سلفیت و وهابیت
از دیدگاه ابن‌تیمیه مشروعیت‌بخشی در باب سیاست تنها از آن خداست و باید رضایت او در این باب جلب شود. در این راستا او حکومت پیامبر را به نص خداوند دانسته، اما در باب خلفاء بر مبنای خود خط بطلان می‌کشد.
ابن عبدالبر قرطبی از علمای بزرگ اهل‌سنت با اجماع فقها و محدثین، مضمون حدیث عبدالله بن‌عمر را غلط و اشتباه دانسته و آن را نپذیرفته و می‌نویسد: «هر کس به مضمون حدیث عبدالله بن‌عمر معتقد باشد... با تمامی اهل سنت مخالفت کرده است.
یحیی بن‌معین از علمای بزرگ اهل‌سنت حضرت علی را از عثمان برتر دانسته و در تایید خلافت آن حضرت می‌نویسد: تمامی پیشوایان اهل‌سنت آن حضرت را خلیفه مسلمین می‌دانستند. وی به کسانی که حضرت علی (علیه السلام) را خلیفه مسلمانان نمی‌دانستند، شدیدا حمله کرده و آنان را جزو اهل‌سنت نمی‌داند.
ابو معاویه ضریر خطاب به هارون الرشید گفت: ... بهره و نصیب شما بنی‌هاشم از خلافت چیست؟ به خدا قسم بهره شما از خلافت، علی بن ابی‌طالب (علیه السلام) است.
عمر بن خطاب حضرت علی (علیه السلام) را شایسته خلافت بر مسلمانان دانسته و خلافت وی را پذیرفته بود.
احمد بن حنبل داشت : «... اصحاب پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) خلافت آن حضرت (علی علیه السلام) را پذیرفته و به آن راضی بودند. پشت سر آن حضرت نماز می‌خواندند و در رکاب ایشان می‌جنگیدند. با آن حضرت اعمال حج به جا می‌آوردند و ایشان را امیرالمومنین خطاب می‌کردند. ما نیز از اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) تبعیت می‌کنیم.
احمد بن حنبل چنان شخصیتی برای حضرت علی (علیه السلام) قائل بودند که ایشان را مبری از این می‌دانستند که بدون داشتن إذن شرعی به اجرای حدود و تقسیم صدقات و غیره بپردازد.
یکی از مصادیق شرک از نظر محمد بن عبدالوهاب، توسل به ارواح اولیاء الهی است. وی می‌پندارد ارواح انبیا و اولیاء الهی بعد از مرگ قادر به برآوردن حاجت‌های طلبکار و سائل نیستند، لذا توسل به آنها موجب شرک است و این کار خلاف عقیده سلف است. که در پاسخ می‌گوییم جواز توسل در روایات و کتب حدیثی زیاد نقل شده است.
وهابیت با بیان مطالبی که همیشه در مباحث حکومتی در قبال مقبولیت نسبی به عنوان یک امر طبیعی مورد گفتگو قرار می‌گیرد اینگونه توطئه کردند که حکومت حضرت علی (علیه السلام) را کم اهمیت و با عدم مقبولیت همه مردم بیان نمایند.
ابن‌تیمیه در حمایت از نظریه تثلیث سخنان کسانی را که این نظریه را قبول داشتند را در کتاب خودش آورده و عملا به ترویج آن کمک کرده است.
از جمله کسانی که به حمایت و بلکه ترویج نظریه تثلیث پرداخته بی‌شک ابن‌تیمیه بزرگ‌ترین نظریه پرداز قرن هفتم وهابیت است.
شواهد تاریخی فراوانی وجود دارد که حاکی از دشمنی سرسختانه محمد بن عبدالوهاب با رسول گرامی اسلام است. وی با کراهت داشتن از شنیدن ذکر صلوات بر پیامبر و زشت شمردن آن، از گفتن صلوات بعد از اذان و پخش آن از مناره‌ها توسط مؤذنین، به ویژه در شب‌های جمعه جلوگیری می‌کرد و در صورت سرپیچی شخص متخلف را شدیدا مؤاخذه و تنبیه می‌کرد.
ظاهرا منظور محمد بن عبدالوهاب از این که توسّل را شرک می‌داند، آن است که توسّل منافات با توحید افعالی دارد. در حالی که شیعه آنچه را که در توسّلاتش به آنها متوسّل می‌شود را، شخص یا چیز تأثیرگذاری در جهان هستی درعرض خداوند نمی‌داند، بلکه آنها را در طول دستگاه آفرینش می‌داند و این مطلب منافاتی با توحید افعالی ندارد.
یکی از مصادیق شرک از نظر محمد بن عبدالوهاب، توسل به ارواح اولیاء الهی است. وی می‌پندارد ارواح انبیا و اولیاء الهی بعد از مرگ قادر به برآوردن حاجت‌های طلبکار و سائل نیستند، لذا توسل به آنها موجب شرک است و این کار خلاف عقیده سلف است. اما در مقابل می‌بینیم که بزرگان و علمای اهل‌سنت توسل به ارواح اولیاء الهی را جایز می‌دانند.