سلام برادر عزیز در صوفی بودن ابن‌عربی و بایزید بسطامی هیچ شکی نیست و باید به شما عرض کنم که ابن‌عربی در بین صوفیه مشهور به شیخ اکبر و بایزید بسطامی مشهور به سلطان العرفین می‌باشد و شما با اندک جستجویی در قسمت جستجو این سایت می‌تونید از زندگی این دو چهره بزرگ صوفیه بیشتر اطلاعات کسب کنید موفق باشید.

سلام آقا صدقعلی. البته صدقعلی که نام طریقتی جناب یوسف مردانی است و نمیدونم شما اجازه دارید که این نام طریقتی رو برای خودتون قرار بدید یا نه. شما که بهتر میدونید شما حتی بدون اجازه حتی نمی توانید با دیگران بحث کنید. در مورد این صحبت آقای مردانی باید بگم که خود بنده فایل صوتی جلسه ایشون رو گوش کردم و کلمه به کلمه این سخنان رو نوشتم. اما مسئله فقط همین صحبت ایشون نیست. جناب آقای مردانی صحبت هایی مثل این که خاص و شاذ باشه رو زیاد دارند. البته بقیه مشایخ گنابادیه هم برای نشان دادن علم و فضلشون سخنان اینچنینی زیادی مطرح می کنند. نه تنها مشایخ این فرقه بلکه اقطاب این فرقه هم در مورد اهل بیت علیهم السلام سخنان شاذ و خاصی مطرح کردند. که فقط از صوفیه و بلکه فقط از طرف فرقه گنابادیه مطرح شده به عنوان مثال: 1- مثلا یوسف مردانی در یکی از جلساتشون میگوید: "قرآن باید بر وجود خود شخص، نازل بشه نه اینکه کتاب و کاغذ را بخوانیم و چیزی بفهمیم، نه خیر از خواندن قرآن به‌این‌ترتیب چیزی نمی‌فهمیم." این سخن ایشون کاملا در تضاد با صریح ایات قران است. 2- یا مثلا ایشون در یکی دیگر از جلساتشون میگوید: "تمام خلفای بنی امیه و بنی‌عباس اهل علم، فضل و حدیث و آیات و اخبار بودند، چون بر محور اسلام حکومت می‌کردند" درضمن شما که من رو معاویه ای خطاب کردی باید بدونی که طبق این سخن یوسف مردانی معاویه انسان بدی نبوده و اهل علم و فضل بوده. اینها تنها دو تا از افاضات ایشون هست و به همین مقدار اکتفا می کنیم. شما همین دو تا رو ببین و خوب روی آنها فکر کن که چطور میشه ایشون اینچنین سخنان شاذ و نادری رو بکن. البته وقی به سخنان بزرگان این فرقه نگاه می کنی می بینی که برخی سخنانشون در تایید خلفای غاصب و خلفای بنی امیه و بنی عباس است و این دقیقا برخلاف عقیده اهل بیت علیهم السلام است.

سلام آقای جعفری شما ادعا میکنید که درویش نیستید ولی ادبیات شما ادبیات دراویشه و من معتقدم درویشی. من این سخنان رو از خود شخص یوسف مردانی شنیدم و ظاهرا استفراغ خود ایشون هست. البته این تنها سخن خاص ایشون نیست. ایشون ظاهرا ارادت خاصی هم به خلفای بنی امیه و بنی عباس دارند. چون در یکی از سخنرانی ها و یکی از جلساتشون در همون کرج می گوید: "تمام خلفای بنی امیه و بنی‌عباس اهل علم، فضل و حدیث و آیات و اخبار بودند، چون بر محور اسلام حکومت می‌کردند" البته بزرگان فرقه گنابادیه در تایید خلفای غاصب سخنان دیگری هم داشتند و ظاهرا این فرقه ارادت خاصی به خلفای غاصب دارند و هرکجا لازم باشه از شان و مقام اهل بیت علیهم السلام می زنند که یا خود را بالا ببرند یا خلفای غاصب را.

