اسناد

مشرک خواندن شیعیان و حکم کشتن آنان در روایات اهل سنت
02/04/1401 - 11:18

در کتب حدیث اهل سنت روایات مختلفی نقل شده به این مضمون که پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خطاب به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) فرمود: «یا علی! در قوم من افرادی هستند که ادعای محبت شما را دارند، آنها عیبی دارند که به آنها رافضه می‌گویند. روافض را بکشید که آنها مشرک هستند.»

اعتراف فخر رازی به احتجاج امیرالمؤمنین (ع) به حدیث غدیر
02/04/1401 - 11:14

فخر رازی در رد استدلال شیعه به آیه 55 سوره مائده (آیه ولایت) در امامت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) ناخواسته اعتراف می کند که حضرت در شورای خلافت در زمان عمر، به حدیث غدیر احتجاج کرده‌اند.
تفسیر الکبیر، فخر رازی، ج12، ص31.

ضربت خوردن امیرالمؤمنین (ع) پس از رکوع نماز
02/04/1401 - 11:12

متقى هندى مى نويسد: «از زُهَرى‌ نقل شده است كه ابن ملجم به على‌ (علیه‌السلام) ضربت زد، در حاليكه او سرش را از ركوع بالا آورده بود. (يا اينكه در حال برخاستن از ركعت اول و ورود به ركعت دوم بود) حضرت نماز را ادامه نداد و فرمود: نماز را تمام کنید و کسی را مقدم نکرد.»

ضربت خوردن امیرالمؤمنین (ع) در نماز صبح
02/04/1401 - 11:08

ابن عساکر می نویسد: «عبدالرحمن بن ملجم با شمشير زهرآگين بر على‌ (علیه‌السلام) ضربت زد، در حاليكه او در حال خواندن نماز صبح بود.»
تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، ج42، ص557.

شکافته شدن فرق امیرالمؤمنین در نماز صبح طبق روایت صحیح
02/04/1401 - 11:06

احمد بن حنبل روايت می كند: «عبدالرحمن بن ملجم با شمشير زهرآگين بر على‌ (علیه‌السلام) ضربت زد، در حاليكه او در حال خواندن نماز صبح بود.»
سند این روایت صحیح است.
کتاب فضائل الصحابه، احمد بن حنبل، ج2، ص558.

ادامه نماز توسط دیگری، پس از ضربت خوردن امیرالمؤمنین (ع)
02/04/1401 - 11:02

ابن عبدالبر می گويد: «اهل علم، اختلاف دارند كه آيا ضربتى كه بر على بن ابی طالب (علیه‌السلام) زده شد، در هنگام نماز بود؟ يا قبل از نماز بود؟ و اينكه اگر ضربت در هنگام نماز بود، آيا كسى به جاى على (علیه‌السلام) نماز را تمام كرد؟ يا خود على با همان حال نمازش را ادامه داد؟

ضربت خوردن امیرالمؤمنین (ع) در سجده نماز
02/04/1401 - 10:56

ماوردى می نويسد: «هنگامى كه (على بن ابی طالب) از سجده برخاست، در سجده بعدى بر سر او ضربت زد.» (ضربت هنگامى زده شد كه مولا در سجده نماز بود)
الحاوی الکبیر، ماوردی، ج13، ص113.

ترمذی روایت سروری حسنین (ع) در بهشت را حسن صحیح می داند
02/01/1401 - 13:11

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: حسن و حسین (علیهماالسلام) سرور جوانان اهل بهشت هستند.
ترمذی این حدیث را حسن صحیح می‌خواند؛ ممکن است منظورش این باشد که چند سند داشته، یکی از اسناد این حدیث حسن و سند دیگری صحیح باشد.
سنن ترمذی، ج5، ص656.

البانی روایت سروری حسنین (ع) در بهشت را صحیح می داند
02/01/1401 - 13:10

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: حسن و حسین (علیهماالسلام) سرور جوانان اهل بهشت هستند.
البانی این حدیث را که در سنن ابن ماجه آمده، صحیح خوانده است.
صحیح سنن ابن ماجه، البانی، ج1، ص57.

صحت روایت سروری حسنین (ع) در بهشت
02/01/1401 - 13:08

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: حسن و حسین (علیهماالسلام) سرور جوانان اهل بهشت هستند.
محقق کتاب این حدیث را صحیح می‌داند و راویان آن را به جز یکی از افراد مورد وثوق، از راویان صحیحین می‌شمرد.
مسند احمد، احمد بن حنبل، ج5، ص31.

احادیث سروری حسنین (ع) در بهشت
02/01/1401 - 13:06

پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: حسن و حسین (علیهماالسلام) سرور جوانان اهل بهشت هستند.
المصنف، ابن ابی شیبه، ج5، ص163.
فیلم: «امام حسن (ع) و امام حسین (ع) سرور جوانان اهل بهشت»

نسبت کفر به معاویه توسط عمار در حدیث مقبول اهل سنت
02/01/1401 - 13:02

عمار در جنگ صفین می گوید: سوگند به خدا كه اينان (معاویه و یارانش) اسلام را نپذيرفته اند، بلكه تسليم شده اند و كفر را در دل نهان داشته اند و چون يارانى بيابند، آشكارش سازند.
هیثمی می‌گوید: این روایت در معجم الکبیر طبرانی آمده و شرح حال یکی از راویان آن (سعد بن حذیفه) را نیافتم.

کفر و نفاق معاویه در بیان امیرالمؤمنین (ع)
02/01/1401 - 12:59

امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) هنگام جنگ صفین به ياران خود فرمود: سوگند به كسى كه دانه را شكافته و جانداران را آفريده، كه اينان (معاویه و یارانش) اسلام را نپذيرفته اند، بلكه تسليم شده اند و كفر را در دل نهان داشته اند و چون يارانى بيابند، آشكارش سازند.

احتجاج امیرالمؤمنین (ع) به ولی بودنشان در زمان حیات پیامبر (ص)
02/01/1401 - 12:56

از ابن عباس نقل شده است که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در حیات رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همواره می فرمود: به خدا قسم من برادر، ولی، پسر عمو و وارث پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستم.
مجمع الزوائد، هیثمی، ج9، ص134.

صفحه‌ها