داستان هجوم به بیت وحی، از آنجا آغاز می‌گردد که خلیفه اول، عمر را مأمور بیعت گرفتن برای خود از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام و هر آن‌کس که در خانه آن حضرت پناه گرفته بود، کرد؛ چنانچه منابع تاریخی، بر این سخن گواهی می‌دهند.

خشم و غضب فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها، از شيخين تا واپسين لحظات زندگی‌اش و عدم رضايت از آن دو، از مسائلی است كه در صحيح‌ترين كتاب اهل سنت پس از قرآن وارد شده است. نارضایتی حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، اتمام حجت و نشانی بر حقیقت نزد همگان است.

بعد رحلت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، حضرت زهرا علیهاالسلام فدک را حق خود می‌دانست و برای احقاق حق خود تلاش کرد؛ ابن ابی‌الحدید، دو قضیه از برخوردهای پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله را در مورد دخترشان، زینب، برای استادش نقل کرد، استاد ایشان با بهره گرفتن از رفتار پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله، عملکرد حاکمان پس از ایشان را مورد انتقاد قرار داد.

پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «پس از من از ابوبکر و عمر پیروی کنید». این ادعایی است که از سوی برادران اهل‌سنت بیان شده است. در سند این روایت افرادی هستند که در ضعف ایشان از سوی خود اهل‌سنت شکی نیست. به عنوان مثال می‌توان به عبدالملک بن عمیر اشاره کرد که فردی ضعیف است.

حضرت فاطمه علیهاالسلام هنگام خروج از منزل به سوی مسجد از درب عمومی مسجد وارد شد و تعداد زیادی از زنان را همراه خود کرد. همه‌ی این رفتارها دلالت بر یک استراتژی و تاکتیک بود که حضرت با این رفتار خواست هم از نظر عاطفی و هم از نظر سیاسی بر رفتار مسلمین اثر بگذارد و در یک فضای آماده ابوبکر و عمر را در غصب خلافت توبیخ کند.

می‌دانیم که هیچ انسانی به غیر از ائمه اطهار، مصون از خطا و اشتباه نیست. همه انسانها احتمال ارتکاب گناه در آنها وجود دارد؛ اما نمی‌دانیم چرا برادران اهل سنت، اصرار بر عادل بودن صحابه دارند، درحالی که تاریخ به وفور از خطاها و گناهان آنها پرده برداشته است! با مشاهده تاریخ، به خوبی می‌بینیم که فرضیه عدالت صحابه، سخن پوچ و بیهوده‌ای است!