بدون شک اعمال انسان‌ها در زندگی دنیایی و آخرتی آن‌ها تأثیرات زیادی دارد. کردار نیک انسان‌ها دارای آثار مثبت؛ و گناه و معصیت، آثار سوء‌ی در زندگی به همراه دارد. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرمایند:«وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُم[شوری/30]‏‏؛ و آن‌چه از رنج و مصائب به شما می‌رسد همه از دست (اعمال زشت) خود شماست.» در برخی موارد اصرار بر نظر نادرست و غیر علمی، ناشی از روح گناهکار و سرکشی است، که به دنبال انکار مسائل بدیهی و عقلانی، است.

کج‌فهمی نسبت به مسائل دینی و قرآنی، از ویژگی‌هایی است که بسیاری از مدعیان دروغین گرفتار آن هستند. در حقیقت اصرار بر برداشت غلط و غیرعالمانه در مسائل تخصصی و کارشناسانه، یک نو بیماری است که افراد ساده اندیش و کج فهم به آن مبتلا بوده و به همین دلیل حقایق را وارونه و سلیقه‌ای تفسیر می‌کنند. سیدحسین عباس‌منش، که در حال حاضر ساکن آمریکاست، از افرادی است که بدون علم و تخصص لازم در امور دینی و قرآنی، به نفی یا اثبات موضعات مختلف در زمینه دین و قرآن پرداخته است.

کج‌فهمی و برداشت‌های غلط و سلیقه‌ای از مسائل دینی و مذهبی، از شاخصه‌های مشترک رهبران معنویت‌های نوظهور و غیردینی است. اوشو به عنوان یکی از مدعیان و رهبران معنویت‌های انحرافی، با حمله کردن به ادیان به دنبال تصویری خشک و جمودگرایانه از دین است. اومی‌گوید:«مذاهب با هر چیزی که انسان می‌تواند از آن لذت ببرد، مخالف‌اند. این به نفع آن‌ها است که انسان را مفلوک و بدبخت نگه دارند و هر نوع امکان برای یافتن آرامش و نشاط و رضایت خاطر (این‌که بهشت برین را هم‌اینک، همین‌جا بیابی) را از دستش بگیرند.»

یکی از سبک‌ها و ویژگی‌های خاص شبه‌جنبش‌های معنوی استفاده از واژه‌ها و کلمات جذاب است که غالب مخاطبان آن‌ها به این کلیدواژه‌ها نیاز دارند تا به درد و رنج خود پایان دهند. این الفاظ بعضاً چنان جذابیت دارد که حتی افرادی که دغدغه‌ای در آن موضوع ندارند را نیز به سمت خود می‌کشاند. یکی از این الفاظ، شفابخشی و شفا دهی است.

فرقه و فرقه‌گرایی از معضلاتی است که جامعه اسلامی را با مشکلاتی جدی مواجه کرده است. فرقه‌ها گروه‌هایی هستند که با فاصله گرفتن از اعتقادات رایج و مرسوم یک جامعه، به تدریج به انزوا کشیده شده و حیات خود را در جدایی از جامعه و مردم دنبال می‌کنند. اکثر لیدرهای فرقه‌ها، افرادی خود خوانده و تحمیل­‌گر هستند که ادعا دارند، مأموریت خاصی داشته و از آگاهی خاصی برخوردارند.

برخلاف همه ادیان و مذاهب، اسلام دینی با محوریت همگرایی اجتماعی است؛ به گونه ای که رسیدن به کمال و تعالی، در گروی اجتماعات انسانی امکان تحقق دارد و این گونه نیست که انسان بتواند برپایه خودبینی و خودمحوری بتواند مسیر کمالات انسانی را طی کرده و به قرب‌الهی برسد. از این رو از خصوصیات بارز و مهم عرفان اسلامی، اجتماعی بودن آن است؛ یعنی شناخت خداوند و خدایی شدن تنها از مسیر خدمت به خلق می‌گذرد، و این خدمت می‌تواند از زوایای مختلفی انجام شود.