بزرگداشت اعیاد مذهبی و برگزاری مجالس و محافل جشن و سرور یکی از سیره‌های مشروع و مباح بلکه رایج بین مسلمانان بوده و هم اکنون نیز در بین آنان رواج دارد؛ ولی وهابی‌ها می‌پندارند که برگزاری جشن میلاد پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت، قرائت قرآن در آن مراسم، شعر خواندن در مدح ایشان و اطعام مسلمانان از جمله منکرات است .

وهابیت که با دوری از اصول و قواعد عقلی و نقلی، خود را تنها مسلمانان عالم معرفی می‌کنند، در ادعای مضحک، رد شدن از زیر قرآن و یا قرآن به سر گرفتن را بدعت و عمل حرام معرفی می‌کنند؛ در حالیکه بر اساس روایات اهل‌سنت، امیرالمومنین، و بنا بر روایات شیعه، ائمه‌ی اطهار در هنگام مشکلات و یا برای اجابت دعا، به قرآن پناه می‌بردند.

شیخ حمود تویجری وهابی، پوشیدن کلاه، پیراهن و شلوار را به علت مشابهت به دشمنان خدا، بدعت و حرام می‌داند و این استدلال که آن کلاه، کلاهی برای جلوگیری از شدت حرارت خورشید است و یا شلواری است که هنگام کار لازم است آن را بپوشد را کلاه شرعی دانسته و برای حلال کردن فعل حرام کافی نمی‌داند.

مفتیان وهابی فتوا داده‌اند: بازی فوتبال در زمان رسول خدا، خلفاء، صحابه، و پادشاهان اسلامی نبوده؛ در زمره‌ی توطئه غربی‌ها برای دوری جوانان مسلمان از نماز و هم‌چنین لهو و لعب به شمار رفته و حاکمان باید از این کار جلوگیری کرده و به جای آن، آموزش نظامی به جوانان بیاموزند؛ این نوع کارها از افعال سفیهان و جاهلان است و ما را شبیه دشمنان خدا می‌سازد.

از فتاوای شگفت‌انگیز مفتیان وهابی این موارد است: گفتن «صدق الله العظیم» بعد از اتمام قرائت قرآن بدعت و حرام است؛ نصب تابلو که در آن آیات قرآن نوشته شده، بر روی دیوار بدعت و حرام است؛ شستن دست و صورت با صابون، در هنگام وضو گرفتن بدعت و حرام است؛ برگزاری سالگرد ازدواج، جشن تولد نوزادان و ... بدعت و حرام است.

حکم بر بدعت بودن امور و مسائل، امر خطیری است که نیاز به دقت نظر و توجه دقیق دارد؛ از این‌رو نمی‌توان به صرف اینکه مساله‌ای با تتبعات ناقصمان، پیشینه‌ای در دین نداشت را سریعا بدعت معرفی کنیم؛ چه بسا مساله‌ای را بدعت معرفی کنیم که مصداقی از عمومات دینی باشد، مثل گفتن ذکر «الله، الله» که مثلاً شخص قصد کند صد مرتبه این ذکر را بگوید.