مباحث کلامی
از آن‌جایی که بعد از رحلت عبدالمطلب، جدّ بزرگوار پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله)، سرپرستی آن حضرت بر دوش ابوطالب افتاد، این مدافع محکم پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، بنا بر وصیت پدر بزرگوارش، محمد، برادر زاده‌ی خود را با حمایت‌های بی‌دریغ و همه جانبه تا آخرین لحظات زندگانی خود مورد پشتیبانی قرار داد.
ابن صباغ مالکی می‌گوید: «برخی اهل علم گفته‌اند کاظم، آن امام بزرگ منزلت است، که یگانه حجت و بزرگ بود. شب را به قیام و روز را به روزه سپری می‌کرد. به او کاظم گفتند، چون بسیار بردبار و برخطاکاران اهل گذشت بود. در نزد اهل عراق معروف به باب حوائج الی الله است. زیرا نیاز و درخواست نیازمندان را برآورده می‌سازد.
صبر و حقیقت خواهی از جمله مسائلی است که طبیعت هر انسانی به دنبال پرورش آن در وجود خود است. حضرت زهرا (سلام الله علیها) نیز از این قاعده مستثنی نبوده و به همین دلیل به وضوح می‌توان این خصائص را در وجود آن حضرت مشاهده کرد. نویسندگان مختلف اهل سنت به این امر اقرار کرده و این حقیقت را ماندگار کردند.
بزرگانی از اهل‌سنت از جمله بخاری، مسلم و ترمذی، در باب مناقب حضرت فاطمه‌ی زهرا (سلام الله علیها) روی هم رفته بیست فضیلت هم ذکر نکرده‌اند. حال با اين وجود، اهل‌سنت پاسخ دهند، که بعد از رحلت رسول خدا، امت با فاطمه و شوهرش و فرزندانش سر صلح و سازش داشتند یا با تمام توان خود در برابر آن بزرگواران الهی ایستادند و آن عزیزان را یکی پس از دیگری به شهادت رسانیدند؟
یکی از واژه‌های رایج و پُرکاربردی که در بین وهابیت بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد، موضوع بدعت است. عالمان وهابی درصدد برآمدند تا مفهوم «بدعت» را توسعه داده و آن را شامل هر امری که جدید است معرفی کنند، این رویکرد منفی، باعث شده است به دلایل واهی بسیاری از افراد به دلیل ایجاد بدعت در دین محکوم به شرک و سپس به مرگ و فنا شوند.
عالم سنی: سیّد محمّد بن علوی مالکی در نقد وهابیت نسبت به میلاد رسول اکرم(ص) می‌نویسد: منظور ما از جشن مولودی یعنی گردهمایی مسلمانان برای شنیدن سیرت آن اسوه‌ی حسنه و الگوي کامله و صلوات و سلام فرستادن بر آن جناب مستطاب و گوش دادن به مدایح و وصف‌های است که در حق حضرتش سروده شده است.
صحابه نقش به‌سزایی در حادثه‌ی عاشورا داشتند، برخی یاور امام، برخی رویاروی امام و برخی دیگر بی‌طرف بودند. اما از یاران امام از بین صحابه، که قریب به ده نفر بودند، در این مقاله اعتراف ابن حجر را در مورد شش صحابه پرداخته‌ایم: حبیب بن مظاهر، انس بن حارث، طریف بن ابان، عبدالله بن بقطر، عمار بن ابی سلامه، و یزید بن مغفل.
اهل سنت نیز مانند شیعیان اهل بیت را دوست دارند. اما سوال این‌جاست که اگر اهل سنت محب اهل بیت هستند، پس چرا در شادی و عزای اهل بیت خوشحال یا ناراحت نیستند! به نظر می‌رسد که تقصیر و کوتاهی از علمای اهل سنت است، که حقایق را برای مسلمانان بازگو نکرده‌اند، زیرا امام حسین از همه مسلمانان است و فقط اختصاص به شیعیان ندارد.
برخی عالمان اهل سنت، اقرار کرده‌اند، قاعده قبح تقدیم مفضول بر افضل را قبول ندارند؛ مثل ابن ابی‌الحدید که می‌گوید: «حمد خدای را که شخص ناشایست را بر شایسته‌ترین افراد مقدم داشت.» ابن حجر هیثمی نیز می‌گوید: «اهل سنت اجماع دارند بر صحت رهبری شخص ناشایست در حالی‌که فرد شایسته‌ای میان جامعه اسلامی هست، چرا که اجماع دارند خلافت عثمان، صحیح است.»
عبدالعزیز دهلوی می‌گوید اگر حدیثی به حد تواتر برسد در حکم آیه قرآن است. با توجه به این سخن حدیث غدیر متواتر است پس عمل به مقتضای آن مانند عمل به قرآن واجب است.
پس از آنکه خداوند خود را مالک روز جزا نامید، برای آگاه نمودن مردم از دقیق بودن حساب و کتاب الهی، آیات متعددی را بیان فرمود و برای رسیدن به بهشت برین خداوند عبور از روی پل صراط را شرط گذاری کرد.
ابن حبان شافعی از علمای قرن چهارم هجری در رابطه با زیارت امام رضا می‌نویسد: من به‌دفعات قبر امام رضا (علیه السلام) را زیارت کرده‌ام، زمانی‌که در طوس بودم هر مشکلی برایم رخ می‌داد، قبر علی بن موسی‌الرضا را (درود خدا بر جدش و خودش باد) زیارت و برای برطرف شدن مشکلم دعا می‌کردم و دعایم مستجاب و مشکلم حل می‌شد.
حاکم نیشابوری می‌گوید: از ابوالحسین بن ابی‌بکر فقیه شنیدم که می‌گفت: هر دعایی که نزد قبر علی بن موسی الرضا (علیه السلام) داشته‌ام خداوند آن را اجابت کرده است. تا جایی که فرزندار نمی‌شدم و در نزد قبر علی بن موسی (علیه السلام) از خداوند خواستم که فرزندی به من عطا بفرماید و خداوند فرزندی به من روزی فرمود.
با آمدن دین اسلام، تمامی مردم باید به دین اسلام بگروند و بعد از آن نیز دین جدیدی نخواهد آمد؛ چرا که پیامبر خاتم حضرت محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به عنوان آخرین مرسل، آورنده دین اسلام بود و اگر قرار بود دین جدیدی پس از آن به مردم ابلاغ شود، می‌بایست خاتمیت نیز به پیامبر بعدی می‌رسید که چنین چیزی به اتفاق همه فرق محال و غیرممکن است.