خداوند می‌فرماید: «پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار، و کسانی‌که به نیکی از آن‌ها پیروی کردند، خداوند از آن‌ها خشنود گشت، و آن‌ها نیز از او خشنود شدند و باغ‌هایی از بهشت برای آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در آن خواهند ماند.» برخی با استناد به این آیه درصدد اثبات عدالت صحابه هستند، که این‌طور نیست.

برخی بر این باورند که آیه‌ی «تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَها ما كَسَبَتْ وَ لَكُمْ ما كَسَبْتُمْ وَ لا تُسْئَلُونَ عَمَّا كانُوا يَعْمَلُونَ» دلالت بر این می‌کند که دخالت در امور صحابه جائز نیست و نباید هرگز در امور مربوط به آنان مداخله داشت. اما پاسخ: این آیه دلالت بر مقصود کسانی‌که به آن استدلال کرده‌اند، ندارد.

برخی در صدد دفاع از ابوسفیان برآمده و ادعا می‌کنند که اسلامش پسندیده بوده و او فردی بسیار متدین و مومن بوده است، اما این‌چنین نیست؛ بخاری در کتاب خودش او را شخصی ذلیل و خوار می‌دانست و دیگر این‌که او بعد از خلافت خود سخنان کفرآمیز فراوانی می‌زد و وی نیز مورد لعن پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده است.

فضل بن روزبهان در دفاع از عایشه و طلحه و زبیر در خروج بر امام علی(علیه السلام) می‌گوید: «آنان به این شبهه، که قاتلان عثمان در میان لشکر حضرت علی (علیه السلام) پناه گرفته‌اند، بر حضرت خروج کردند؛ نه این‌که انتقام خون عثمان را از حضرت بگیرند...». این شبهه که برای برخی ایجاد شده است، با چند پاسخ کوتاه رد می‌شود.

برخی با توجه به آیه‌ی 9 سوره حجرات که خداوند می‌فرماید: «هرگاه دو گروه از مؤمنان با هم به نزاع پردازند، آن‌ها را آشتی دهید» می‌گویند: لشکر حضرت علی (علیه السلام) و لشکر عایشه هر دو مؤمن بوده‌اند، که باید بین آن‌ها صلح داده می‌شد، در صورتی‌که در این جنگ یک طرف به دلیل خروج بر امام به حقّ مسلمین، از دین خارج شد.

از خصوصیّات پیامبر(ص) آن است که ازدواج با همسران او بعد از وفات حضرت جایز نیست. خداوند متعال می فرماید: «و همسران او مادران آنها «مؤمنان» محسوب می‌شوند.» و در برخی از روایات اشاره شده: حضرت علی(ع) عایشه را پس از وفات پیامبر، طلاق داده یا تهدید به طلاق کرده است. معنای این طلاق دادن و تهدید کردن چیست؟