قرآن کریم مملو از آیاتی است که در شأن اؤلیا و اصفیای الهی نازل شده است. در این میان حضرت علی (علیه‌السلام) بیشترین بهره را نسبت به امامان دیگر و حتی برخی پیامبران برده است و آیات بسیاری در شأن ایشانن نازل شده است. از آنجایی که دشمنان اهل بیت نتوانستند آنها را انکار کنند، دست به تحریف آن‌ها زده و آیات فضائل را به نام خود زدند.

حاصل رجوع به کلام ابن‌تیمیه در باب شخصیت‌شناسی خواجه نصیر الدین طوسی، دست داشتن او در تخریب و تضعیف خلافت عباسیان است. در همین بحث باید گفت که خواجه خود یکی از قربانیان حمله مغولان است و کلام ابن تیمیه مبتنی بر نادیده انگاشتن هم دستی دیگر مسلمانان با مغولان است.

علم و دانش یکی از لوازم حکومت است. امام برای حکومت بهتر بر جامعه اسلامی باید دارای علم و دانش بالا باشد و هرچه سطح دانش بیشتر باشد، اداره آن حکومت موفق‌تر خواهد بود و از آن طرف اگر سطح دانش پایین باشد، جامعه را به سقوط می‌کشاند. لذا باید عقل را قاضی قرار داد تا ببینیم بین حضرت علی و دیگر خلفا کدام را باید برای خلافت انتخاب کرد.

یکی از مسائل چالش برانگیز، مقوله جانشینی پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. اهل‌سنت با پذیرش نظریه خلافت، انتخاب جانشین را به مردم واگذار کرده و مذهب تشیع آن‌را از موهبت‌های الهی می‌داند. شیعیان برای اثبات دیدگاه خود به روایت بشارت دوازده جانشین استناد کرده و آن‌را متکی به کتب اهل‌سنت می‌دانند.

شيعه راه تعيين امام را، منحصر در نص شرعی می‌داند يعنی امامت مقامی است انتصابی و نصب امام حق خداوند است همان‌گونه كه نبوت نيز مقامی است انتصابی و تعيين پيامبر حق و شأن خداوند است. معرفی امام از سوی پيامبر رأی شخصی او نبوده بلكه به فرمان خداوند انجام می‎گيرد، پس می‎توان نصّ پيامبر را، همان نصّ و معرفی خداوند دانست.

عمر در جریان انتخاب اعضای شورای شش نفره که مسئولیت انتخاب خلیفه‌ی پس خود را به آنان سپرد، به‌گونه‌ای مدیریت شده اعضای شورا را انتخاب کرد که خروجی‌ای جز انتخاب عثمان از آن شورا انتظار نمی‌رفت. جای هیچ شکی باقی نیست که عمر، سناریوی خلافت عثمان را از پیش طراحی نموده است و شورا را نیز به آن سمت مدیریت کرده است.