پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با وجود تمام نصوص و عبارات صریحی که در منابع معتبر، در مورد قاتلین حضرت سیدالشهدا (علیه‌السلام) و یاران فداکار آن حضرت وجود دارد و قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) و یاران آن حضرت  را مشخص می‌گرداند، همچنان جریان ضاله وهابیت در سایت‌ها و کتاب‌ها و رسانه‌های خود درصدد عوام‌فریبی بر‌آمده و ادعا می کنند که شیعیان سیدالشهدا (علیه‌السلام) را فرا خواندند و خود آنها امام خویش را به شهادت رساندند.

در نقد و پاسخ به اینگونه عوام فریبی ها می گوییم:
قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند، دارای تناقض و تضادی آشکار است. چگونه می‌توان میان محبت و یاری و پیروی (شیعه بودن) و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! اگر بنا باشد افراد در سپاه عمرسعد و عبیدالله بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن حضرت ایستادگی و جانفشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟!

سید محسن امین عاملی در کتاب اعیان الشیعه در پاسخ به این شبهه آورده است که: «منزه است خداوند از اینکه قاتلین امام حسین (علیه‌السلام) از شیعیان باشند؛ بلکه کسانی که ایشان را کشتند از اهل طمع بودند که دین نداشتند ... و در بین ایشان کسی از شیعیان و دوستداران حضرت نبود؛ شیعیان و مخلصین حضرت، همگی یاران او شدند و در اینکه در راه او کشته شوند درنگ نکردند؛ او را تا آخرین لحظات زندگانی با تمام نیرو یاری کردند؛ بسیاری از ایشان نیز نتوانستد حضرت را یاری کنند یا نمی‌دانستند که کار حضرت به اینجا منتهی خواهد شد ... . اما اینکه ادعا شود که یکی از شیعیان در جنگ با حضرت حضور داشته است، صحت ندارد؛ آیا کسی می‌تواند اعتقاد داشته باشد که یکی از شیعیان و دوستداران حضرت که چنین علاقه‌ای به حضرت داشته‌اند به جنگ ایشان برود؟»(1)

درست است که عده ای از افراد که برای کشتن امام حسین (علیه‌السلام) به کربلا آمده بودند، از اهالی کوفه بودند، اما در آن زمان در کوفه، شیعه‌ای که در تشیع خود شهرتی داشته باشد وجود نداشت.
چون زمانی که معاویه به حکومت رسید، زیاد بن ابیه را بر کوفه حاکم کرد و او نیز هر شیعه‌ای را که می‌شناخت، مورد تعقیب قرار داد و آنها را مورد کشتار و غارت قرار می‌داد و یا دستگیر کرده و به زندان می‌فرستاد تا اینکه در شهر کوفه، دیگر شخصی که به شیعه بودن، شهرت داشته باشد وجود نداشت. طبرانی در این زمینه می‌نویسد: «زیاد بن ابیه شیعیان علی (علیه‌السلام) را مورد تعقیب قرار می‌داد و در صورت دست یافتن به آنها از دم تیغ می‌گذراند.»(2)

پس درحقیقت طبق آنچه که در مصادر تاریخی آمده، شیعیان در کوفه تنها عده کمی از جمعیت کوفه را تشکیل می‌دادند که بسیاری از ایشان در زمان خلافت معاویه تبعید شده و یا به زندان افتاده و عده بسیاری نیز به شهادت رسیده بودند. بسیاری از ایشان نیز به خاطر مشکلات فراوان به شهرهای دیگر همچون موصل، خراسان و قم پناهنده می‌شدند؛ عده زیادی از ایشان نیز مانند: بنی غاضره می‌خواستند به یاری امام بشتابند که سربازان عبید‌الله بن زیاد مانع شدند.
یزید بن معاویه که نوک پیکان اتهام را به سوی خود می‌دید، هرگز نگفت: این شیعیانش بودند که حسین را کشتند. بلکه او مسئولیت شهادت امام حسین (علیه‌السلام) را به عهده عبید‌الله بن زیاد، والی و فرماندار کوفه می‌اندازد.(3)

پی‌نوشت:
1. عاملی، سید محسن، اعیان الشیعه، ج1، ص580، تحقيق: حسن الأمين.
2. طبرانی، سلیمان بن احمد، المعجم الکبیر، ج۳، ص۷۰.
3. ابن‌کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة والنهایة، ج۸، ص۲۵۴.