یکی از خیانت‌هایی که برخی عالمان متعصب اسلامی در حق مسلمین روا داشتند؛ ترویج اندیشه عدالت جمیع صحابه بود. آنان برای سرپوش گذاشتن بر جنایات برخی از صحابه و مشروعیت بخشیدن به کارهای ناشایست آنان، به این کار دست زدند؛ اما در بین علمای اهل‌سنت، عده‌ای این نظریه را قبول ندارند. غزالی و ذهبی از جمله این افراد هستند.

اعتقاد به عدالت صحابه در قرن سوم و چهارم  شکل گرفت و علمای اهل سنت خط قرمز خود را عدالت صحابه قرار دادند، چون از اهل بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) محروم بودند و خود را در حال غرق شدن مشاهده می‌کردند، زیرا روایات همه از طریق صحابه نقل شده بود و اگر عدالت صحابه مخدوش می‌شد، راهی برای دستیابی به اسلام نداشتند.

هر مسلمانی که با پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله همراه بوده و یا ایشان را دیده، و هنگامی‌که از دنیا رفته، هم‌چنان بدو ایمان داشته و مسلمان بوده است صحابی است و اهل سنت معتقدند که او عادل است و بهشتی. یکی از اصحاب پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله که سوابق درخشانی دارد، و در جنگ‌های مختلفی شرکت کرده و مسلمان هم مرده، در قتل عثمان یاری رسانده! ...

طبق ادعای برخی وهابیون و حتی برخی اهل سنت، اصل عدالت صحابه یک مسأله مسلم در بین آنها بوده، در حالیکه می‌بینیم اشکالاتی از نظر کبروی و صغروی به این اصل وارد شده است. در این بین، برخی از علمای بزرگ اهل سنت، این اصل را انکار کرده و آن را جزء اصول موهومه از ادله احکام بر شمرده‌اند.

آمدی از علمای حنبلی که به مذهب شافعی درآمد، می‌گوید: در مورد عدالت صحابه بین علمای اهل سنت اختلاف وجود دارد:
جمهور اهل سنت، اعتقاد به عدالت صحابه دارند.
گروهی از اهل سنّت گفته‌اند که آنان نیز مطلقاً مانند غیر صحابه‌اند و باید در اعتبار روایاتشان از عدالتشان بحث شود.

به گفتهٔ مفسران، آیات ۱۰ و ۱۸ سوره فتح به بیعتی اشاره دارد که زیر درخت انجام شده است.