در میان اهل بیت پیامبر، دو امام معصوم، امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) توانستند در فرصتی که در زمان حیاتشان، توسط خلفای غاصب و حکومت ظالم به‌وجود آمده بود، بهره کافی ببرند و شاگردانی تربیت کنند، که کسی را یارای مقاومت در برابر مناظرات و مباحثات علمی در برابر آنان نبود.

بسیاری از علمای اهل‌تسنن، محمد بن عبدالوهاب و عقاید وی را به شدت مذمت نموده‌اند از باب نمونه شیخ انورشاه کشمیری می‌گوید: «اما محمد بن عبدالوهاب نجدی مردی کودن و کم‌عقل و کم علم بود و در صدور فتوای کفر شتاب می‌کرد، در حالی که شایسته نیست کسی وارد این وادی شود، مگر کسی که انواع کفر و اسباب آن را بشناسد.»

بسیاری از علمای اهل‌تسنن، محمد بن عبدالوهاب و عقاید وی را مورد انتقاد قرار داده و به شدت از آن‌ها مذمت نموده‌اند. از باب نمونه شیخ ابراهیم بن عثمان سمنودی درباره او این چنین می‌نویسد: «ریشه وهابیت قومی از جاهلان اعراب هستد که به رئیسشان محمد بن عبدالوهاب بدعت‌گذار، خارجی، گمراه‌ کننده و گمراه‌ شده منسوب هستند.»

بسیاری از علمای اهل‌تسنن، محمد بن عبدالوهاب را مورد انتقاد قرار داده و به شدت آن را مذمت نموده‌اند از باب نمونه احمد زینی دحلان درباره پیش‌بینی گمراهی او از سوی پدرش می‌نویسد: «و هم‌چنین پدر وی عبد الوهاب که از علمای صالح به شمار می‌رفت، همانند دیگر علما در فرزندش، آثار الحاد و بی‌دینی را حدس می‌زد و او را سرزنش نموده.»

يحيی بن اكثم، از امامان و راویان مهم حدیث اهل‌سنت است، در مورد خصوصیات او گفته‌اند: از قوم لوط نیز بدنام‌تر بود؛ به حدی که با دیدن هر جوان خوش‌سیمایی آب از دهانش جاری شده، رعشه بر بدنش افتاده و چشمانش به او خیره می‌گشت! وی در خانه خویش به جز نوجوان خوش‌سیما به خدمت نمی‌گرفت.

یکی از راویانی که زهد و پارسایی مشهور است، فردی است به نام نوح بن ابی‌مریم که قاضی مرو بود، و معروف به (نوح الجامع)؛ گفته‌اند: او در علومش مقدم است و او جامع بود و همه چیز روزیش شد، غیر از راست‌گویی. او فرد زاهد و تارک دنیا بود، و به خاطر مرگ او بازارهای بغداد تعطیل شد، ولی با این اوصاف او حدیث جعل می‌کرد.