سلام آقا محمد باید خدمت شما عرض کنم که اگر بزرگان و علمای ما از این افراد و شخصیت ها نام برده اند و یا از اشعار آنان تعریف کرده اند و یا اگر اینکه امام خمینی کتب ابن عربی را فراگرفته است و حتی تدریس کرده است هیچ کدام از اینها دلیل بر تایید این افراد توسط علما و بزرگانی که اسم بردید نیست. مثلا اگر امام خمینی ره کتب ابن عربی رو فراگرفته و تدریس کرده دلیل بر این نیست که ابن عربی و عقاید او را تایید کنه بلکه فقط از نظریات علمی این شخص بهره بردن. اگر حضرت امام ره شخصیت ابن عربی و عقاید صوفیانه او را صحیح میدانستند هیچ گاه نمی بایست که دیگران را از مطالعه کتب او برحذر میداشت، حال آنکه حضرت امام ره در نامه ای عروس خود را از پرداختن به کتب ابن عربی باز میدارد و این را کاری بی حاصل میداند و میفرماید:«اسفار اربعه با طول و عرضش از سفر به‌سوی دوست بازم داشت نه از فتوحات فتحی حاصل و نه از فصوص الحکم حکمتی دست داد، چه رسد به غیر آن‌ها که خود داستان غم‌انگیز دارد... پس از این پیر بینوا بشنو که این بار را به دوش دارد و زیر آن خم شده است. به این اصطلاحات، که دام بزرگ ابلیس است بسنده مکن و در جستجوی او جلّ و اعلا باش.» [نامه عارفانه به خانم فاطمه طباطبائی، صحیفه نور، ج 22، ص 380]این سخنان حضرت امام خمینی (ره) این را می‌رساند که معارف الهی با پرداختن به کتب این افراد نه‌تنها حاصل نمی‌شود، بلکه انسان را از خداوند متعال دور و دورتر می‌کند. حتی همین علامه طباطبایی که ازشون نام بردید ابن عربی را قابل اعتماد نمیداند و در این باره می گوید: «باوجود اینکه ابن عربی متوکل را از اولیاء خدا دانسته است، آیا می‌توان به سخنان او اعتماد کرد؟» شهید مطهری نیز اعتقاد جالبی درباره ابن عربی دارد و می گوید: «بعضی حرف‌هایش که از او شنیده شده است، شاید از منحط‌ترین حرف‌هاست و در مقابل عالی‌ترین و پرارج‌ترین حرف‌ها هم از او شنیده شده است.» [شرح مبسوط منظومه، ج 1، صص 238 و 239] این نشون میده که حتی شهید مطهری نیز ابن عربی را تمام و کمال تایید نمی کند. در مورد حافظ و سعدی که حرفی نیست، چراکه صوفی ستیزی این دو نفر در اشعارشان خصوصا اشعاری که در اواخر عمرشان سروده اند کاملاً مشهود است. اما درباره بایزید بسطامی و خرقانی باید خدمت شما عرض کنم که مقام معظم رهبری در شاهرود کاملا هوشمندانه عمل کردند و در عین حالی که صوفیگری را رد کردند ولی این دو نفر را نیز تایید نکردند. اما در مورد اینکه ابن عربی از حضرت امیرالمومنین علیه السلام تعریف کردند دلیل بر شیعه بودن و تایید ابن عربی نیست کما اینکه شافعی نیز تعریفات و تمجیدات فوق العاده ای از حضرت امیرالمومنین علیه السلام دارند. اگر درباره مذهب ابن عربی میخواهید به حقیقت برسید باید بدانید که ابن عربی به شدت در کتب خود از خلفات خلفای ثلاثه خصوصا ابوبکر و عمر دفاع کرده و حتی مقام عصمت را برای عمر قائل شده است[انساب الاشراف ج 1ص 41] حالا شما بفرمایید آیا ابن عربی که شیعه نبوده و دنبال کردن علوم و کتب او توسط امام خمینی ره نه تنها توصیه نشده است بلکه حتی اشخاصی را از این کار برحذر داشته است میتواند الگوی خوبی برای رسیدن به معارف الهی باشد؟ یا اینکه باید به راه اهل بیت علیهم السلام بازگشت و با اهل بیت ع به سعادت رسید.

