امامت و خلافت، امری آسمانی است که به وسیله‌ی پروردگار عالم انتخاب می‌شود. از منظر علمای اهل سنت، خلیفه به وسیله مردم اتخاب می‌شود و این امر، یکی از مهمترین مباحث بین شیعه و اهل سنت است.

تاریخ گواهی می‌دهد، دوران کوتاه خلافت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام)، برکات زیادی برای مسلمانان داشت. انتخاب استانداران متدین و حاکمان عادل برای مناطق مختلف در سرزمین اسلامی، از جمله برکات حکومت کوتاه حضرت علی (عیله‌السلام) است.

آن‌چه انسان را به تعجب وا می‌دارد، کلام ابن‌کثیر دمشقی در باب تعریف صحابه است. او می‌نویسد: «صحابه کسی است که پیامبر را در حالی‌که مسلمان است، ببیند، اگرچه مصاحبت او طولانی نشود و از او نیز روایت نقل نکرده باشد؛ این قول جمهور علمای سلف و خلف است.»

خداوند متعال در آیه تطهیر، و پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در موارد متعدد، ازجمله حدیث ثقلین، اهل بیت (علیهم‌السلام) را از هر گناه و خطایی معصوم دانسته‌اند؛ آنان تا روز قیامت کنار قرآن قرار دارند و آن دو هرگز جدا نمی‌شوند که نشان از این است که اهل بیت (علیهم‌السلام) همچون قرآن کریم از هر خطا و اشتباهی مصون هستند.

کتاب «احیاء المقبور من ادله استحباب بناء المساجد و القباب علی القبور» از جمله آثاری است که نویسنده سنی مذهب آن، ادله متعددی در جهت اثبات مشروعیت بناء بر قبور، اقامه کرده است، که اثری مفید در جهت رد نظریه وهابیون در مسئله بناء بر قبور است.

ابن ابی‌الدنیا در کتاب «من عاش بعدالموت» ماجراهایی را از تصرف برخی از انسان‌ها، بعد از مرگ نقل می‌کند. ماجرای تکلم زید بن خارجه و مردی انصاری؛ ماجرای خندیدن ربعی پس از مرگ؛ از همین‌رو مشخص می‌شود که اعتقاد به تصرف اولیاء الهی در عالم، آن هم پس از مرگشان، اعتقادی صحیح و متقن به‌حساب می‌آید.