دیدگاه علمای اهل سنت
عالم اهل سنت تصریح کرد: اسلام داعشی، القاعده‌ای و طالبانی نمی‌تواند حقوق، عزت و کرامت انسانی را تضمین کند. امام خمینی(ره) با قیام خود به دنیا نشان داد، اسلام می‌تواند در جهان حکومت کند. به همین خاطر چهل سال است که آمریکا ما را تحریم می‌کند و ترس از اسلامی را دارد که در ایران شکل گرفته است.
در میان اهل بیت پیامبر، دو امام معصوم، امام باقر و امام صادق (علیهماالسلام) توانستند در فرصتی که در زمان حیاتشان، توسط خلفای غاصب و حکومت ظالم به‌وجود آمده بود، بهره کافی ببرند و شاگردانی تربیت کنند، که کسی را یارای مقاومت در برابر مناظرات و مباحثات علمی در برابر آنان نبود.
به‌راستی شرکت نکردن در انتخابات بهتر است یا شرکت کردن؟ رأی دادن بهتر است یا رأی ندادن؟ چرا برای خودمان شخصیت و حق انتخاب قائل نیستیم؟ حالا مثلا رأی ندهیم، چه اتفاقی می‌افتد؟ مشکلات حل می‌شود؟ حداقل در این زمینه که وجوب شرعی بر گردن ما است، احتیاط کنیم و تابع فتوا و طبق نظر علماء عمل کنیم.
ضمن توصیه به مشارکت حداکثری در انتخابات، باید اظهار کرد در این برهه حساس، از عداوت علیه حکومت اسلامی و یاری رساندن همه‌جانبه اندیشه سکولار از طرف دشمنان اسلام و مسلمین، آیا به دلیل عملکرد ضعیف مسئولین و نمایندگان در دوره‌های قبل، مشارکت در عرصه‌های سیاسی مثل انتخابات اولویت دارد یا عدم مشارکت، که بحث بسیار مهمی است و فقها و علمای اهل سنت نیز به آن پرداخته‌اند.
شرکت در انتخابات نوعی شهادت و گواهی دادن است و احکام مربوط به گواهی و شهادت بر آن مرتبط می‌شوند، این به معنای آن است که همان طور که گواهی و شهادت دادن در مواقع لزوم از سفارشات شرعی است، شرکت در انتخابات نیز مورد سفارش است و همان طور که کتمان شهادت در شریعت اسلامی، حرام است؛ عدم شرکت در انتخابات نیز می‌تواند حرام باشد.
به اعتقاد فریقین در قرآن چندین آیه درباره عظمت و مقام امام حسین (علیه السلام) وجود دارد. در این نوشتار به طور خلاصه به بررسی چند مورد از این آیات می‌پردازیم. آن هنگام که آیه مباهله (فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ) نازل شد، رسول خدا، علی و فاطمه و حسنین (علیهم السلام) را به حضور طلبید و فرمود که پروردگارا! اینان اهل بیت من هستند...
اجتماعات در جشن نبی مکرم اسلام وسیله‌ای بزرگ است برای دعوت به سوی پروردگار و فرصتی است طلایی، که شایسته است از دست نرود بلکه بر دعوت‌گران و علماء واجب است که امت را آشنا کنند به اخلاق حمیده و احوال منحصر به فرد رسول اکرم، باذکر نقد ادله مخالفین این اجتماعات.
برخی از علمای اهل‌سنت بر خلاف وهابیت، برپایی مراسم جشن به مناسبت میلاد پیامبر را ستایش کرده و آن را از اعمال نیک برشمرده‌اند که از جمله آنان ابن عباد است که می‌گوید: «به نظر من مولود نبوی از اعیاد مسلمین است و هر کس در آن روز شادی و سرور کرده و با پوشیدن لباس فاخر و چراغانی، شادی خود را ابراز کند، امری مباح انجام داده است.»
برخی از علمای اهل‌سنت بر خلاف وهابیت، برپایی مراسم جشن به مناسبت میلاد پیامبر را ستایش کرده و آن را از اعمال نیک برشمرده‌اند که از جمله آنان رفاعی است که می‌گوید: ادله جواز احتفال و برپایی مراسم در میلاد پیامبر بسیار است، ازجمله اینکه، تعبیری از شادی و سرور به محمد مصطفی است.
چه کسی است که ماجرای شهادت مظلومانه حضرت سید الشهدا علیه السلام و هفتاد و تن از فرزندان و یاران آن حضرت را با لبان عطشان و به فجیع ترین وضع ممکن نشنیده باشد ، و بعد از آن چه کسی است که جریان اسارت اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله را بعد از شهادت امام حسین علیه السلام در تاریخ نخوانده باشد و بالاخره چه کسی است که از ظلم و ستم و فساد اخلاقی یزید و دستگاه خلافت او آگاهی نداشته باشد؟
بی‌شک آنچه از فضائل و علوم الهی و معنویت این امام همام، از تاریخ حوادث روزگار در امان مانده و به دست ما رسیده است تنها اندکی از گنجینه‌ی عظیم و لایتناهی علم خداوندی است که پروردگار عالم آن را به پیامبر خاتم و بعد ازآن به وارثانش که امام و خلیفه روی زمین بودند عطا کرد، تا اینکه این علم الهی به کسی منتقل شد که وارث امامان قبلی و حامل علوم گوناگون الهی گردید تا همگان از هر...
اخلاق حسنه اهل بیت (علیهم السلام) با علمای اهل سنت موجب شد که بسیاری از بزرگانِ ایشان، از محضر ائمه استفاده علمی کنند. در مسلک اهل بیت رابطه علمی بین شیعه و سنی همیشه با احترام و حرارت خاصی برقرار بوده است، الان هم باید میان علما و حوزه‌های علمیه شیعه و سنی رابطه علمی بیشتری برقرار کرد، تا دست تفرقه افکنان کوتاه گردد.
اهانت به اهل‌بیت (علیهم السلام) و مخصوصا به حضرت علی که در زمان معاصر از جانب برخی مسلمان‌نماها صورت می‌گیرد، ریشه در تاریخ اهل‌سنت دارد. بسیاری ازعلمای اهل‌سنت در دورانی که ملقب به خیرالقرون بود، به این فعل شنیع دست می‌زدند و برای رسیدن به هدایای حاکمان، امیرالمؤمنین را منافق می‌خواندند و از آن حضرت اعلام بیزاری می‌کردند.
علامه حلی (علیه الرحمة) در کتاب «منهاج الکرامة»، یکی از فضائل امام موسی کاظم (علیه السلام) را توبه بشر حافی به دست حضرت، برمی‌شمرد، ولی ابن تیمیه که کتاب «منهاج السنة» را در رد کتاب «منهاج الکرامة»ِ نگاشته است، با جهل و ناآگاهی تمام از تاریخ، به انکار این واقعیت می‌پردازد و آن را از اکاذیب علامه حلی می‌داند.