اسناد
در ردّ افسانه و روایت باطل غرانیق، علمای شیعه و سنی متفق القولند و صراحتاً منکر این افسانه شدند؛ ازجمله قاضی عیاض پس از بررسی طرق این حدیث، می‌گوید: «این روایت باطل، پریشانی در متن دارد، اسناد در آن منقطع است، اختلاف کلمات در آن‌ها دلیل بر ضعف و نااستواری در این افسانه یا روایت باطل است.»
ابن عساکر در کتاب خود نقل می‌کند که: «عبدالله فرزند احمد بن حنبل می‌گوید، روزی در خدمت پدرم بودم، گروهی از اهل کرخه نزد پدرم آمدند، و از ابوبکر و عمر و عثمان شروع به صحبت کردند و مبالغه می‌‌کردند و سپس درباره‌ی خلافت علی (علیه‌السلام) سخن گفتند و اطاله‌ی کلام کردند، پدرم ساکت بود تا این‌که سر بلن
ابن حجر عسقلانی در مورد ابن تیمیه می‌گوید: «ابن تیمیه در بیشتر موارد علی (علیه‌السلام) را تنقیص کرده است.»
لسان المیزان، ج6، ص551 و 552.
مقاله: «نظر احمد بن حنبل در مورد فضایل امیرالمؤمنین کجا و نظر ابن تیمیه کجا؟!»
احمد بن حنبل صراحتاً در مورد فضایل بیان می‌کند که: «برای هیچ‌یک از صحابه پیامبر، به اندازه آن‌چه برای امیرالمؤمنین فضیلت نقل شده، وارد نشده.» و نیز چنین بیان می‌دارد که: «کسیکه امامت را برای علی ثابت نداند، از چهارپای خانه‌اش گمراهتر است.»
مناقب احمد بن حنبل، ابن جوزی، ص220.
در برخی از صحاح سته اهل سنت این روایت وارد شده است که: «هرگاه مسلمانی، دیگری را تکفیر کند، اگر او واقعاً کافر باشد که هیچ، وگرنه خود او کافر است.»
سنن ترمذی، ج5، ص22.
در برخی از صحاح سته اهل سنت این روایت وارد شده است که: «هرگاه مسلمانی، دیگری را تکفیر کند، اگر او واقعاً کافر باشد که هیچ، وگرنه خود او کافر است.»
سنن ابی‌داود، ج4، ص221.
کمال الدین حنفی در شرح فتح القدیر، در مقابله با دیدگاه ابن‌تيميه، رفتن به مدينه را فقط به قصد زيارت قبر رسول گرامی اسلام، اولی دانسته و نوشته است: «برای بنده ضعیف بهتر است که نیت خود را برای زیارت قبر پیامبر خالص گرداند، سپس زمانی که توفیق زیارت برای او حاصل شد، مسجد را نیز زیارت کند یا
شمس‌الدين ذهبی كه از علمای طراز اول اهل‌سنت و از بزرگان حديث و رجال است، در رد ابن‌تیمیه در زیارت قبور می‌نویسد: «پس هر کس در کنار حجره مقدس پیامبر با حالت خواری و تسلیم و در حال درود فرستادن بر پیامبر اکرم بایستد، خوشا به حال او! او بهترین زیارت را انجام داده و زیباترین اظهار محبت را داشته است
محمد بن سلیمان کردی، طی نامه‌ای به محمد بن عبدالوهاب، انحرافاتش را متذکر می‌شود: «ای پسر عبدالوهاب! درود بر کسیکه راه هدایت را پیروی کند. من، تو را به خاطر خداوند متعال نصیحت می‌کنم که زبانت را از مسلمانان بازداری.
احمد زینی دحلان درباره نزاع بین محمد بن عبدالوهاب و برادرش چنین می‌گوید: «چون اختلاف میان سلیمان با برادرش محمّد به درازا کشید، سلیمان از بیم این که برادرش دستور کشتن او را بدهد، به مدینه منوّره کوچ کرد و رساله‌ای در ردّ او نوشت و برایش فرستاد ولی متنبه نشد.
بسیاری از علمای اهل سنت، محمد بن عبدالوهاب و عقاید وی را مورد انتقاد قرار داده و به شدت از آن‌ها مذمت کردند:
تفکرات محمد بن عبدالوهاب و پیروان او به حدّی بود که با جسارت و گستاخی تمام به تکفیر مسلمانان از گذشته تا به حال پرداخته و هر کس از آنان پیروی نکند هر چند از پرهیزگارترین مسلمانان هم باشد، مشرک و کافر است، لذا جان و مال و ناموس آنان مباح است و با این بهانه بسیاری از علمای بزرگ مسلمین را به قتل رسا
کراهت داشتن محمد بن عبدالوهاب از صلوات بر پیامبر اکرم: