مباحث کلامی
عالم سنی: سیّد محمّد بن علوی مالکی در نقد وهابیت نسبت به میلاد رسول اکرم(ص) می‌نویسد: منظور ما از جشن مولودی یعنی گردهمایی مسلمانان برای شنیدن سیرت آن اسوه‌ی حسنه و الگوي کامله و صلوات و سلام فرستادن بر آن جناب مستطاب و گوش دادن به مدایح و وصف‌های است که در حق حضرتش سروده شده است.
یکی از واژه‌های رایج و پُرکاربردی که در بین وهابیت بسیار مورد استفاده قرار می‌گیرد، موضوع بدعت است. عالمان وهابی درصدد برآمدند تا مفهوم «بدعت» را توسعه داده و آن را شامل هر امری که جدید است معرفی کنند، این رویکرد منفی، باعث شده است به دلایل واهی بسیاری از افراد به دلیل ایجاد بدعت در دین محکوم به شرک و سپس به مرگ و فنا شوند.
از اوزاعی نقل شده است که زمانی‌که سر امام حسین آورده شد، مردی از شام بلند شده، و امام حسین و پدرشان را لعن و نفرین کرد؛ واثله صحابی بلند شد و قسم یاد کرد که پس از شنیدن حدیث کساء از پیامبر اکرم، همیشه حب اهل بیت را داشته‌ام و ماجرای آیه تطهیر را نقل کرد؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل، غیر از این حدیث نقل نکرده است. ... از زهری نیز در فضائل، فقط یک حدیث نقل شده است و علت آن ترس از بنی‌امیه بود.
آلوسی در مورد لعن یزید می‌گوید: «احمد بن حنبل: چگونه لعن نکنم کسی را که خداوند او را لعن کرده است؟» می‌توان فرد فاسق معین را لعن کرد و روایاتی از صحیحین در تایید آمده؛ یزید خبیث هرگز ایمان نداشته، تا آخر عمر توبه نکرده؛ پس لعنت خدا بر یزید و أنصار و أعوانش و کسیکه با این لعن مخالفت کند، گمراهیش بیش از گمراهی یزید است.
از دیدگاه علمای اهل‌سنت، توسل، امری شرعی و غیر قابل انکار است. به عنوان مثال، مولوی محمد عمر سربازی در کتاب کنزالدارین خود مهر صحت بر مقوله توسل زده و از سوی دیگر نیز البانی نقل می‌کند که اندیشمندانی همچون احمد بن حنبل و شوکانی توسل را قبول داشتند.
یکی از دوستان عزیز اهل‌سنتم مدعی بود که مقوله توسل، پس از وفات نزد اهل‌سنت جایز نیست و بر این امر ادعای اتفاق اهل‌سنت را داشت و از این‌روی در کامنتی در ذیل پست همین امر را متذکر شد. این در حالی است که در کتب اهل‌سنت توسل به پیامبر (ص) پس از وفات امری ثابت و مشروع است که به عنوان مثال می‌توان به کتاب المهند علی المفند اشاره کرد.
در گفتگوی دوستانه با یکی از دوستانم در فضای مجازی، متوجه شدم که او اصل عزاداری را نپذیرفته و با توجه به روایات، آن را زیر سوال می‌برد. اما باید گفت که مساله گریه و عزاداری به مثابه امری فطری، از سوی قرآن در داستان حضرت یعقوب نیز آمده است و افزون بر آن روایاتی در تایید آن نیز وارد شده است.
برای امام حسین (علیه السلام) از روز اول محرم عزاداری می‌شود، و شروع مراسم عزاداری، قبل از سالروز شهادت امام حسین (عليه السلام) برای آمادگی و بهره‌مندی از آثار زنده نگه‌داشتن این نهضت الهی می‌باشد، و طبق راهنمایی ائمه اطهار، در تمام مناسبت‌ها یاد امام حسین (عليه السلام) احیا می‌گردد، که اوج آن در دهه‌ی اول محرم است.
فرهنگ اهل بیت عصمت و طهارت این است که همه چیزشان را حتی در سخت‌ترین شرایط برای خدا، بذل و بخشش کرده و با کردار و عمل بیان فرمودند: «چراغی که به مسجد رواست، به خانه حرام است». اما افسوس و صد افسوس، در بین ما مردم که داعیه‌ی پیروی از خاندان وحی را داریم، به غلط مرسوم شده: «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است».
یکی از آیات که از اسناد حقانیت تشیع برای اثبات ولایت امیرالمؤمنین (ع) است، آیه ولایت است. امام فخر رازی که دارای تألیفات بسیاری است و به امام المشککین معروف است، در جاهای مختلف ذیل مباحث کلامی به ایراد شبهات و اشکالاتی می‌پردازد. در مورد آیه ولایت وی دو شبهه دارد. با دقت در این دو شبهه می‌توان به راحتی پاسخ آن‌ها را داد.
ماتریدیه یکی از مکاتب کلامی اهل‌سنت است که شان نزول آیه مباهله را درباره اهل‌بیت نمی‌پذیرد، این در حالی است که بزرگان اهل‌سنت به این امر اعتراف کرده و آیه مباهله را به پنج تن آل عبا اختصاص داده‌اند.
ابن صباغ مالکی می‌گوید: «برخی اهل علم گفته‌اند کاظم، آن امام بزرگ منزلت است، که یگانه حجت و بزرگ بود. شب را به قیام و روز را به روزه سپری می‌کرد. به او کاظم گفتند، چون بسیار بردبار و برخطاکاران اهل گذشت بود. در نزد اهل عراق معروف به باب حوائج الی الله است. زیرا نیاز و درخواست نیازمندان را برآورده می‌سازد.
محمد غزالی، از علمای بزرگ الازهر معتقد است، اختلاف میان شیعه و اهل سنت تنها در فروع است که در میان مذاهب چهارگانه اهل سنت هم موجود است؛ آثار او در زمینه اصلاح در جهان اسلام، نقد استبداد حاکم بر جوامع عربی، نقد تعصبات کور و رویه‌های جاهلی دوران معاصر در جوامع اسلامی است.
محمد الفحام از عالمان و فقیهان بزرگ اهل سنت مصر و از اعضای اصلی دارالتقریب، رئیس الازهر و عضو فرهنگستان قاهره بود؛ وی که رویکرد تقریبی بارزی داشت، به ایران آمده است و با علمای شیعه دیدار داشته است و از حامیان فتوای شیخ شلتوت در جواز تعبد به مذهب شیعه بود.