سلفیت و وهابیت
عبدالرحمن دمشقیه، با ادعای این‌که سلف امت پس از رحلت پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) به ایشان توسل نکرده‌اند، مدعی ممنوعیت توسل به صالحین پس از رحلتشان شده است؛ حال آن‌که روایاتی مبنی بر توسل سلف امت، به پیامبر پس از وفات آن حضرت وجود دارد؛ هم‌چنین ترک فعل، دلیلی بر حرمت نیست و صرفاً بر عدم وجوب آن فعل دلالت دارد.
ابن‌تیمیه امور مورد استغاثه را به دو قسم: «اموری که غیرالله نیز می‌توانند آن را انجام بدهند» و «اموری که غیر الله، توانِ انجام آن را ندارند» تقسیم کرده است؛ ولی در واقع، نوع سومی نیز هست که آن را «کرامات اولیاء الهی» می‌نامند و استغاثه در این امور هیچ منعی ندارد، چون خدا، قدرت انجام آن را به اولیاء خودش داده است.
کتاب «شد الرحل لزیاره القبر الشریف بین المجیزین و المانعین» را می‌توان از جمله آثار مفید در زمینه نقد مبانی وهابیت به‌حساب آورد، چرا که عبدالفتاح یافعی در این اثر، ادله متعددی از قرآن، سنت، آثار سلف امت، و هم‌چنین عبارات علمای مذاهب اربعه، مبنی بر مشروعیت سفر به نیت زیارت قبور، بیان کرده است.
به جرات می‌توان کتاب «التبرک بالصالحین بین المجیزین و المانعین» جناب یافعی را از بهترین آثار دال بر مشروعیت تبرک به صالحین به‌حساب آورد. ایشان از خوف انتشار آراء اشتباه وهابیت در امت اسلامی، خود را مکلف دید اثری تألیف کند و ادعاهای بزرگان وهابی را مورد نقد و بررسی قرار دهد.
علم غیب داشتن پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) امری مسلم نزد مسلمانان است و تا قبل از وهابیت همه آن را پذیرفته بودند، اما با پیدایش فرقه گمراه وهابیت، این مساله از امور منافی با اسلام قلمداد شد، تا جایی که معتقد به آن را کافر و مشرک دانستند؛ با این وجود بزرگان سلفیه که وهابیت جیره‌خواران سفره ایشان هستند، علم غیب را برای انسان‌های عادی پذیرفته بودند.
هیچ‌گاه شیعیان معتقد به الوهیت و ربوبیت ائمه اطهار (علیهم‌السلام) نبوده‌اند، بلکه برعکس، فقهای شیعه به کفر کسانی حکم کرده‌اند که مخلوقی را هم ردیف با پروردگار قرار دهند؛ مراد از لقب «وجه الله» برای ائمه اطهار، آن است که ایشان جهت‌نمایی برای شناخت بیشتر خداوند متعال قلمداد می‌شوند.
بنای بر قبور، از جمله عقاید اهل‌سنت عزیز است که متاسفانه از سوی برخی از فعالان فضای مجازی که در پوشش اهل‌سنت، فعالیت می‌کنند، مورد خدشه قرار گرفته است؛ این در حالی است که علمای اهل‌سنت، بنای بر قبور را جایز و مشروع می‌دانند.
ادله فراوانی بر جواز طلب شفاعت از اموات دلالت می‌کند، از جمله، روایت مالک الدار که در مصادر محدثین اهل سنت نقل شده و بسیاری از حدیث شناسان معروف سنی مذهب، بر صحت آن اذعان کرده‌اند؛ از همین‌رو روایت مذکور، دلیلی مناسب در جهت احتجاج با وهابیت محسوب می‌شود.
تبرک به آثار اولیاء الهی، امری ثابت شده بین مسلمانان است که نمی‌توان منکر آن شد؛ چون همه مذاهب اسلامی این مساله را پذیرفته‌اند و به جواز آن اقرار دارند؛ در این بین، وهابیت که گروهی افراطی و مخالف اسلام ناب است، با این مساله مخالفت دارد و در صدد تلقین این فکر باطل در جامعه و همراه کردن مذاهب اسلامی با خود است.
احمد بن محمد بن صدیق غُماری از جمله عالمان سنی مذهبی است که در آثارش فراوان به عقاید فاسد ابن تیمیه و وهابیت تاخته است؛ نظریات او از آن جهت که توأم با متدها و روش‌های علمی است، قابل اتکا و اعتماد بوده است.
برای شناخت یک سنی از وهابی، راه‌های زیادی وجود دارد؛ یکی از این راه‌ها این است که از آن شخص پرسیده شود که آیا در مسأله اسماء و صفات الهی که در صورت اثبات آنان، خداوند همچون انسان دارای دست و پا می‌شود، قائل به تأویل است یا خیر؟! اگر قائل نبود، او وهابی و یا وهابی‌زده است!
برای شناخت یک شخص اهل‌سنت از یک وهابی، کافی است که از او در مورد تقلید سؤال شود؛ اگر خود را پایبند به یکی از مذاهب حنفی، مالکی، شافعی و یا حنبلی دانست، او اهل‌سنت است و اگر گفت که ما تابع کتاب و سنت هستیم؛ او وهابی و یا دست‌کم، وهابی زده است.
یک شخص وهابی از اهل‌سنت، با شاخصه‌هایی همچون انکار توسل، استغاثه، استشفاع، بنای بر قبور، احتفال (جشن) پیامبر (ص)، نامگذاری به عبدالنبی، نذر و ذبح برای غیر خداوند، شد رحال و ...، قابل شناسایی است.
رسول مکرم اسلام (صلیاللهعلیهوآله) همواره جایگاه والایی در میان مسلمانان دارند. این امر باعث شده است تا مسلمانان هنگام درخواست حاجات خود، نه تنها ایشان را واسطه در محضر پروردگار بدانند، بلکه ایشان را مجرای فیض الهی بدانند و از شخص پیامبر درخواست برطرف شدن مشکلاتشان را بکنند.