پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وهابیت که در تضعیف نمادهای عزاداری شیعه، از هیچ راه‌کاری روی‌گردان نشدند، با تمسّک به برخی از روایات اهل بیت علیهم‌السّلام، همچون مذّمت پوشیدن لباس سیاه و روایاتی که لباس سیاه را لباس دوزخیان، فرعونیان و عباسیان دانسته و پوشیدن لباس سفید را توصیه کرده‌اند، پوشیدن جامه سیاه در مراسم عزاداری اهل بیت علیهم‌السّلام را نیز در همان سِلک قرار داده و آن را رد نموده‌اند.

در پاسخ می‌گوییم: بر خلاف رویکرد یک‌سویه وهابیت در تمسک به چند روایت مرسل و یا دارای مشکل دلالی، از اهل بیت علیهم‌السّلام در نهی از پوشش سیاه، شایسته است، بدانند که آن بزرگواران، در مواردی یا خود عملاً اقدام به پوشیدن لباس مشکی کرده و یا با سکوت خود و عدم اعتراض، به چنین کاری، آن را تأیید نموده‌اند؛ از باب نمونه، به یک مورد اشاره می‌‌کنیم:

- حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، نه‌تنها در ایام شهادت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، بلکه تا آخرین روزهای عمر خویش، عزادار پدر بود و شب و روز در سوگ و ماتم آن حضرت، اشک می‌ریخت و ابراز اندوه می‌کرد. سر قبر آن حضرت رفته و خطاب‌های جان‌کاهی با پدر داشت. حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها طبق روایت معتبر، مشتی از خاک قبر مطهر پدر را بر دیدگان خود گذاشته و فرمود: «سزاوار است کسی‌که تربت احمد را ببوید، در طول روزگار، عطری نبوید. ناگواری‌ها و مصیبت‌هایی که بر من فرود آمده، اگر بر روزهای روشن وارد می‌گشت، چون شب تار می‌گردید.»[1]

علاوه بر مصیبت‌هایی که در هجوم به خانۀ وحی و صدماتی که حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها در آن حادثه متحمل گشت، داغ جان‌سوز پدر نیز، ریحانۀ نبوی را در غم پدر، دل‌ریش‌تر و قامت خمیده نمود: «آن حضرت، پس از درگذشت پدرشان، پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، پیوسته دستمالی بر سر بسته، بیمار تن، شکسته قامت، گریان و سوخته‌دل بود؛ به گونه‌ای که ساعت به ساعت، بیهوش می‌گشت و به دو فرزندش، می‌فرمود: آن پدری (جدّی) که شما را گرامی ‌می‌داشت و مرتب شما را در آغوش می‌گرفت، کجاست؟ کجاست جدّتان که مهربان‌تر از همه بود، همان کسی‌که نمی‌گذاشت روی زمین راه بروید، افسوس که دیگر نخواهم دید جدّتان، درِ خانۀ مرا باز کند و شما را به دوش گیرد، در حالی‌که همواره چنین می‌کرد. سپس حضرت زهرای اطهر سلام‌الله‌علیها، مریض شد و مدّت چهل شب، مریضی او ادامه یافت.»[2]

در این روایت، «دستمال بر سر بسته» (معصّبة الرّاس) به‌کار رفته که از ریشۀ «عصب» است که از معانی آن، پارچه یا دستمالی است که بر سر می‌بسته‌اند؛ در میان زنان عرب در آن زمان، رسم این بود که در مصیبت از دست دادن عزیزانشان، پارچۀ سیاه به نشانۀ عزا بر سر می‌بستند: «تسلّبی» یعنی لباس سیاه ماتم بپوش و آن همان لباس سیاه (سلاب) است که زن عزادار، سر خود را با آن می‌پوشاند.[3] طبق این روایت، حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها نیز به رسم آن زمان، پیوسته پارچه سیاه بر سر داشت و این گونه، در سوگ پدر سیاه‌پوش شد.

همچنین ام‌سلمه، از زنان باوفا و مورد احترام پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و شاهد نزول آیه تطهیر در شأن پنج تن آل‌عبا، علاقه خاصی به فرزندان پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و به خصوص امام حسین علیه‌السلام داشت که پس از شهادت امام حسین علیه‌السلام،  در مسجد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، جامه سیاه عزا به تن کرد و در خیمه سیاهی به عزاداری پرداخت: «به روایت ابونعیم اصفهانی، پس از آنکه امّ‌سلمه، خبر شهادت امام حسین علیه‌السلام را شنید، در مسجد پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله خیمه سیاه برپا کرد و خود جامه سیاه پوشید.»[4]

پی‌نوشت:
[1]. سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، محمد بن یوسف، دار الكتب العلمية، ج 12، ص 337. «لمّا رمس رسول الله ص جاءت فاطمة رضی‌الله‌عنها فوقفت علی قبره و أخذت قبضة من تراب القبر و وضعت علی عینیها و بکت، و ... .»
[2]. بحارالأنوار، مجلسی، مؤسسه الوفاء، ج43، ص181. «و روی أنّها ما زالت بعد أبیها معصّبة الرّأس ناحلة الجسم منهذة الرّکن باکیة العین محترقة القلب یغشی علیها ساعة بعد ساعة و تقول لولدیها أین أبوکما الّذی کان یکرمکما و یحملکما مرّة بعد مرّة أین أبوکما الّذی کان أشدّ النّاس شفقة علیکما فلا یدعکما تمشیان علی الأرض... .»
[3]. لسان العرب، محمد بن مکرم (ابن منظور)، دار صادر، ج1، ص473. «تسلّبی أی إلبسی ثیاب الحداد و هی السّلاب تسلّبت المرأة إذا لبسته و هو ثوب أسود تغطّی به المحدّ رأسها... .»
[4]. عیون الاخبار و فنون الآثار، عماد الدین ادریس قرشی، دار الاندلس، ص109. «عن أبی‌نعیم بإسناده عن أمّ سلمة رضوان‌الله‌علیها أنّها لمّا بلغها مقتل الإمام الحسین بن علیّ ع أضربت قبّة سوداء فی مسجد رسول الله ص و لبست السّواد.»