پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از حربه‌های روانی و ابزارهای تبلیغی بهائیان، انتشار آمار و ارقام اغراق‌آمیز، از موفقیت‌ها و پیشرفت‌های فرقه‌ی خود است. به راستی هدف تشکیلات بهائیت از این بزرگ‌نمایی‌ها و انتشار آمارهای اغراق‌آمیز چیست؟ در ادامه به بررسی برخی از این آمارها و هدف و انگیزه‌ی بهائیان از انتشار چنین ارقام و آمار دروغ و به دور از حقیقت می‌پردازیم.
به عنوان مثال به یکی از آمار و ارقامی که توسط بهائیان منتشر شده است، توجه فرمائید: «دیانت بهائی از نظر گستردگی جغرافیایی در رتبه‌ی دوم جهان قرار دارد، این دین در 235 کشور، تشکیلات رسمی ثبت شده دارد (ایران و عربستان جزو این 235 کشور نیستند)».[1]
سؤالی که در اینجا پیش می‌آید این است که آیا اصلاً این تعداد کشور در جهان وجود دارد که بهائیت به عنوان رتبه‌ی دوم گستردگی در همه‌ی آن‌ها، تشکیلات رسمی ثبت شده داشته باشد؟! بر اساس آمارهای رسمی، تعداد مجموع کشورهای جهان بیش از 190 و کمتر از 200 کشور است، حال چگونه امکان دارد که فرقه‌ی بهائیت، در 235 کشور، تشکیلات رسمی داشته باشد؟!
کتاب بهاءالله و عصر جدید نیز درباره‌ی گستردگی بهائیان در ایران چنین گزارش می‌دهد: «الیوم در جمیع اطراف و اکناف ایران و در هر مدینه و قریه‌ای، حتی بین قبایل و عشایر و چادرنشینان بهائیان موجود، بعضی از دهات، جمیع اهالی بهائی و در بعضی دهات دیگر، سواد اعظم اهل ایمان و ایقان (یعنی بهائی)».[2] آیا به راستی ما که در ایران ساکنیم، چنین وضعیت و گستردگی را برای بهائیان می‌بینیم؟ آیا این خبر درباره‌ی بهائیت در ایران، که آقای اِسلمنت در آن سوی مرزهای ایران منتشر کرده، واقعیت دارد؟
محافل بهائی با انتشار این اعداد و ارقام اغراق‌آمیز و این ادعاهای گزاف چند هدف را دنبال می‌کنند:
اول: هدف از انتشار چنین آمارهای اغراق‌آمیز این است که جهانیان را در قبال به اصطلاح پیشرفت‌های بهائیت، به شگفتی واداشته و باعث جلب توجه آن‌ها به این فرقه شود.
دوم: بهائیان با انتشار این آمار سعی دارند که بر روی اختلافات درون‌گروهی خویش، که طبعاً اثر بسیار منفی در قضاوت دیگران خواهد داشت، پرده‌ی استتار بکشند.
سوم: با انتشار چنین آماری، باعث دلگرمی پیروان فریب‌خورده‌ی بهائی شوند و به واسطه‌ی این حربه و فریب‌کاری، از برگشت آنان به دامن دین اصیل و وطن خود جلوگیری نمایند و مانع از یأس و سرخوردگی آنان از مسلک بهاء شوند.

پی‌نوشت:
[1]. این ادعا را بهائیان در سایت‌های مربوط به خود آورده‌اند.
[2]. ج. اسلمنت، بهاءالله و عصر جدید، ترجمه‌ی سلیمانی، بی‌جا: دارالنشر البهائیه، ریودوژانیرو، 154 بدیع، 1988 م، ص 289.