ابن جوزی می‌نویسد: «هنگامیکه ابوبکر به خلافت رسید، انصار با آنکه مخالف بیعت با او بودند، ولی به اجماع رسیدند.

در روایتی جسارت خلیفه دوم نسبت به پیامبر نقل شده که او به پیامبر تذکر داد که نماز خواندن بر منافق جایز نیست؛ پیامبر نپذیرفت و خداوند در تأیید کلام عمر آیه‌ای نازل کرد. بخاری در انتهای روایت به نقل از عمر می‌نویسد: «سپس از جسارت خود در برابر رسول خدا شگفت زده شدم.»
صحیح بخاری، ج1، ص420.

ابن حجر می‌نویسد: «گمان می‌رود که عمر از نهی خاص خداوند (در نهی از خواندن نماز میت) اطلاع داشته است. همان‌طور که قرطبی می‌گوید، به دلیل آنکه این امر از جانب خدا بر عمر نازل شده است و از قبیل انواع الهام بوده است!»
فتح الباری، ابن حجر، ج8، ص334.

در روایتی نقل شده که هنگامیکه عبدالله بن أبی منافق فوت کرد، فرزندش نزد رسول خدا آمد و از پیامبر درخواست کرد تا پیراهن خود را برای تکفین پدرش به او بدهند و پیامبر به او پیراهن خود را اهدا کردند. سپس از رسول خدا خواست تا بر جنازه پدرش نماز بخوانند.

نافع مى‌گوید: عبدالله بن عمر صداى آلت لهو را شنید؛ پس دو انگشت خود را در گوش‌هایش فرو برد و از آن راه دور شد، و به من گفت: اى نافع! آیا چیزى مى‌شنوى؟! گفتم: نه! پس انگشتش را از گوش درآورد و گفت: من با رسول خدا (صلى‌الله‌علیه‌وآله) بودم که چنین صدایى را شنید و همین کار را کرد.

شوکانى می‌نویسد: «[جواز] غنا و گوش دادن به آن از گروهى از صحابه و تابعان روایت شده است و از جمله صحابه، عمر است.»
نيل الأوطار، شوكانی، ج10، ص159.
مقاله: «اهانت به پیامبر به واسطه جعل روایت فرار شیطان از عمر»