بعد از آن‌که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هنگام ولادت مروان، او را وزغ خواند، حضرت علی (علیه‌السلام) پس از قتل عثمان، خطاب به مروان فرمود: «وای بر تو و وای بر امت محمد از دست تو و پسرانت! زمانی که به قدرت برسید.»[1]
در جنگ جمل، مروان به اسارت نیروهای امیرالمؤمنین درآمد، و امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) وقتی ندامت مروان را شنیدند، به عنوان وساطت به محضر مولا امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) آمدند و وعده بیعت مروان به ایشان را بنا بر قول خود وی دادند که امام (علیه‌السلام) در پاسخ فرمودند: مگر مروان پس از کشته شدن عثمان با من بیعت نکرد؟ مرا به بیعت او نیازی نیست، دست او دست یهودی است. [و] اگر با دست خود بیعت کند، در نهان بیعت را می‌شکند. آگاه باشید! او حکومتی کوتاه مدت خواهد داشت، مانند فرصت کوتاه سگی که با زبان بینی خود را پاک کند، ... و امت اسلام از دست او و پسرانش روزگار خونینی خواهند داشت.[2]

پی‌نوشت:

[1]. قرطبی، الاستیعاب، دار الکتب العمیه، بیروت لبنان، ج3، ص444
[2]. سید رضی، نهج البلاغه، ترجمه مرحوم محمد دشتی، خطبه 73