پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ علمای امامیه در خصوص کیفیت غیبت امام زمان (عج) با هم اختلاف دارند. عده‌ای غیبت حضرت (عج) را به این معنی دانسته‌اند که جسم مبارک ایشان در عصر غیبت، دیده نمی‌شود و عده‌ای بر این باورند که جسم ایشان دیده می‌شود، اما شناخته نمی‌شود و هر کدام ادله‌ی خود را بیان کرده‌اند. [1] علمای فرقه‌ی شیخیه، مدعی شده‌اند نظریه‌ی ابداعی ایشان در این مسأله، توانسته است تمام مشکلات مسأله‌ی غیبت را برطرف کند.
آن‌ها جسم را به سه قسم «دنیوی، هُوَرقلیایی و اُخروی» تقسیم و برای هر یک ویژگی‌هایی را بیان کرده‌اند. مراد ایشان از جسم هورقلیایی (برزخی یا مثالی) جسمی است که یک مرحله بالاتر از جسم دنیوی است و دارای دوام و ثبات بیشتری است. این جسم بسیار لطیف و از گزند جمیع عوامل این عالم در امان است و هیچ عاملی نمی‌تواند کوچک‌ترین کهنگی، فرسودگی، نقص و صدمه‌ای بر آن وارد سازد. جسم در این مرحله، دارای قدرت و نفوذ بیشتری است و سعه و احاطه‌ی آن از جسم مادی بیشتر است. حیات جسم در این مرتبه و جمیع آثار حیاتی آن، ما فوق تصور است، مع ذلک از جسم اُخروی ضعیف‌تر است. [2]
بر اساس همین اعتقاد، علمای شیخیه بدون هیچ دلیل و مدرکی، برای امام زمان (عج) جسم هورقلیایی قائل شده و زمینه‌ی انحراف عده‌ای را در جامعه به وجود آوردند.

پی‌نوشت:

[1]. ر.ک: سید محمد صدر، تاریخ غیبة الکبری، ترجمه‌ی حسن افتخارزاده، تهران: انتشارات نیک معارف، 1382 ش، ص 31 به بعد.
[2]. سید احمد پورموسویان (از علمای شیخی)، کاوشی در کیفیت غیبت امام عصر (عج)، بی‌جا، بی‌نا، مهر 1384 ش، مدرسین حسینیه‌ی باقری مشهد، ص 14-18.