از امام سجاد (علیه‌السلام) نقل شده است: «من از خدایم شرم می‌کنم که برادری از برادران دینی خود را ببینم که نیازمند باشد و از خدا بخواهم که به او بهشت ارزانی دارد، ولی خود، بُخل بورزم و از مال دنیا او را محروم کنم، زیرا آن‌گاه که روز قیامت شود به من گفته شود: «تو در دنیا برای مال و ثروت بخیل بودی،

هنگامى‌كه حضرت اباالفضل العباس خواست مقدارى آب بياشامد، تشنگى امام حسين (عليه‌السلام) و اهل‏‌بيتش را به خاطر آورد، آب را ريخت، و گفت قسم به خدا از این آب نمی‌نوشم، در حالی‌که حسین و یارانش تشنه هستند.

ابن حجر در الاصابه در شرح حال انس بن حارث، چنین می‌گوید: بخاری گفت: انس بن حارث به همراه حسین بن علی (علیه‌السلام) کشته شد و از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) حدیث شنیده است.

پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «حسین، از من است و من از حسینم. خدا، دوستدار حسین را دوست می‌دارد!»
نقل اين روايت در صحيح ابن حبان، نشانه اين است كه از نظر وی، این روایت صحيح است.
صحيح ابن حبان، ج15، ص427.

پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «حسین، از من است و من از حسینم. خدا، دوستدار حسین را دوست می‌دارد!»
حاکم نیشابوری این روایت را صحیح می‌داند و می‌گوید: این روایت صحیح است ولی صحیح بخاری و صحیح مسلم، آن ر ا نقل نکرده‌اند.
المستدرک، حاکم نیشابوری، ج3، ص194 و 195.

کسی‌که سر امام حسین (علیه‌السلام)، عزیز پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را از تن جدا کرده، با استناد به کلام پیامبر می‌گوید: «سر بهترین مردم از حیث نسب را از تن جدا کردیم و برای انجام این کار پاداشی از طلا و نقره داریم.»
معجم الکبیر، طبرانی، ج3، ص126.