سلام اگر به شعر گفتن است که تا دلت بخواد شعر از حضرت امام ره در رد درویشی و صوفیگری سروده شده. صوفی از وصل دوست بی خبر است صوفی بی صفا نمی خواهم و نیز: با صوفی و با عارف و درویش بجنگیم پرخاشگر فلسفه و علم کلامیم و یا : «از صوفی‌ صفا ندیدم هرگز زین طایفه من وفا ندیدم هرگز زین مدعیان که فاش انا الحق گویند با خودبینی فنا ندیدم هرگز» و یا : در جایی از دیوانش، امام با مخالفت شدید از صوفی ریاکار که اهل آداب و بدعت است بیزاری و دوری می جوید و اینگونه منش ها را مانع راه خود میداند: خار راه منی ای شیخ ز گلزار برو / از سر راه من ای رند تبهکار برو تو و ارشاد من ای مرشد بی رشد و تباه / از بر روی من صوفی غدار برو ای غلندر منش ای باده به کف خرقه بدوش/ خرقه شرک تهی کرده و بگذار و برو حضرت امام که خودش یک شخصیت عارف و حکیم است در کتاب چهل حدیث باب کبر حدیث چهارم بعد از بحثی که در مورد حکیم و عارف دارند می فرمایند که: آن بیچاره ای که خود را مرشد و هادی خلائق می داند(معمولاً اقطاب دراویش خودشان را مرشد و هادی خلائق می دانند) و در مسند دستگیری و تصوف قرار گرفته، اصطلاحات این دو دسته عارف و حکیم را به سرقت برده و سر و صورتی به متاع بازار خود داده و دل بندگان خدا را از حق منصرف و مجذوب به خود نموده (کاری که اقطاب می کنند کارشان الهی نیست. اولیاء خدا و اهل بیت علیهم السلام کارشان این بود که واسطه فیض بودند واسطه دست گیری بودند واسطه این بودند که دست مردم را بگیرند و به سمت خدا ببرند. منتهی این یک نکته خیلی کلیدی است که امام می فرمایند : دل بندگان خدا را از حق منصرف و مجذوب به خود می کنند، یعنی خود پرستی میکنند و برای خود دکان باز کرده اند). و آن بیچاره صاف (درویش تازه جذب فرقه شده ) و بی آلایش را به علما و سایر مردم بدبین نموده؛ برای رواج بازار خود فهمیده یا نفهمیده پاره ای از اصطلاحات جاذب را به خورد عوام بیچاره داده و گمان کرده با لفظ «مجذوبعلی شاه» یا « محبوبعلی شاه» حال جذبه و حب دست می دهد.( حافظ چه خوب سروده که : آه آه از دست صرافان گوهر ناشناس هر زمان خر مهره را با دُّر برابر می کنند) یک سری افراد هستند، اینها قطبی را که به قول شاعر در حکم خر مهره است را برای رواج بازار خود فهمیده یا نفهمیده به جای دُّر -امام معصوم- قالب می کنند. یا در آن جایی که حضرت امام اشاره به لقب طریقتی اقطاب صوفیه می نمایند «مجذوبعلی شاه» یا « محبوبعلی شاه» خیلی نکته کلیدی است، این نشان می دهد که حضرت امام (ره) اطلاع کافی در مورد دراویش داشته اند و اتفاقا فرقه تصوف نعمت اللهی را خطاب خویش قرار داده است. چرا که تنها فرقه ای که لقب طریقتی به این شکل برای خودش قائل است و بر روی اقطاب خود می گذارند ، صوفی نعمت اللهی است که علیشاه پسوند لقب طریقتی آنها است. بنابراین حضرت امام از انحرافات و بدعتهای این فرقه آگاه است و ضمن مخاطب قرار دادن آنها دارند آنان را رد می نمایند . امام در ادامه به اقطاب صوفیه اشاره می کنند و می گوید: «ای طالب دنیا و ای دزد مفاهیم. این کار تو هم اینقدر کبر و افتخار ندارد. بیچاره از تنگی حوصله و کوچکی کله گاهی خودش هم بازی خورده و خود را دارای مقامی دانسته، حب نفس و دنیا به مفاهیم مسروقه، و اضافات و اعتباراتی که به آن می افزاید پیوند شده یک ولیده ناهنجاری پیدا شده و از انضمام اینها یک معجون عجیبی و اخلوطه غریبه ای فراهم شده! و خود را با این همه عیب، مرشد خلائق و هادی نجات امت و دارای سر شریعت، بلکه وقاحت را گاهی از حد گذرانده، خود را دارای مقام ولایت کلیه دانسته! این از کمی استعداد و قابلیت و تنگی سینه و ضیق قلب است». پس مخاطب این سخنان امام که «خود را با این همه عیب مرشد خلائق و هادی نجات امت و دارای سر شریعت دانسته» امثال اقطاب صوفیه ای همچون ملاسلطان گنابادی مؤسس فرقه نعمت اللهی گنابادی است.

