بیهقی نقل می کند: «در زمان خلیفه دوم قحطی آمد، مردی كنار قبر پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) عرضه داشت: يا رسول الله! امت تو نابود شدند، از خدای عالم برایشان باران بطلب! پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به خوابش آمد و فرمود: برو پيش عمر و سلام مرا به او برسان و به او خبر بده كه باران رحمت نازل خواهد شد و

مردم مدینه دچار قحطی شدیدی شدند؛ از این مشکل به عایشه شکایت بردند؛ او گفت: بالای قبر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از سقف حجره حضرت، دریچه‌ای به سوی آسمان باز کنید، تا بین آن و آسمان مانعی نباشد؛ چنین کردند و به حدی باران بارید که گیاهان رویید و شتران چاق شدند؛ آنقدر که پوست آنها از چاقی ترک خورد

روایت حسنی را ابوداود از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل کرده است که «هنگامی که از دفن میت فارغ گشتید، بایستید و برای برادرتان طلب مغفرت کنید و از خداوند بخواهید که او را ثابت قدم بدارد؛ زیرا هم اکنون از او سؤال می‌شود.»

ابن تیمیه حرانی به اشتیاق عمر بن خطاب برای شنیدن اسرائیلیات کعب الاحبار اذعان می کند و می نویسد: «عمر بن خطاب، هنگامی که در دستان کعب الاحبار نسخه‌ای از تورات می‌دید، به او می‌گفت: ای کعب!

شنقیطی در تفسیر آیه 80 سوره نمل می گوید: «آنچه بر اساس دلیل رجحان دارد این است که اموات در قبورشان، کلام کسانی که با آنها حرف می‌زنند، می‌شنوند و قول عایشه و تابعین او که به این آیه و آیات مشابه استدلال کرده‌اند، اشتباهی از آنان است.
توضیح این مطلب، مبتنی بر دو مقدمه است:

شنقیطی می گوید: «علمای حدیث اتفاق دارند که احادیث انس و ابن عمر که صحیح مسلم و بخاری از آنان درباره سخن گفتن پيامبر اکرم (صلى‌الله‌عليه‌وآله) با کشتگان بدر نقل کرده‌اند، صحیح است؛ زیرا انس که شاهد جنگ بدر نبود از ابوطلحه که از صحابه بدری بود نقل کرده و این روایت را ابوحاتم در صحیحش آورده است.