پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ روز 24 ذی‌ الحجه سال دهم هجری، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) در نامه‌ای به مسیحیان شهر نجران (واقع در 900 کیلومتری جنوب شرقی مکه) آنها را به اسلام دعوت کرد. آنان در جواب، هیأتی را نزد رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم) فرستادند. در این سفر، ابوحارثة بن علقمه، اسقف آنها که نزد دولت روم دارای منزلت و اعتبار بود به آنها هشدار می‌داد که او همان پیامبری است که ما منتظر او هستیم. بین آنها و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) گفتگویی در مورد پدر حضرت عیسی (علیه السلام) و الوهیت او صورت گرفت.[ر.ک: پیشینۀ تاریخی گفت‌و‌گوی اسلام ومسیحیت، محمد حسین طاهری آکردی، صص 118-121] 
خدا به پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمود: به آنها بگو جریان عیسی (علیه السلام) مثل جریان حضرت آدم (علیه السلام) است که بدون پدر متولد شد؛[ر.ک: آل عمران/59]
آنها که نخواستند سخنان پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را قبول کنند تقاضای مباهله (نفرین کردن) را برای مشخص شدن واقعیت، پذیرفتند.
 پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) به دستور خدا، از میان تمام مسلمانان، فقط چهار نفر را برای مباهله انتخاب کرد.[ر.ک: آل عمران/61] فردای آن روز، مسیحیان وقتی متوجه شدند که پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلّم) عزیزترین افراد خود (علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام) را برای «مباهله» آورده و از طرفی آثار وقوع عذاب را به هنگام بالا آمدن دستان این پنج نفر (پنج تن آل عبا) مشاهده کردند تسلیم شده و تقاضای اتمام مباهله کردند. این واقعه‌ی مشهور، که در کتب معتبر اهل تسنن نیز به آن پرداخته شده، به واقعه‌ی «مباهله» معروف است.

پی‌نوشت:
شیعه نیوز، کد خبر: 28197، تاریخ انتشار: 30 آبان 1390.
پیشینۀ تاریخی گفت‌و‌گوی اسلام ومسیحیت، ومحمد حسین طاهری آکردی، انتشارات مؤسسه‌ی آموزشی و پژوهشی امام خمینی، قم، 1387، صص 118-121.