مباحث کلامی
به باور شیعیان انتخاب امام، امری انتصابی از طرف خداوند است؛ در این صورت امام قطعا باید جایگاه والایی در ساحت‌های مختلف معرفتی داشته باشد. علمای اهل سنت نیز در مورد شایستگی اهل بیت و جایگاه والایشان، اعترافاتی کرده‌اند.
از دلائلی که می‌توان حضرت ابوطالب (علیه السلام) را با ایمان و اعتقاد کامل دانست و تفکرات او را در زندگی شخصی او مورد بررسی قرار داد، همان اخلاص و عمل بوده که در اشعار و سروده‌های به جای مانده از او می‌توان یافت، این اشعار حاکی از اعتقاد قلبی و طراوشات درونی اوست، و هر یک از این اشعار در اثبات ایمان و اخلاص ابوطالب کافی است.
ابن صباغ مالکی می‌گوید: «برخی اهل علم گفته‌اند کاظم، آن امام بزرگ منزلت است، که یگانه حجت و بزرگ بود. شب را به قیام و روز را به روزه سپری می‌کرد. به او کاظم گفتند، چون بسیار بردبار و برخطاکاران اهل گذشت بود. در نزد اهل عراق معروف به باب حوائج الی الله است. زیرا نیاز و درخواست نیازمندان را برآورده می‌سازد.»
در ادوار مختلف شیعه مخالفین این مذهب اصیل سعی در به انزوا کشیدن این مذهب که برگرفته از مکتب اهل بیت پیامبر دارد را داشته و با تهمت و دروغ همیشه تلاش کردند تا آنان را به چالش بکشند، اما از آنجایی که مذهب تشیع میراث امامان معصوم و متصل به علوم الهی است، هیچ گاه اینگونه سخنان نتوانسته کاری از پیش ببرد.
زندگی امام باقر(علیه السلام)، آیینه تمام نمای زندگی انسان‌های کامل و متعالی است که جامعیت او در اخلاق، فضائل، علوم، معنویات، روابط اجتماعی، سیاسی و... در روزگار خودش بزرگترین تأثیر علمی و عملی را برای جامعه مسلمان زمان خود پایه‌ریزی کرد، لذا محققان و مورخان تاریخ بر این باورند که امام باقر(علیه السلام) در حقیقت یکی از بنیانگذاران دانش علوم بی‌پایان الهی اهل‌بیت هستند...
جناب آلوسی در تفسیر روح المعانی می‌گوید: چنان‌چه همه می‌دانند فاطمه (سلام الله علیها) سیده و سرور عترت اهل بیت است و به نظر من برترین زنان عالم، فاطمه (سلام الله علیها) است، سپس مادرش خدیجه، سپس عایشه. حتی اگر کسی بگوید: دیگر دختران پیغمبر (رقیه، زینب و ام‌کلثوم) برتر از عایشه هستند، من اشکالی در این سخن نمی‌بینم.
بزرگانی از اهل‌سنت از جمله بخاری، مسلم و ترمذی، در باب مناقب حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) روی هم رفته بیست فضیلت هم ذکر نکرده‌اند. حال با اين وجود، اهل‌سنت پاسخ دهند، که بعد از رحلت رسول خدا، امت با فاطمه و شوهرش و فرزندانش سر صلح و سازش داشتند یا با تمام توان خود در برابر آن بزرگواران الهی ایستادند و آن عزیزان را یکی پس از دیگری به شهادت رسانیدند؟
عالم سنی: سیّد محمّد بن علوی مالکی در نقد وهابیت نسبت به میلاد رسول اکرم(ص) می‌نویسد: منظور ما از جشن مولودی یعنی گردهمایی مسلمانان برای شنیدن سیرت آن اسوه‌ی حسنه و الگوي کامله و صلوات و سلام فرستادن بر آن جناب مستطاب و گوش دادن به مدایح و وصف‌های است که در حق حضرتش سروده شده است.
یکی از واژه‌های رایج و پُرکاربردی که در بین وهابیت بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد، موضوع بدعت است. عالمان وهابی درصدد برآمدند تا مفهوم «بدعت» را توسعه داده و آن را شامل هر امری که جدید است معرفی کنند، این رویکرد منفی، باعث شده است به دلایل واهی بسیاری از افراد به دلیل ایجاد بدعت در دین محکوم به شرک و سپس به مرگ و فنا شوند.
از اوزاعی نقل شده است که زمانی‌که سر امام حسین آورده شد، مردی از شام بلند شده، و امام حسین و پدرشان را لعن و نفرین کرد؛ واثله صحابی بلند شد و قسم یاد کرد که پس از شنیدن حدیث کساء از پیامبر اکرم، همیشه حب اهل بیت را داشته‌ام و ماجرای آیه تطهیر را نقل کرد؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل، غیر از این حدیث نقل نکرده است. ... از زهری نیز در فضائل، فقط یک حدیث نقل شده است و علت آن ترس از بنی‌امیه بود.
آلوسی در مورد لعن یزید می‌گوید: «احمد بن حنبل: چگونه لعن نکنم کسی را که خداوند او را لعن کرده است؟» می‌توان فرد فاسق معین را لعن کرد و روایاتی از صحیحین در تایید آمده؛ یزید خبیث هرگز ایمان نداشته، تا آخر عمر توبه نکرده؛ پس لعنت خدا بر یزید و أنصار و أعوانش و کسیکه با این لعن مخالفت کند، گمراهیش بیش از گمراهی یزید است.
از دیدگاه علمای اهل‌سنت، توسل، امری شرعی و غیر قابل انکار است. به عنوان مثال، مولوی محمد عمر سربازی در کتاب کنزالدارین خود مهر صحت بر مقوله توسل زده و از سوی دیگر نیز البانی نقل می‌کند که اندیشمندانی همچون احمد بن حنبل و شوکانی توسل را قبول داشتند.
یکی از دوستان عزیز اهل‌سنتم مدعی بود که مقوله توسل، پس از وفات نزد اهل‌سنت جایز نیست و بر این امر ادعای اتفاق اهل‌سنت را داشت و از این‌روی در کامنتی در ذیل پست همین امر را متذکر شد. این در حالی است که در کتب اهل‌سنت توسل به پیامبر (ص) پس از وفات امری ثابت و مشروع است که به عنوان مثال می‌توان به کتاب المهند علی المفند اشاره کرد.
در گفتگوی دوستانه با یکی از دوستانم در فضای مجازی، متوجه شدم که او اصل عزاداری را نپذیرفته و با توجه به روایات، آن را زیر سوال می‌برد. اما باید گفت که مساله گریه و عزاداری به مثابه امری فطری، از سوی قرآن در داستان حضرت یعقوب نیز آمده است و افزون بر آن روایاتی در تایید آن نیز وارد شده است.