در یکی از برنامه‌های شبکه آیین بهائی که به موضوع پرهیز از جنگ و خشونت پرداخته شد، «بهائیت» به عنوان پایانی بر جنگ خشونت معرفی شد. این درحالیست که مسلک بهائی هیچ‌گاه اقدام عملی در خصوص پرهیز از جنگ انجام نداده و تنها دچار شعارزدگی شده است. حقیقت آنست که آموزه‌ی پرهیز از کلّیه‌ی جنگ‌ها، برای حمایت از حامیان متجاوزشان بوده است.

استبدادگران جهانی هنگامی که با قدرت مذهبی و تأثیر آن بر جریان‌های مقاومت مردمی و مقابله با استعمار مواجه شدند، به فکر پرورش تفکر جدایی دین از سیاست در جوامع اسلامی افتادند. در این راستا تشکیلات بهائیت به عنوان نوکر خوش خدمت آن‌ها، در این زمینه فعالیت دارد. اما باید دانست که تعالیم جامع اسلامی با سیاست عجین گشته است.

مسلک بهائیت در دوره‌ی حکومت پهلوی، بسیار ریشه دوانده و مورد حمایت کامل آن قرار داشت. از این رو پس از انقلاب اسلامی ایران، شرایطی جدید به وجود آمد که سبب محدودیت و در نتیجه ریشه دواندنِ دشمنی مسلک بهائی با انقلاب اسلامی شد. البته این محدودیت‌ها هیچ‌گاه سبب قطع شدن کارشکنی و جاسوسی این تشکیلات برای بیگانگان نشد.

فرقه‌ی بهائیت، ورود و کارشکنی خود را در عرصه‌ی فعالیت‌های سیاسی ایران، از سال 86 و با شروع انتخابات مجلس شوری اسلامی آغاز نمود. این فعالیت‌ها، پس از انتخابات سال 88 ریاست جمهوری، برای ساقط نمودن نظام اسلامی ایران، رنگ تازه‌ای به خود گرفت و کینه‌های رهبران این فرقه نسبت به نظام اسلامی سرباز کرد و به حرمت‌شکنی روز عاشورا منجر شد.

در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی آیین بهایی، کارشناس برنامه، با نقل کلامی از عبدالبهاء، خیانت به وطن و یا قصور در خدمت به آن را گناهی بزرگ، معرفی نمود. اما با توجه به سگ خطاب کردن مدافعان وطن، توسط عبدالبهاء و ترویج تفکر بی‌وطنی و اقدامات وطن‌فروشانه‌ی رهبران و پیروان ایشان؛ ادعای وطن‌دوستی این فرقه، شباهت به طنزی تلخ و تاریخی دارد.

نظام استکباری آمریکا برای گسترش تفکر بهائیت، از این فرقه، حمایت‌های مالی بسیاری نظیر به رسمیت شناختن موقوفات، تأسیس شرکت امناء و امتیازات طلایی آن کرده است؛ چرا که این فرقه، یکی از شاخه‌های امپریالیسم است که از سوی آمریکایی‌ها اداره می‌شود؛ لذا بهائیان مستبصر، بهائیت را حزب سیاسی صرف و خالی از معنویت معرفی می‌کنند.