از ابن عباس نقل شده است که امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در حیات رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همواره می فرمود: به خدا قسم من برادر، ولی، پسر عمو و وارث پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستم.
مجمع الزوائد، هیثمی، ج9، ص134.

عمروعاص به معاویه گفت: حسن بن علی (علیهماالسلام) را وادار کن تا با مردم سخن بگوید و کاستیهای او بر مردم آشکار شود. معاویه دنبال امام (علیه‌السلام) فرستاد و از حضرت خواست به منبر برود؛ حضرت بالای منبر رفت و پس از سپاس و ستایش خداوند، فرمود: ای مردم!

روزی معاویه از همنشینان در مجلسش پرسید، گرامی ترین و بزرگوارترین مردم از حیث پدر و مادر، و جدّ و جدّه، عمو و عمّه، دایی و خاله کیست؟

روایت شده که امام حسن (علیه‌السلام) غلام سیاهی را دید که گرده نان در پیش خود نهاده و لقمه‌ای از آن می‌خورد و لقمه دیگری را به سگی که آن‌جا بود می‌داد، امام حسن (علیه‌السلام) وقتی آن منظره را دید به او فرمود: انگیزه تو در این کار چیست؟

از مالک بن انس نقل شده است که در بقیع، ده هزار صحابی مدفونند؛ شایسته است که به آنها سلام بدهیم، برای آنان دعا کنیم و به وسیله آنها به سوی خداوند توسل بجوییم.
إرشاد السالك إلى أفعال المناسك، إبراهيم بن فرحون مدنی مالكی، ص796.

گستره عفو و گذشت امام حسن (علیه‌السلام) آن قدر پردامنه بود که حتی قاتلش را هم در برگرفت، به طوری که امام حسین (علیه‌السلام) وقتی از حضرت پرسید: چه کسی شما را مسموم کرد؟ فرمود: از چه رو  می‌پرسید؟ می‌خواهید او را بکشید؟ حساب او را به خداوند واگذار کردم.