امیرالمؤمنین
رویداد مباهلهی پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) با علمای مسیحی نجران در سال نهم هجری در نزدیکی شهر مدینه اتفاق افتاد.عدهای قلیل از علما و محدّثین مغرض و معاند با اهلبیت (علیهمالسلام) منکر حضور امیرالمومنین در این واقعهی مهم هستند؛ در حالیکه در صحیح مسلم در حدیث صحیحی، حضور ایشان در این واقعه تایید شده است.
برای حضرت علی (علیهالسلام) القاب بسیار زیادی است؛ اما در بین این القاب لقبِ امیرالمومنین لقب اختصاصی ایشان است که تنها مختص حضرت بوده و حتی سایر ائمه نیز بدین لقب خوانده نمیشوند.
امیر المومنین (علیهالسلام) اعلم و افضل صحابه بعد از پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) است که اعلمیت و افضلیت ایشان، همچون خورشید میدرخشد و بر همگان روشن است.
جمعیت قابل توجهی از جامعه آماری اهل سنت، نظیر بسیاری از پیروان تصوف، معتقدند که در باطن وواقعیت، امیرالمومنین جانشین بلافصل رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) بوده است؛ البته اینان در رابطه با خلافت ظاهری، دیدگاه دیگری دارند و معتقدند که خلافت ظاهراً به ابوبکر، عمر، عثمان و حضرت علی (علیهالسلام) تعلق داشته است.
بیعت امام علی (ع) با خلفا از جمله مسائلی است که هنوز طراوت خاص خود را از دست نداده است. این مساله به بیعت و کیفیت بیعت امام با دیگر خلفاء میپردازد. آنچه میتوان گفت این است که در میان علمای شیعه، این بیعت با اجبار صورت گرفته است و علمای اهلسنت نیز به این امر اشاره کردهاند.
حدیث منزلت، با عبارتهای متعددی صادر شده و هر کدام از آنها به نوبه خود، امامت امیرالمؤمنین را ثابت میکنند، ولی برخی از نصوص آن همچون «انه لا ینبغی ان اذهب الا وانت خلیفتی»، نص صریح است.
غربت مولا از زمان حيات رسول خدا آغاز شد تا جایی كه حتی برخی از بزرگان عرب، حضرت را تحقير میكردند و همواره درصدد تخريب وجهه او نزد رسول خدا بودند. آن زمان پيغمبر همواره او را در پناه خويش میگرفت و خطاب به مردم، مراعات حال علی را تأكيد و توصيه میكرد؛ اما بعد از رحلتش كسی نبود كه قدر حضرت را بداند و قرین تنهايی حضرت باشد.
یکی از نا گفته های تاریخی جریانی است که زهری از علمای بزرگ اهل سنت نقل کرده است .او از حادثه عجیبی سخن می گوید که همزمان با شهادت امیر المومنین علیه السلام در بیت المقدس اتفاق افتاده است .حادثه ای که در نوع خود بی نظیر بوده و خود قرینه ای برای اثبات مظلومیت و حقانیت امیر المؤمنین خواهد بود.
از مهمترین اختلافات بین مکاتب اهل تسنن و شیعه، اختلاف در روش انتخاب امام است. اهل تسنن بر این باورند که انتخاب امام وظیفه مردم است، اما شیعه ضمن نقد مبانی اهل تسنن در این مساله، به آیات و روایات فراوانی استدلال میکنند که به روشنی انتخاب امام را مختص خداوند دانسته و به کسی اجازه دخالت در این مساله مهم الهی را نداده است.
پیامبر اکرم از ابتدای اعلام نبوت خویش، در جریان یوم الدار، امام علی را به عنوان جانشین خویش معرفی کرده است، اما برخی از مخالفین که تاب و تحمل قبول جایگاه امام علی را ندارند، به شبهاتی از جمله کم سن بودن امام علی دامن زدهاند، که شیعه با استناد به آیات قرآن به این شبهه پاسخ میدهد.
در امامت برخلاف زعم مخالفین، آیات فراوانی وجود دارد؛ به نحوی که ابن عباس گفته: سیصد آیه در حق امیرالمؤمنین نازل شده است؛ علاوه بر آن، محتوای آیاتی که در امامت نازل شده، با عظمتتراز آیاتی است که در دیگر مسائل دین نازل شدهاند، همچون آیه تبلیغ و آیه اکمال.
وهابیان معاصر اینگونه شبهه میکنند که چرا امام علی (علیهالسلام)، بلافاصله بعد از شهادت حضرت زهرا (علیهاالسلام) ازدواج کردند که در جواب آنها ادلهای بیان میشود و ثابت میکند که این حرف، اساسی ندارد و نادرست است.
فرمایش رسول خدا (صلیاللهعلیهوآله) «هرکس علی را بیازارد، مرا آزرده است»، با سندهای متعدد نقل شده است که در مجموع نمیتوان در صحت آن تردید کرد، و در صدف این کلام نبوی، جواهرات گرانبهایی نهفته است.
ولادت امیرمؤمنان (علیهالسّلام) در خانه کعبه به حدّی مسلّم و مشهود است که علاوه بر وجود شواهد و مستندات قطعی در متون روایی مورد قبول وهابیت، برخی از آنان ادعای تواتر نمودهاند که به برخی از مطالب موجود در کتب اهل سنت و مورد قبول وهابیت اشاره میکنیم: مسعودی مورّخ، و ادیب مشهور شافعی مذهب درباره ولادت امیرمؤمنان...