که عبدالبهاء می‌گوید: ملاک خروج از بهائیت، مداخله در سیاست است. این درصورتی است که سیاست به معنای قدرت برای احقاق حقوق مردم است. به نظر می‌رسد هدف از بیان این حکم، هم‌سویی و سکوت در مقابل استعمارگران و چپاول کشورهای مظلوم است...

از جمله احکام بهائیان، حکم مجازات شخصی است که خانه‌ای را آتش زده که باید او را سوزاند و همچنین در مورد کسی که شخصی را کشته، می‌توان از قصاص وی صرفنظر کرد و او را به حبس اَبَد محکوم نمود. این احکام با اشکالاتی مواجه است، از جمله اینکه در این حکم، بین قتل و سوزاندن خانه، فرق گذاشته نشده و سوزاندن نمی‌تواند مجازات آتش‌زننده باشد.

تقسیم ارث در میان بهائیان، از احکام تأمل برانگیز این فرقه است که توسط رهبر این فرقه صادر شده، در این حکم سهام مخصوصی برای معلّمِ میّت و نهاد رهبری بیت‌العدل در نظر گرفته شده است. این در صورتی است که اشخاص درجه یک نظیر پدربزرگ در رتبه‌ی بعد از بیت‌العدل قرار دارند؛ در کل می‌توان گفت که این حکم صرفا کسب درآمدی برای رهبران بهائیت است.