اسناد
مناوی نقل می‌کند که سهیلی با استدلال به روایت «فاطمه بضعه منی، فمن اغضبها اغضبنی.» می‌گوید کسی‌که به حضرت زهرا سبّ و ناسزا بگوید، کفر ورزیده است، چون سبّ، موجب غضبناک شدن پیامبر میشود و به درستی‌که حضرت زهرا افضل از ابابکر و عمر است.»
فیض القدیر، مناوی، ج4 ص422.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «به آن کسی‌که جانم در دست اوست، بغض ما اهل بیت را احدی ندارد، مگر این‌که خداوند او را در آتش جهنم جای می‌دهد.»
المستدرک، حاکم نیشابوری، ج3 ص162.
وقتی آیه 36 سوره مبارکه نور نازل شد، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آن را در مسجد قرائت کرد. شخصی برخاست و سؤال کرد که این بیوت چه بیوتی هستند؟ حضرت فرمود: خانه پیامبران الهی.
امام صادق فرمود: زبان مردم ضابطه ندارد؛ مگر به یوسف نسبت زنا ندادند؟ مگر به ایوب نسبت ندادند که بلاهایش به‌واسطه گناهانش است؟ ... مگر به پیامبر اسلام، نسبت شاعری و جنون ندادند؟ ... مگر به امیرالمؤمنین نسبت اراده ازدواج با دختر ابوجهل را ندادند؟
برخی لقب ذوالنورین به عثمان دادند، در حالی‌که صاحب دو نور، امیرالمؤمنین است که دو نور عظیم و دو ستاره‌ی نورانی یعنی امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) از فرزندان ایشان هستند و پیامبر به سبب این دو آقازاده، این لقب را به حضرت علی (علیه‌السلام) اختصاص دادند.
پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) ابراهیم را بسیار دوست می‌داشت، ولی در انتخاب بین او و امام حسین (علیه‌السلام)، امام حسین را برگزید.
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) شترها و گوسفند‌های شيرده داشت، ماريه خودش از شير آن‌ها می‌خورد و فرزندش را نيز از شير آن‌ها سيراب می‌كرد، روزی رسول خدا به همراه ابراهيم پيش عایشه آمد و فرمود: به شباهت او به من بنگر، عایشه گفت: من شباهتی در او نمی‌بينم، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: مگر سفيدی
عایشه که شاهد احترام پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به حضرت زهرا بود، نقل می‌کند: هیچ کس را از فاطمه (سلام‌الله‌علیها) شبیه‌تر به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در سخن گفتن ندیدم، هرگاه فاطمه (سلام‌الله‌علیها) بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) وارد می‌شد، پیامبر به او خوش‌آمد می‌گفت و به سوی او می‌رفت و
از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل میشود که ایشان می‌فرماید: دخترم را فاطمه نامیدم، زیرا که خداوند او و دوستدارانش را از آتش جهنم دور کرده است.
فرائد السمطین، جوینی شافعی، ج2، ص48 و 58.
جنگ بدر به پايان رسيد، و كفّار قريش با دادن هفتاد كشته و هفتاد اسير پا به فرار نهادند. پيامبر گرامى اسلام (صلَّى‌اللّه‌عليه‌وآله) دستور داد كشته هاى مشركان را در چاهى بريزند و وقتى اجساد آنان در ميان چاه ريخته شد، پيامبر آنان را يك يك به نام صدا زد و فرمود: ای ابوجهل! ای امیة بن خلف!
ابوحنیفه پیشوای مذهب حنفیان، در کتاب خود «فقه الاکبر»، صراحتاً اشاره کرده که وی هیچ‌گاه اقدام به تکفیر مسلمانان نکرده است.
فقه الاکبر، ابوحنیفه، ص57.
مقاله: «آراء و افکار سلفی سپاه صحابه پاکستان را بشناسیم»
محمد انورشاه کشمیری، مسئله تکفیر مسلمانان را از اموری خطیری می‌داند که تنها افراد عالم و دانشمند به وجوه و اسباب کفر می‌توانند در این باره اظهار نظر کنند.
فیض الباری علی صحیح البخاری، محمد انور شاه کشمیری، ج1 ص252.
بخاری در صحیح خود، ذیل آیۀ شریفۀ (و قاتلوهم حتی لا تکون فتنه) ماجرایی را از عبدالله بن عمر نقل می‌کند که در آن شخصی از او در مورد علی (علیه‌السلام) و عثمان پرسشی مطرح می‌کند.
برخی از صحابه، ازجمله ابن‌عباس نقل شده است که پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «تمام پیوندهای نسبی و سببی در قیامت بریده میشود، مگر رابطه سببی و نسبی با من.»
المعجم الکبیر، طبرانی، ج11، ص243.