پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مفتی‎های وهابی با سیاه‌نمایی نسبت به شیعیان ادعا می‌کنند، پیروان اهل بیت (علیهم‌السلام) با صحابه‌ی رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دشمن هستند و به آنان توهین و جسارت می‌کنند. وهابیون معتقدند، اصحاب پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همگی اهل بهشت و نجات و سعادت هستند و دوست داشتن و احترام به آنان واجب است و اگر کسی به آنان سب و لعن کند از دایره ایمان و اسلام خارج می‌شود.

در پاسخ به این ادعا می‌توان گفت: شیعیان به اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) احترام  می‌کنند و مقام آنان را بالا و با عظمت می‌دانند. نکته قابل تأمل در این اعتقاد آن است که شیعیان تمام اصحاب را شایسته تکریم و احترام نمی‌دانند؛ زیرا بعضی از اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در زمان حضرت و یا بعد از شهادت ایشان از ایمان و اطاعت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) خارج شدند.
به عنوان مثال ابن تیمیه در کتاب خود می‌نویسد: «فان کثیرا من الصحابة و التابعین کانوا یبغضونه و یسبونه و یقاتلونه.[1] بسیاری از صحابه و تابعین بغض علی بن أبی‌طالب را داشتند و به او ناسزا می‌گفتند و با ایشان به قتال پرداختند.»

یک سؤال مهم این است که اگر کسی به امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) توهین و سب و جسارت کند، آیا وهابیون آن صحابی را مورد تکریم و احترام خود قرار می‌دهند و یا آنکه مستحق ذم و شماتت می‌دانند؟!
آنچه باعث تأسف است این است که وهابی‌ها دشمنان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را تکریم و احترام می‌کنند، اما مخالفان خلفا را کافر و مستحق قتل می‌دانند؛ به عنوان نمونه معاویه بن ابوسفیان که به دشمنی با اهل بیت (علیهم‌السلام) شهرت دارد، در دوران حیات امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) با ایشان به نبرد و مخالفت پرداخت و بعد از شهادت حضرت، علاوه بر جنگ و رویارویی با امام مجتبی (علیه‌السلام) و غصب خلافت ایشان، دستور به لعن و سب علنی امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) داد. چنانچه مورخین و علمای اهل سنت در کتاب‌هایشان به این مطلب اشاره کرده‌اند.

زمخشری در کتاب خود می‌نویسد: «همانا بنی امیه، هفتاد سال بر بالای منابر، علی (علیه‌السلام) را لعن می‌کردند.»[2]
همچنین طبری مورخ مشهور اهل سنت در کتاب خود به ظلم و جنایات معاویه اشاره می‌کند و می‌نویسد: «معاویه، وقتی که در سال ۴۱ هجری، مغیرة بن شعبه را والی کوفه قرار داد، به وی دستور داد و گفت: یک مطلب را فراموش مکن و بر آن پافشاری کن و آن فحش و ناسزاگویی به علی (علیه‌السلام) است و در مقابل از عثمان به عظمت یاد کن و همیشه برای وی طلب آمرزش نما و از یاران علی (علیه‌السلام) بدگویی کن و آنان را تبعید نما و به سخنانشان گوش نکن.»[3]

بر اساس آنچه بیان شد مشخص می‌شود، همان صحابه‌ای که مفتی‌های وهابی سب و لعن آنان را حرام می‌دانند و احترام آنان را واجب می‌دانند، خودشان به لعن و سب اهل بیت (علیهم‌السلام) مشغول بوده‌اند.

پی‌نوشت:
[1]. ابن تیمیه، منهاج السنة النبویة، مؤسسة قرطبة - 1406، چاپ اول، ج7، ص138. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[2]. زمخشری، ربيع الأبرار، مؤسسة الأعلمی، بيروت، چاپ اول، 1412 هـ، ج2، ص335. «عامر بن عبد الله بن الزبير... على منابرهم سبعين سنة.» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. طبری، تاریخ الامم و الملوک، دارالتراث – بيروت، چاپ دوم، 1387هـ، ج5، ص253. «ان معاویة لما ولی المغیرة ... وترک الاستماع منهم.» جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.

محمدجواد مهریار