در میان عرب‌ها معمول است که علاوه بر اسم، کنیه‌اى براى افراد انتخاب مى‌کنند؛ اگر آن فرد، مرد باشد با «اب» و اگر زن باشد، با «ام» شروع مى‌شود؛ «ام ابیها» به معنای «مادرِ پدرش»، لقبی است که حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، خود به دخترشان حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها اطلاق کردند که در منابع شیعه و سنّی، سند روایی معتبری دارد.

بسیاری از مسلمانان، پس از رحلت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله، حقایق زیادی را کتمان کردند که گویا هرگز آنها را از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نشنیده‌اند؛ اما فاطمه سلام‌الله‌علیها نه تنها به خود اجازه چنین کاری نداد، بلکه شجاعانه و به بهانه‌های مختلف، حقایق را پیرامون ولایت و امامت علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام اظهار کرد و آنچه را که در این خصوص از پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله شنیده بود، برای مردم بازگو کرد.

در منابع شیعه، به هجوم غاصبان خلافت به خانه حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها اشاره شده است؛ در این اتفاق تلخ، عمر بن خطاب با آوردن آتش به درب خانه حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها قصد ورود به خانه را داشته است. او بعد از آنکه درب خانه را آتش زد، با لگد به درب، وارد خانه شد و با غلاف شمشیر به پهلوی حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها می‌زند.

برخی گفته‌اند که پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله سفارش به صبر کرده بود؛ چرا امیرالمؤمنین از ابتدا بیعت نکرد تا جان حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها نیز به خطر نیفتد؛ پاسخ این است که سفارش حضرت، عدم قیام بود و بیعت نکردن امیرالمؤمنین پس از استقرار حکومت، برای آنان اهمیتی نداشت؛ اهمیت یافتن بیعت حضرت، دفعی اتفاق افتاد و گمان می‌شد بدون بیعت، مشکلی رخ نمی‌دهد.

جنگ جمل، نخستین فتنه بر علیه امیرالمؤمنین پس از پذيرش خلافت اسلامی توسط ایشان بود؛ در این جنگ، طلحه و زبیر در حالی‌که عایشه همسر رسول خدا صلى‌الله‌علیه‌وآله را نیز با خود همراه کرده بودند، علیه امام شوریدند. این جنگ در حوالی بصره رخ داد و در آن، تعداد زیادی از هر دو گروه کشته شدند. در نهایت، جنگ با پیروزی امیرالمؤمنین پایان یافت.

حضرت زینب کبری (س) شخصیتی است که در دوران با برکت خود از محضر هفت نفر از حضرات معصومین (ع) استفاده برده‌اند. بعد از درخشش ایشان در واقعه‌ی دفاع از امام حسین (ع) و ابلاغ پیام کربلا می‌توان از علم و عبادت‌های خاص حضرت زینب (س) به عنوان مهمترین ویژگی‌های شخصیتی ایشان اشاره کرد.