عسکری یحیی زاده خطیر، روحانی‌نمای حامی فرقه بهائیت، مدعی شد که «الله» وجود ندارد و قرآن کریم، سخنان حضرت محمّد(ص) است. این درحالیست که حضرت محمّد(ص) خود را پیامبر «الله» معرفی کرده و خطابِ برخی آیات، از طرف خدا به اوست. اما انکار انتساب قرآن به پیامبر توسط یحیی‌زاده، شاید برای توجیه غلط‌نویسی پیامبرنماهای بابی_بهائی است.

«جاوید رحمان» گزارشگر ویژه و سابق سازمان ملل در امور حقوق بشر ایران، پیش از ترک مسئولیت خود و تعویض با «مای ساتو» ژاپنی، گزارشی ضدایرانی را با ادعای «نسل‎‌کشی» منافقین و بهائیان منتشر کرد. این گزارش که با اتهامات غلط به جمهوری اسلامی همراه بود را می‌توان آموزش خط سِیر فعالیت‌های ضدایرانی، به گزارشگر بعدی دانست.

سایت بهائی آسو، مقاله «پرستو فروهر» با عنوان «رد فتوا و چاقو» را منتشر کرد و در آن، به حمایت از توهین سلمان رشدی به قرآن و محکومیت فتوای قتل او توسط امام خمینی (ره) اشاره کرد. اما اقدام سایت آسو در حمایت از سلمان رشدی و اسلام‌ستیزی، نشان می‌دهد که تشکیلات بهائی بر خلاف ادعای خود، با هر جریان ضداسلامی متحد می‌شود.

بهائیان یکی از دلایل مخالفت علمای اسلام با مسلک بابیت و بهائیت را تلاش باب و بهاء برای برچیدن طبقه روحانی و علمای دین از جامعه معرفی می‌کنند. اما درحالی باب و بهاء مخالف وجود علمای دینی معرفی می‌شوند که در متون این فرقه‌ها، به وجود علمای دینی بابی و بهائی اعتراف شده و آن‌ها را بسیار ستوده‌اند.

بهائیتی که با شعار آزادی، افراد را به خود جذب می‌کند، با ایجاد فضایی بسته برای پیروانش، حق مشارکت سیاسی و تصمیم‌گیری برای آینده را از آنان سلب می‌کند. البته بهائیت نشان داده که آموزه ممنوعیت دخالت در سیاست، خود سیاستی مقطعی است و هر زمان گرایش به قدرتی به نفع بهائیت باشد، این آموزه نیز نقض می‌شود.

زمستان سال 1402 بود که با حکم قانونی، زمین‌های تصرف‌شده توسط برخی از بهائیان و غیربهائیان در احمدآباد ساری بازپس‌گیری شد. اما برخی از بهائیان بی‌توجه به منع قانونی، حصارها را کنار زده و در اراضی ملّی اقدام به کشاورزی کردند. تشکیلات بهائیت هم با استفاده از این خبر تلاش کرد تا ضمن بهره‌گیری تبلیغاتی برای خود، نظام اسلامی را به آپارتاید متهم کند و از فشار افکار عمومی علیه صهیونیست‌ها بکاهد.