يحيی بن اكثم، از امامان و راویان مهم حدیث اهل‌سنت است، در مورد خصوصیات او گفته‌اند: از قوم لوط نیز بدنام‌تر بود؛ به حدی که با دیدن هر جوان خوش‌سیمایی آب از دهانش جاری شده، رعشه بر بدنش افتاده و چشمانش به او خیره می‌گشت! وی در خانه خویش به جز نوجوان خوش‌سیما به خدمت نمی‌گرفت.

یکی از راویانی که زهد و پارسایی مشهور است، فردی است به نام نوح بن ابی‌مریم که قاضی مرو بود، و معروف به (نوح الجامع)؛ گفته‌اند: او در علومش مقدم است و او جامع بود و همه چیز روزیش شد، غیر از راست‌گویی. او فرد زاهد و تارک دنیا بود، و به خاطر مرگ او بازارهای بغداد تعطیل شد، ولی با این اوصاف او حدیث جعل می‌کرد.

ابوزرعه و ابوحاتم، به دلیل عقاید بخاری، که آن را غلط می‌پنداشتند، از او نقل نمی‌کردند، سبکی این شیوه را در جرح و تعدیل نکوهش می‌کند؛ ذهبی نیز نام بخاری را به دلیل جرح او توسط ابوزرعه و ابوحاتم در کتاب المغنی فی الضعفاء آورده است که این کار او توسط مناوی بسیار نکوهش شده است.

احمد بن حنبل با اینکه از موضع خصمانه حریز بن عثمان نسبت به امام علی (علیه السلام) آگاه است، درباره وی می‌گوید: «حریز بن عثمان حدود 300 حدیث دارد در حالیکه صحیح الحدیث است، دشمنی حضرت علی نیز هست و ابوداود از قول احمد بن حنبل می‌گوید: او در مورد حریز بن عثمان سه مرتبه پشت سر هم گفت: حریز بن عثمان ثقه است.

احمد بن حنبل کسانیکه حضرت علی (علیه‌السلام) را لعن کرده و به آن حضرت دشنام و ناسزا می‌گفتند را توثیق کرده و روایات ایشان را به آسانی می‌پذیرد و از جمله این افراد حریز بن عثمان است، که یکی از فضایل امیرالمؤمنین را وارونه جلوه می‌دهد.

احمد بن حنبل پیشوای یکی از مذاهب فقهی اسلامی است، نمونه‌ای از کارهای وی که خلاف دستورات قرآن است این است که وی حاضر به لعن کسانیکه قرآن آنها را لعن می‌کند نشد، که این موضوع بر همگان آشکار می‌شود که هر کس از کسانی‌که در خلاف مسیر بودیت باشند، تبعیت کند، راهی جز گمراهی و ضلالت را انتخاب نکرده است.