علی‌محمد شیرازی در حالی نوشته‌جات خود را ناسخ و برتر از قرآن می‌دانست، که آثارش سرشار از مطالب خلاف واقع است. همچنان که وی غرق شدن فرعون، عاد و ثمود را در یک خلیج و نجات حضرت نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) را از یک نهر معرفی نموده است. حال آن‌که هلاکت سه قوم فرعون، عاد و ثمود و نجات سه پیامبر نامبرده، به اشکال مختلف بوده است.

بعد از احسایی تا امروز، 8 نفر ریاست فرقه‌ی شیخیه را بر عهده گرفتند. اولین آن‌ها رشتی بود که بلامنازع در کربلا به ریاست رسید. بعد از ایشان، کریمخان و فرزندانش در کرمان بعد از نزاع و درگیری، ریاست این فرقه را بر عهده گرفتند. محمدخان، زین العابدین خان، ابوالقاسم خان، عبدالرضاخان، موسوی و زین العابدین خان به ترتیب به ریاست رسیدند.

قدما، جهان هستی را به هفت اقلیم و هفت قسمت، تقسیم کرده بودند و آن‌ها را کشورهای زمینی محسوب می‌کردند. با توجه به ویژگی‌های برخی از عوالم همچون هورقلیا، که در این اقالیم سبعه قرار نمی‌گرفت، بعدها برخی از فلاسفه سخن از اقلیم هشتمی به میان آوردند. مشایخ شیخیه، بدون هیچ دلیل و مدرکی آن اقلیم را محل زندگی امام زمان (ع) در عصر غیبت دانستند.

کریمخان کرمانی و دیگر مشایخ شیخیه‌ی کرمان، برای این‌که به بدعت رکن رابع و ناطق واحد رنگ و بوی دینی و مذهبی بدهند و مردم را به اطاعت بی‌چون و چرای از ایشان دعوت کنند، اطاعت از رکن رابع و ناطق واحد را لازم و واجب معرفی کرده و مخالفت با ایشان را شرک و ردّ بر خدا و رسول خدا (صلوات الله علیه) دانسته‌اند.

علمای شیخیه قائل شدند امام زمان (عج) و خانواده‌ی ایشان، در عصر غیبت در عالم لطیف و فرامادی هُوَرقلیا در اقلیم هشتم زندگی می‌کنند. از آن‌جا که طبق این اعتقاد، حضرت در این عالم حضور فیزیکی ندارد، لذا برای اداره‌ی عالم هستی نیازمند یک واسطه است که از طریق ایشان با مردم در ارتباط باشد و این واسطه، همان رکن رابع و ناطق واحد است.

تناقض‌گویی مشایخ شیخیه‌ی کرمان در بدعت‌های اعتقادی که اختراع می‌کردند، در آثارشان به خوبی نمایان است. ایشان از یک طرف، وحدت را در ناطق شرط می‌دانند و بیان می‌کنند که ناطق باید در هر عصر، واحد باشد و دیگر علمای معاصر، عنوان صامت دارند و از طرف دیگر، کریمخان کرمانی، مؤسس شیخیه‌ی کرمانیه، قائل به تعدد در ناطق شده است.