سلام اگر به شعر باشه حافظ هم میگه: خیز تا خرقه صوفیه به خرابات بریم شطح و طامات به بازار خرافات بریم[دیوان حافظ، غزل 373] یا: حافظ در جای دیگر نسبت به صوفیه با لحنی گلایه آمیز سخن رانده و گفته است: صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد بنیاد مکر با فلک حقه‌باز کرد بازی چرخ بشکندش بیضه در کلاه زیرا که عرض شعبده با اهل راز کرد ساقی بیا که شاهد رعنای صوفیان دیگر به جلوه آمد و آغاز ناز کرد این مطرب از کجاست که ساز عراق ساخت واهنگ بازگشت به راه حجاز کرد ای دل بیا که ما به پناه خدا رویم زآنچ آستین کوته و دست دراز کرد[دیوان حافظ، غزل 133] "آستین کوتاه" یعنی همان خرقه درویشان که معمولا آستین کوتاه بوده است و "دست دراز" نیز کنایه از آن است که صوفیان به حق خود قانع نبوده و از حریم خود تجاوز می‌کنند. او در جای دیگر در نقد صوفیه می‌گوید: نقد صوفی نه همه صافی بی غش باشد ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد خوش بود گر محک تجربه آید به میان تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.[ دیوان حافظ، غزل 159] و در جای دیگر عمل صوفیان را عمل دجال، و روش آنان را همان روش افراد ملحد دانسته است: کجاست صوفی دجال فعل ملحد شکل بگو بسوز که مهدی دین پناه رسید[دیوان حافظ، غزل 242]

سلام رفت‌وآمد شیخ بهایی در جلسات صوفیه نه از سر اعتقاد و پذیرش این مسلک، بلکه به خاطر مصلحت و احساس وظیفه در به هدایت کشاندن صوفیان زمان خود بوده. همان‌گونه خود شیخ بهایی این کار را "وانمود کردن" دانسته و می‌گوید: «با مردم به‌مقتضای عقل و درک آنان رفتار می‌کنم، تا آنکه مرا انکار نکنند و در مقابل من موضع نگیرند و این‌طور وانمود می‌کنم که روزگار مرا نیز با فریب خود از راه بیرون کرده و گول‌زده است. (مصلایی، نقدی بر مثنوی، نشر انصاریان، ص 283) اما واقعیت ماجرای شیخ بهایی اینه که مرحوم نهاوندی در کتاب جنتان مدهامتان می‌نویسه: بنده از شیخ عبدالمجید همدانی و ایشان از آیت‌الله تهرانی نجفی این‌چنین نقل می‌کند: روزی شیخ بهایی به یکی از شاگران خود که تعداد آن‌ها به چهارصد نفر می‌رسید گفت: امشب به منزل ما بیا، آن شخص می‌گوید: من امتثال امر کردم و رفتم، کم‌کم ارکان دولت صفویه آمدند و همه صوفی بودند. پس شیخ بهایی کسوت و خرقه درویشی پوشیده و سرحلقه اهل ذکر شد و آن‌ها مشغول ذکر شدند، به فاصله یک ساعت آن‌ها را جذبه گرفت و از دهان آن‌ها کف می‌ریخت و روی زمین افتادند. جز شیخ که در حال عادی باقی ماند، پس شیخ بهایی فرمود: تو را آوردم که ببینی من بیچاره در این زمان مبتلا شده‌ام که شاه و درباریان همه اهل تصوف هستند، ناچار شدم از این راه وارد شوم شاید کم‌کم آن‌ها را هدایت کنم. پس مرحوم آیت‌الله میرزا حسین تهرانی نجفی در میان جمع فرمودند: کسی ظن به شیخ نبرد، زیرا او مبتلا شده بود و از روی مصلحت انجام می‌داد. (نهاوندی، جنتان مدهامتان، جنت 1، ص 29)