به ادعای موبدان زرتشتی، چهارشنبه سوری ربطی به زرتشتيان ندارد. می‌گویند چهارشنبه سوری (يوم الاربعاء) مربوط به عرب عصر جاهليت بوده است، و يا در بهترين حالت، تركيبی از سنت‌های بومی ايرانی و سنت‌های عرب عصر جاهلی است. پس چرا عده‌ای با همه وجود می‌كوشند كه اين سنت ناموزون و بی‌محتوا را زنده نگه دارند؟ آيا اين جشن كذايی، توهين به هويت مردم ايران نيست؟

مردمان آریایی، تا پیش از داریوش، خط برای نوشتن نداشتند و برای نخستین بار در حدود 500 سال قبل از میلاد، داریوش هخامنشی به کاتبان عیلامی و آرامی دستور داد که برای پارس‌ها خط اختراع کنند. اما مردم عرب، حداقل 200 سال زودتر از آریایی‌ها به خط دست یافته بودند.

والتر هینتس می‌نویسد: پارس‌ها از خود، خطی برای نوشتن نداشتند. از همین روی، داریوش به کاتبان ایلامی و آرامی دستور داد تا خطی پارسی اختراع کنند. کاتبان ایلامی و آرامی هم از روی خط خودشان، خطی برای پارس‌ها ساختند. نکته جالب اینکه ایلامیان و آرامیان هر دو از اقوام سامی و هم‌تبار عرب‌ها بودند.

جشن شب یلدا، نه ریشه زرتشتی دارد و نه مُهر تأییدی از سوی زرتشت. بلکه این شب، توسط بسیاری از مردمان غیرآریایی (و ایضاً آریایی) گرامی داشته می‌شد. پس از اسلام، این جشن مانند دیگر مظاهر هویتی ایرانیان، رنگ و بوی توحید به خود گرفت و جامه عشق و عرفان بر تن کرد.

باستانگرایان افراطی از شخصی به نام آرتاخه به عنوان یکی از دانشمندان ایران باستان نام می‌برند. این در حالی است که از این شخص در منابع کهن تاریخی ایران نامی نیست. البته منابع یونانی از او نام بردند ولی بررسی شخصیت او نشان می‌دهد که اساساً دانشمند نامیدن او مانند این است که شخصی با ضریب هوشی پایین، به شوخی «پروفسور» نامیده شود.

نام یکی از دختران کورش، آتوسا بود. آتوسا در لغت یعنی «دارای ران فربه و زیبا». از همین زاویه شاید بتوان به جهان‌بینی کورش و نوع نگاه او به محیط پیرامون پی برد.