اهل‌سنت: ما از برخی روایات برداشت می‌کنیم که همه صحابه عادل بوده‌اند:
حدیث «خَیرُ النَّاسِ قَرْنِی ثُمَّ الَّذِینَ یلُونَهُمْ ثُمَّ الَّذِینَ یلُونَهُمْ»؛ بهترین مردم، کسانی هستند که در عهد و زمان من به سر می‌­برند؛ سپس کسانی که در نسل دوم زندگی می‌کنند و سپس نسل سوم نیز در مرحله بعدی از بهترین‌ها قرار می‌گیرند.
حدیث «الله الله فی اصحابی لا تتخذوهم غرضا فمن احبهم فبحبی احبهم فمن ابغضهم فببغضی ابغضهم و من آذاهم فقد آذانی و من آذانی فقد آذی الله و من آذی الله فیوشک ان یاخذه»؛ خدا را خدا را درباره اصحابم، آنان را پس از من هدف قرار ندهید هر کس آنان را دوست داشته باشد؛ پس به محبت من آنان را دوست می‌دارد و هر کس نسبت به آنان بغض داشده باشد، پس به بغض من به آنان بغض داشته باشد؛ هر کس آنان را اذیت کند، مرا اذیت کرده و هر کس مرا اذیت کند، به تحقیق خدا را اذیت کرده و هر که خدا را اذیت کند، به زودی خداوند او را اخذ می‌کند.
حدیث «لاتسبوا اصحابی»؛ اصحاب من را دشنام ندهید!

شیعیان: گرچه روایاتی این‌چنین در کتب اهل‌سنت وجود دارد، بر فرض صحت روایات، روایات دیگری هم هست که صحابه را مذمت می‌کند!
در صحیح بخاری نقل شده: «یرد علیّ رجال أعرفهم و یعرفوننی، فیذادون عن الحوض، فأقول: أصحابی، أصحابی!، فیقال: إنک لا تدری ما أحدثوا بعدک»؛ مردانی بر من وارد می‌شوند که آنها را می‌شناسم و آنان مرا می‌شناسند، و آنها از حوض من بازداشته می‌شوند و آنگاه من می‌گویم: اصحاب من، اصحاب من هستند!، گفته مى‌شود تو نمی‌دانی که چه چیزهایی بعد از تو پدید آورده اند».
حدیث درالمنثور: «وَأخرج سعيد بن مَنْصُور وَابْن سعد وَابْن أبي شيبَة وَأحمد وَعبد بن حميد وَالْبُخَارِيّ وَمُسلم وَالتِّرْمِذِيّ وَابْن جرير وَابْن الْمُنْذر وَابْن مرْدَوَيْه وَالْبَيْهَقِيّ فِي سنَنه من طرق عَن جَابر بن عبد الله قَالَ: بَيْنَمَا النَّبِي صلى الله عَلَيْهِ وَسلم يخْطب يَوْم الْجُمُعَة قَائِما إِذا قدمت عير الْمَدِينَة فَابْتَدَرَهَا أَصْحَاب رَسُول الله صلى الله عَلَيْهِ وَسلم حَتَّى لم يبْق مِنْهُم إِلَّا اثْنَا عشر رجلا أَنا فيهم وَأَبُوبكر وَعمر فَأنْزل الله (وَإِذا رَأَوْا تِجَارَة أَو لهواً انْفَضُّوا إِلَيْهَا) إِلَى آخر السُّورَة» در نمازجمعه پیامبر، همه برای تجارت نماز را ترک کرده غیر از دوازده نفر که نزدیک بود بلا نازل شود، ...
یا در جنگ احد، همه فرار کردند غیر از 12 نفر.
شیعیان می‌گویند ما برداشت می‌کنیم که آیات و روایات مدح، مربوط به عده‌ای است و آیات و روایات ذم هم مربوط به عده دیگر؛ نه مدح حکم کلی نسبت به اصحاب است و نه ذم.