پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیشوای مسلک بابی و مبشّر فرقه‌ی بهائیت، نوشته‌جات خود را ناسخ و برتر از قرآن می‌دانست؛ همچنان که وی مدعی شده است: «و (کتاب) بیان، همان ظهور رسول الله (صلّی الله علیه و آله) هست به نحو اشرف در آخرت و این کتاب به عینه همان فرقان است که به نحو اشرف نازل شده در آخرت».[1]
اما لازم است بدانیم این ادعای پیشوای بهائی مسلک در حالیست که آثار وی، سرشار از مطالب خلاف واقع و مخالف با قرآن است. همچنان که وی غرق شدن فرعون، عاد و ثمود را در یک خلیج و نجات حضرت نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) را از یک نهر می‌داند: «قَد اغرَقتُ فرعونَ و ثَمودَ بإذنِ الله فی واحد مِن الخَلیجَین و قَد أنجَیتُ نوحاً و إبراهیم و موسی فی واحد مِن النهرین [2]؛ فرعون، عاد و ثمود را با اجازه‌ی خداوند در یکی از دو خلیج غرق کردم و نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) را از یکی از دو رودخانه نجات دادم». لذا در پاسخ به این مدعی دروغین باید گفت:
اولاً: با توجه به آیات کتاب آسمانی قرآن، هلاکت سه قوم فرعون، عاد و ثمود، به سه شکل مختلف صورت گرفته است. همچنان که قرآن کریم، نابودی قوم فرعون را به وسیله‌ی غرق شدن [3]؛ قوم عاد را به وسیله‌ی طوفان [4] و نابودی قوم ثمود را به وسیله‌ی صیحه‌ای مرگبار معرفی نموده است.[5]
​ثانیاً: بر خلاف ادعای علی‌محمد شیرازی، نجات حضرت نوح، ابراهیم و موسی (علیهم السلام) نیز از یک رودخانه نبوده است. چرا که از ظاهر آیات کتاب آسمانی قرآن برمی‌آید، نجات حضرت نوح (علیه السلام) در زمانی بود که آب تمام زمین را فرا گرفت [6] این در حالیست که حضرت موسی (علیه السلام) به وسیله‌ی شکافتن نیل نجات یافت.[7] اما جالب‌تر آن‌جاست که بر خلاف ادعای علی‌محمد شیرازی، نجات حضرت ابراهیم (علیه السلام) از آتش و نه از آب بوده است.[8]
بنابراین، شخصیتی که حتی از کمترین اطلاع و سواد دینی و تاریخی محروم است، چگونه می‌تواند نوشته‌جات خود را برتر و یا حتی در طراز آیات کتاب آسمانی قرآن بداند؟!

پی‌نوشت:
[1]. علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، ص 55.
[2]. علی‌محمد شیرازی، احسن القصص، ص 34.
[3]. «وَإِذْ فَرَقْنَا بِكُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَيْنَاكُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ [بقره/50]؛ و (یاد کنید) هنگامی که دریا را شکافتیم و شما را نجات دادیم و فرعونیان را غرق کردیم و شما مشاهده می‌کردید».
[4]. «وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِكُوا بِرِيحٍ صَرْصَرٍ عَاتِيَةٍ [حاقه/6]؛ و امّا قوم عاد با تندبادی طغیان‌گر و سرد و پرصدا به هلاکت رسیدند».
[5]. «وَلَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الْحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ؛ وَآتَيْنَاهُمْ آيَاتِنَا فَكَانُوا عَنْهَا مُعْرِضِينَ؛ وَكَانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبَالِ بُيُوتًا آمِنِينَ؛ فَأَخَذَتْهُمُ الصَّيْحَةُ مُصْبِحِينَ [حجر/83-80]؛ و اصحاب حجر (= قوم ثمود) پیامبران را تکذیب کردند؛ ما آیات خود را به آنان دادیم؛ ولی آن‌ها از آن روی گرداندند؛ آن‌ها خانه‌های امن در دل کوه‌ها می‌تراشیدند؛ امّا سرانجام صیحه (مرگبار)، صبحگاهان آنان را فرا گرفت».
[6]. «وَقَالَ نُوحٌ رَبِّ لَا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكَافِرِينَ دَيَّارًا [نوح/26]؛ نوح گفت: پروردگارا! هیچ یک از کافران را بر روی زمین باقی مگذار».
[7]. «وَإِذْ فَرَقْنَا بِكُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَيْنَاكُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ [بقره/50]؛ و (به خاطر بیاورید) هنگامی را که دریا را برای شما شکافتیم؛ و شما را نجات دادیم؛ و فرعونیان را غرق ساختیم؛ در حالی که شما تماشا می‌کردید».
[8]. «قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ [انبیاء/69]؛ (سرانجام او را به آتش افکندند؛ ولی ما) گفتیم: ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش».