پیامبرخودخوانده‌ی بهائی از جانب خود، احکامی غیر حکیمانه به خدای تعالی نسبت داده است. از جمله‌ی این احکام جواز رِبا، بخشش گناه زناکار با پرداخت پول به نهاد رهبری این فرقه، واگذاری مقام شارعیت الهی به رهبران و انکار معاد می‌باشد. با ملاحظه‌ی همین موارد محدود، به غیرحکیمانه و غیرالهی بودن اساس این مسلک پی خواهیم برد.

«بیان» کتابی است از علی‌محمد شیرازی که بهاءالله آن‌ را بهترین کتاب دانسته و به مریدانش دستور داده که به آن عمل نمایند. مطالعه‌ی بخشی از این کتاب، زیر و رو شدن احکام الهی را به خوبی نشان می‌دهد. احکام عجیب باب، همه‌ی نجاسات را پاک می‌کند، کسب علم را حرام می‌داند، رابطه‌ی زن شوهردار با غیر همسرش را مجاز می‌شمارد و صدها حکم عجیب دیگر.

رئیس «انجمن بهائی برای صلح عمومی» معتقد است که اصل برابری میان زن و مرد، سبب پیشگیری از خشونت و تجاوز نسبت به زنان است؛ اما هر چند که رابطه‌ی این تساوی با جلوگیری از تجاوز، مبهم است؛ فرقه‌ی بهائیت، (جزای عمل شنیع زنا را با دادن طلا به بیت‌العدل) نشان داده که پول درآوردن به اسم دین، از دفاع کرامت زن‌ها، برایش مهم‌تر است.

در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آئین بهائی، با چندش‌آور خواندن جواز ازدواج با پدرخوانده در کشور ایران، خواستار مقابله‌ی مردم با این حکم شد. در پاسخ می‌گوییم که در دین اسلام، کسانی که از ازدواج با آن‌ها نهی به میان آمده، بسیار بیشتر از فرقه‌ی بهائیت هستند؛ چرا که سران بهائی تلویحاً به جواز ازدواج با محارم حکم کرده که در اسلام چنین نیست.

سران فرقه‌ی بهائی در سخنان خود بر این امر تأکید داشتند که دین باید سبب ایجاد الفت و محبت باشد؛ چرا که در غیر این‌صورت بی‌دینی بهتر است. ایشان این تعلیم را اختراع فرقه‌ی خود می‌پندارند. اما با بررسی تاریخ و احکام این فرقه، موارد بسیاری در تناقض با این تعلیم به ظاهر بدیع یافت می‌شود؛ نظیر مجازات طرد برای برخی اعضای این فرقه.

از جمله گناهان نابخشودنی نزد خداوند که خشم الهی را برمی‌انگیزد و حتی شفاعت حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) هم باعث بخشش مرتکبین آن نشده، لواط یا همان هم‌جنس بازی است. این گناه بزرگ نزد تمامی ادیان الهی مذموم شمرده شده است. اما نکته‌ی عجیب آن است که در آئین بهائی، هیچ‌گونه منع و بازداری از آن نشده است.