امیرالمؤمنین
مفتیهای وهابی ادعا میکنند شیعیان به اصحاب و یاران رسول خدا (ص) توهین و ناسزا میگویند و این عمل، سبب خروج آنان از دین و ایمان میشود؛ اما با بررسی منابع معتبر اهل سنت مشخص میشود که بسیاری از صحابه یه این عمل مشغول بودهاند. معاویه از کسانی است که در دوران حیات سراسر خباثتش به دلیل دشمنی با امیرالمومنین (ع) ایشان را مورد سب قرار میداد.
عصمت، از ویژگیهای خاص اهل بیت (ع) است که ادله نقلی فراوان دارد. وهابیون این ویژگی را رد میکنند. اخیراً در مورد عصمت تحدی کردهاند که شیعیان تنها یک روایت بیاورند که به عصمت امیرالمؤمنین علی (ع) اشاره شده باشد. بلاذری کلامی از حضرت علی (ع) آورده، که اشاره امیرالمؤمنین به عصمتشان برداشت، میشود.
وهابیون با استناد به روایات ضعیف و مرسل از منابع شیعه معتقدند، امیرالمؤمنین علی (ع) از دو خلیفه اهل سنت تمجید کردهاند. اما با بررسی در منابع اهل سنت مشخص میشود چنین مطلبی صحت ندارد و خرافهای بیش نیست. همچنین در زمان حیات شیخین، حتی یکبار هم امیرالمؤمنین (ع) از غاصبین خلافت تمجید و تعریف نکردهاند.
وهابیون با توهین به مقام امیرالمؤمنین ایشان را فردی هوس ران معرفی میکنند و برای اثبات به یک روایت بیسند و فاقد اعتبار از نویسندهای مجهول الحال، ادعای کذب هوس رانی علی (علیهالسلام) را مطرح میکنند. این ادعا در حالی است که در روایات صحیح السند و معتبر اهل سنت، توهینهایی خاص به مقام شامخ زن مسلمان شده است.
یکی از نکاتی که در سیره اهل بیت (ع) بیان میشود، اجرای سنت الهی انبیای گذشته است. امیرالمؤمنین علی (ع) بر همین اساس، بر اجرای سنت انبیای الهی و به طور خاص رسول گرامی اسلام (ص) تأکید داشتند. نمونه آن را میتوان به خانه نشینی حضرت در دوران خلافت خلفای سهگانه اهل سنت، اشاره کرد.
شیعیان بر اساس ایمان و اعتقاد به مقام شامخ امیرالمومنین (علیهالسلام)، همواره به دنبال ابراز پایبندی خود به ساحت مقدس حضرت بوده و هستند. اما یک سؤال پیش میآید که چرا با وجود بیان مقام الهی امیرالمؤمنین (علیهالسلام)، نام ایشان در نماز نیامده است؟ در پاسخ گفته میشود که نماز، عبادتی توقیفی است و تمام ارکان و اجزای واجب آن از جانب شارع مقدس وضع شده است.
شیعیان معتقد هستند که خلافت و وصایت بعد از نبی اکرم (صلیاللهعلیهوآله) فقط متعلق به امیرالمؤمنین علی (علیهالسلام) و اهل بیت ایشان است. در کتب اهل سنت نیز به وصایت حضرت علی و اهل بیت (علیهمالسلام) بارها اشاره شده است.
در اسلام، وحدت اسلامى از اهمیت ویژهاى برخوردار است. قرآن در ضمن آنکه همگان را به همگرایى و همبستگى فرا خوانده است، از وحدت اسلامى به عنوان نعمت یاد کرده و اختلاف را در ردیف عذاب الهى قرار داده است. «همگى به ریسمان خدا چنگ زنید و پراکنده نشوید و نعمت خدا را بر خود به یاد آورید که چگونه دشمن یکدیگر بودید و او در میان شما الفت ایجاد کرد و به برکت نعمت او برادر شدید.»
در کتب روایی اهل سنت، بر اساس اقرار و اذعان خلفای سهگانه، امیرالمومنین علی (علیهالسلام) را برتر از خود میدانستند و همواره از عمل غصب خلافت، پشیمان و سرزنش کنندهی خود بودهاند؛ اما بعضی از جاعلان عنوان، با ایجاد تحریف، این مساله را خلاف واقع نشان میدهند. با یک تحقیق ساده در کتب اهل سنت، برتری مولا علی (علیهالسلام) اثبات میشود.
نهج البلاغه که شامل خطبهها و نامهها و کلمات قصار حضرت علی (علیه السلام) است که مورد توجه مسلمانان بوده است. علاوه بر شيعيان كه آن را پس از قرآن كريم، بزرگترين دستور زندگی مادی و معنوی و والاترين كتاب رهایی بخش دانسته و دستورات معنوی و حكومتی آن را بزرگترين راه نجات تلقی كردهاند، بزرگان اهل سنت هم آن را بسيار ستودهاند.
بهترین توصیفی که میتوان برای معرفی شخصیت امیرالمومنین بیان کرد، همان وصفی است که خدای حکیم فرموده است. زیباترین توصیف در روح کلماتی دمیده شده که قرار است پرده از چهرهی مردی بردارد و او جان پیامبر نامیده شود. خدا خواست تا مردم علی (علیهالسلام) وصی و وارث علم پیامبر را، با رویداد مباهله بشناسند.
رویداد مباهلهی پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) با علمای مسیحی نجران در سال نهم هجری در نزدیکی شهر مدینه اتفاق افتاد.عدهای قلیل از علما و محدّثین مغرض و معاند با اهلبیت (علیهمالسلام) منکر حضور امیرالمومنین در این واقعهی مهم هستند؛ در حالیکه در صحیح مسلم در حدیث صحیحی، حضور ایشان در این واقعه تایید شده است.
برای حضرت علی (علیهالسلام) القاب بسیار زیادی است؛ اما در بین این القاب لقبِ امیرالمومنین لقب اختصاصی ایشان است که تنها مختص حضرت بوده و حتی سایر ائمه نیز بدین لقب خوانده نمیشوند.
امیر المومنین (علیهالسلام) اعلم و افضل صحابه بعد از پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) است که اعلمیت و افضلیت ایشان، همچون خورشید میدرخشد و بر همگان روشن است.