عاشورا
تاریخ گواه است که امام سجاد (ع) در طول سی و چهار سال فعالیت، شیعه را از یکی از سخت ترین دوران های حیات خویش عبور داد؛ حضرت توانست شیعه را حیاتی نو بخشد و زمینه را برای فعالیت‌های آینده امام باقر (ع) و امام صادق (ع) فراهم کند.
قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (ع) را به شهادت رسانده اند، دارای تناقض و تضادی آشکار است. چگونه می توان میان محبت و یاری و پیروی (شیعه بودن) و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! اگر بنا باشد افراد سپاه عمرسعد و عبیدالله بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن حضرت ایستادگی و جانفشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟
با توجّه به اینکه امام حسین (ع) یزید را هرگز شایسته این جایگاه نمى دانست و خود را به حق، شایسته ترین فرد براى امر خلافت مى‌دید، با یزید بیعت نکرد و حکومت او را به رسمیّت نشناخت.
در محرم سال 61 قمری امام حسین (ع) و یارانش توسط عاملان یزید به شهادت رسیدند و بدین ترتیب یکی از بزرگترین فجایع بشری به وقوع پیوست؛ با این حال عده‌ای سعی دارند که یزید ملعون را از این جنایت مبرا بدانند. ذهبی می‌گوید: یزید حكومتش را با كشتن و شهادت حسین (ع) آغاز كرد و با قیام حرّه پایان بخشید.
در محرم سال 61 قمری امام حسین(ع) و یارانش توسط عاملان یزید به شهادت رسیدند و بدین ترتیب یکی از بزرگترین فجایع بشری به وقوع پیوست. با این حال عده‌ای سعی دارند که یزید ملعون را از این جنایت مبرا بدانند. ذهبی می‌گوید: یزید حكومتش را با كشتن و شهادت حسین (ع) آغاز كرد و با قیام حرّه پایان بخشید.
در حالی که حواریون حضرا عیسی(ع) اورا تنها گذاشته و فرار کردند، اصحاب امام حسین(ع) با اظهار وفاداری خود، جانشان را برای امامشان فدا کردند.
ترك امر به معروف و نهى از منكر از رذايل و مهلكات است كه زيان و ضرر آن به همه مى رسد و موجب فساد و عذاب جامعه و فراموش شدن احكام دين و شريعت مى گردد؛ امام حسين (ع) نيز فلسفه قيام خود را اینگونه بیان می‌کند که من از روى خودخواهى يا براى خوشگذرانى و يا براى فساد و ستمگرى از مدينه خارج نشدم، بلكه طالب مصلحت امت جدّم و خواستار انجام امر به معروف و نهى از منكر هستم.
واقعه‌‌ی عظیم عاشورا و بیان نحوه‌ی شهادت برترین بندگان خدا، بیان‌کننده‌ی مظلومیت اهل‌بیت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است؛ اما آنچه پرده از شقاوت لشکریان بنی‌امیه برمی‌دارد، نقل مقتل کودک شیرخواره‌ای است که مورخین اهل‌سنت با توجه به اوج مظلومیت این شخصیت، به آن پرداخته‌اند.
در هشت سال دفاع مقدس، جوانان ایران جان دادند، یک وجب خاک ندادند. آنچه به جوانان ما در آن دوران، قوّت می‌داد، روضه امام حسین (علیه السلام) بود. اشک بر امام حسین و بر سر و سینه زدن، سلاح ما بود. پاک‌ترین جوانان تاریخ ایران با همین اسلحه در برابر جهان ایستادند. کسانی که بر ضد عزای حسین، سخن‌پراکنی می‌کنند، خائن هستند. چون جامعه ایرانی را خلع سلاح معنوی می‌کنند. تفنگ پدر را نشکنید...
محمد بن عبدالوهاب در «رسالة فی الرد علی الرافظة» می‌نویسد: «یکی از کارهای قبیح شیعیان این است که شهادت امام حسین را، ایام عزا اعلام می‌کنند. نوحه کردن و عزاداری کردن از بزرگترین منکرات دوران جاهلیت است.» در پاسخ به او باید گفت: عزاداری و سوگواری امری است عمومی و انسانی که در میان تمام اقوام و ملل، وجود داشته و دارد.
ابن‌تیمیه به دلیل دشمنی با اهل‌بیت پیامبر، به تحریف‌های بزرگی در حوزه عاشوراپژوهی دست زده است. یکی از تحریف‌های او این است که می‌گوید هیچ‌کس از بنی‌امیه، احدی از بنی‌هاشم را نکشته است. همچنین ابن‌تیمیه با صراحت قیام امام حسین را زیر سؤال برده و با بی‌پروایی تمام، حق را به قاتلین امام حسین یعنی به یزید و بنی‌امیه داده است.