مکاتب اهل سنت
اهل سنت نیز مانند شیعیان اهل بیت را دوست دارند. اما سوال اینجاست که اگر اهل سنت محب اهل بیت هستند، پس چرا در شادی و عزای اهل بیت خوشحال یا ناراحت نیستند! به نظر می‌رسد که تقصیر و کوتاهی از علمای اهل سنت است، که حقایق را برای مسلمانان بازگو نکرده‌اند، زیرا امام حسین از همه مسلمانان است و فقط اختصاص به شیعیان ندارد.
سوال اینجاست که اگر امامان شیعه، از غیب مطلع اند و می دانسته اند که قرار است کشته شوند چرا با دست خویش جان خود را به خطر انداختند ؟ اگر امام حسین (علیه السلام) علم به شهادت خود داشتند، چرا به کربلا رفتند و جان خود را از دست دادند؟
در میان جوامع و ادیان بویژه در دین اسلام با تمام مذاهب آن عزاداری و سوگواری وجود داشته است، چرا که این مراسمات امری انسانی و نوعی عاطفه و احساس میان مردم است که جهت تسلی دل و آرامش روحی و التیام و ناراحتی‌های روانی در برابر مصائب و حوادث جانسوز و دردناک اشخاص برگزار می‌شود. که باعث خشنودی رضایت بازماندگان را فراهم می‌کند.
خداوند گنهکاران را به سوی حق دعوت می‌کند و نوید زندگی خوب، سوای اعمال گذشته‌ای که داشتند، به آنها می‌دهد؛ نمونه تاریخی آن، اسلام آوردن «وحشی»، قاتل حمزه سیدالشهداء، است که می‌ترسید توبه‌اش پذیرفته نشود، آیه‌ای نازل شد و در رحمت به روی او گشوده شد، ولی برخی علمای اهل سنت، نسبت به شیعه، چنین روشی ندارند، و در مواردی که رفتار آنها را خلاف تشخیص می‌دهند، حکم به عدم قبول توبه و قتل را صادر می‌کنند.
برخی عالمان اهل سنت، اقرار کرده‌اند، قاعده قبح تقدیم مفضول بر افضل را قبول ندارند؛ مثل ابن ابی‌الحدید که می‌گوید: «حمد خدای را که شخص ناشایست را بر شایسته‌ترین افراد مقدم داشت.» ابن حجر هیثمی نیز می‌گوید: «اهل سنت اجماع دارند بر صحت رهبری شخص ناشایست در حالی‌که فرد شایسته‌ای میان جامعه اسلامی هست، چرا که اجماع دارند خلافت عثمان، صحیح است.»
حادثه غدیر توسط 110 تن از صحابه و 89 تن از تابعين نقل شده است، و بزرگان اهل سنت، به وقوع آن یقین پیدا کرده، و به صحت آن اعتراف کرده‌اند: «برای حدیث غدیر سندهای فراوانی ذکر شده، هیثمی آن را در کتابش جمع کرده، و «ابن عقده» طرق این حدیث را در کتابی مستقل آورده که ابن حجر سند برخی از آنها را صحیح و برخی دیگر را حسن دانسته است.»
رویداد غدیر خم و آن‌چه در آن اتفاق افتاده است هم‌چون حدیث غدیر، به مثابه رکنی رکین در جهان اسلام مورد پذیرش است. از این‌روی عالمان اهل‌سنت هم‌چون طحاوی و ترمذی بر صحت حدیث غدیر اعتراف دارند و بر واقعه غدیر خم تاکید می‌کنند.
علمای اهل‌سنت مدعی هستند که حضرت علی(علیه السلام)، در زمان خلافت خود ادعای خلافت نکرد، و بر حدیث غدیر استشهاد ننمود. لذا در کتب خودشان مدعی هستند که اگر حدیث غدیر دلیل بر امامت حضرت باشد، پس چرا در سقیفه بنی ساعده و در شورای شش نفره به آن استشهاد نکرد؟ در جواب می‌گوییم که حضرت در مورد طلب حق خود از خلفاء در هر فرصتی...
علی‌رغم متواتر بودن جریان غدیر خم در کتب فریقین، ولی باز برخی از مغرضین اهل سنت به خاطر جهل و نادانی و تعصبات بی جا و همچنین انکار بزرگان سلف خود، سعی دارند تا جریان مهم تاریخی غدیر را به بوته فراموشی بسپارند. روز عیدی که خلافت و وصایت پیامبر به مردم ابلاغ گردید و مسلمانان و حتی خلفای غاصب در این روز ابراز شادی کردند.
عبدالعزیز دهلوی می‌گوید اگر حدیثی به حد تواتر برسد در حکم آیه قرآن است. با توجه به این سخن حدیث غدیر متواتر است پس عمل به مقتضای آن مانند عمل به قرآن واجب است.
واقعه نصب حضرت علی (علیه السلام) به مقام ولایت در غدیرخم، از وقایع مهم تاریخ اسلام است. شاید واقعه‌ای بااهمیت تر و مهمتر از این حادثه تاریخی وجود نداشته باشد؛ این واقعه بیانگر بقای رسالت پیامبر و دوام نبوت آن حضرت در تجلی‌گاه وجود مبارک حضرت علی (علیه السلام) بوده، لذا غدیر نشانگر پیوند رسالت و امامت است که در آخرین حج پیامبر...
حدیث غدیر بر خلاف ادعای برخی که درصدد کم نشان دادن فضائل امیرالمومنین علیه السلام هستند، در میان علما و حدیث شناسان اهل سنت ،حدیثی متواتر و یا صحیح است.
حقیقتا با توجه به نقل تواتر و صحت فراگیر حدیث غدیر عدم نقل آن در صحیحین از چه روست؟ آیا تا کنون از خود پرسیده اید که اگر چنین فضیلتی در حق دیگران وارد می‌شد، آیا باز هم همین کتمان و عدم نقل ها اتفاق می‌افتد؟!
حدیث غدیر یکی از مهمترین و محکمترین احادیث وارده در میان فرق مسلمین می‌باشد لذا برخی سعی در کم رنگ جلوه دادن این حدیث می‌کنند و یا در صحت سندی و اعتباری آن خدشه وارد می‌کنند که حاکی از جهلشان می‌باشد، اما به اعتقاد بزرگان فریقین این حدیث علاوه بر متواتر بودن از حیث سند و اعتبار هم جایگاه والایی دارد و کثیری آن را تائید می‌کنند.