رسالت و پیامبری منصبی الهی است که خداوند بر اساس لیاقت‌ها و زمینه‌هایی که در فرد وجود دارد، به پیامبران عطا کرده است. البته این مقام به سادگی و طبق ادعا ثابت نمی‌شود و خداوند نیز برای قبول آن از ناحیه مردم، الزاماً معجزه‌ای را برای اثبات ادعا همراه نبی می‌فرستد، تا برای مردم قابل قبول باشد.
همه پیامبران گذشته، نوید به آمدن پیامبر خاتم، حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را دادند تا این‌که ایشان با معجزه جاوید خود، قرآن مجید، خود را به جهانیان معرفی کرد و رسالت خود را به طور کامل انجام داد.
نکته حایز اهمیت این‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) و نه هیچ کس دیگری، بر آمدن پیامبر دیگری خبر ندادند، بلکه در اواخر رسالت پیامبر اکرم، دین اسلام به عنوان دین جهانی و پیامبر اسلام به عنوان خاتم الانبیاء معرفی شد؛ از این رو هر سخنی بر این مبنا که شخص دیگری بعد از ایشان به چنین مقامی برسد، از جمله غلوهای بسیار بزرگ است که کذب آن واضح و آشکار است. در عین حال ابن عساکر در کتاب خود از قول پیروان احمد بن حنبل آورده است: «احمد بن حنبل در میان امت اسلامی، مقام نبوت را عهده‌دار بود.»[1]

پی‌نوشت:

[1]. «قال سمعت قتيبة بن سعيد يقول لولا الثوري مات الورع ولولا أحمد بن حنبل لأحدث في الدين فقلت تقيس أحمد بالثوري فقال أقيس أحمد بعلية التابعين إنّ أحمد قام في الأمة مقام النبوة.» ابن عساکر، تاریخ مدینه دمشق، دار الفکر، ج5، ص277. جهت مشاهده تصویر کلیک کنید.