اسناد
غزالی باب حدیث مرسل می‌نویسد: «مرسل نزد مالک و ابوحنیفه و جمهور مقبول است و نزد شافعی و قاضی مردود است و همین مختار است.»
المستصفی فی علم الاصول، ج1، ص170.
مقاله: «بررسی روایت تکتف در صحیح مسلم»
مسلم نیشابوری در صحیح مسلم روایتی در مورد تکتف نقل کرده و این عمل را سیره و سنت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) معرفی می‌کند.
يحيی بن خلاد از عمويش رفاعه نقل كرده است كه وی نزد رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) نشسته بود، آن حضرت فرمود: نماز هيچ فردی كامل و صحيح نيست، جز اينكه اعمال وضو را همان‌گونه كه خداوند متعال دستور داده، انجام دهد؛ صورتش را بشويد و دست‌هايش را نيز با آرنج‌ها بشويد، و سرش را مسح کند و پاهايش را تا بر آ
از علی (عليه‌السلام) نقل كرده كه آن حضرت فرمود: من گمان داشتم باطن پاها سزاوارتر به مسح كردن از روی آن است، تا اينكه ديدم رسول خدا (صلی‌الله‌عليه‌وآله) روی هر دو پا را مسح كردند.
مسند احمد بن حنبل، ج2، ص139، 242 و 295.
ابن حزم می‌گويد: «در مورد دو پا، قرآن بر مسح نازل شده است، چه لام در «ارجلكم» (پاها)، را مكسور بخوانيم يا مفتوح، به هر حال عطف به «رؤوس» (سر)، است، يا عطف به لفظ آن يا به محلش و جز آن روا نيست.
عمر اراده کرد که سنت را جمع کند، سپس تصمیمش عوض شد، که سنت را ننویسد، پس برای شهرها بخشنامه کرد که کسیکه چیزی از سنت نزدش است، آن را محو کند.
کنز العمال فی سنن الاقوال و الافعال، ج10، ص293.
از ابوهریره نقل است که گفت: ما نمی‌توانستیم بگوییم که پیامبر چنین فرمود؛ تا اینکه عمر از دنیا رفت، ما از شلاق می‌ترسیدیم.
سیر اعلام النبلاء، ذهبی، ج2، ص603.
مقاله: «ممانعت خلفا از تدوین حدیث»
عمر به ابوهریره می‌گوید: نقل حدیث از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را ترک کن، یا تو را به زادگاهت (دوس) تبعید می‌کنم و به کعب هم می‌گفت: حدیث گفتن را ترک کن یا تو را به سرزمین قرده می‌فرستم. ... ابوهریره می‌گفت: من احادیثی نقل می‌کنم، که اگر در زمان عمر نقل می‌کردم، سرم را می‌شکست.
از عبدالرحمان بن عوف نقل شده که عمر از دنیا نرفت، تا اینکه اصحاب پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، عبدالله بن حذافه وأبودرداء وأبوذر وعقبة بن عامر را از مکان‌های مختلف جمع کرد، به آنها گفت: این احادیثی که از پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، در بین مردم پخش کرده‌اید، چیست؟
قرظة بن کعب انصاری می‌گوید: هنگامیکه قصد عزیمت به کوفه را کردیم، عمربن الخطاب تا منطقه «صرار» به بدرقه ما آمده و گفت: می دانید چرا شما را بدرقه کردم؟ گفتیم: لابد به خاطر اینکه ما از صحابه رسول اللّه هستیم؟
عمر به عمال خود می‌گفت: قرآن را به حال خود گذارید و آن را تفسیر نکنید. از رسول خدا هم کمتر حدیث نقل کنید و من شریک شما خواهم بود.
تاریخ طبری، ج4، ص204.
مقاله: «جلوگیری از تفسیر قرآن و نقل احادیث نبوی توسط خلفا»
شخصی از متشابهات سؤال کرد، خلیفه دوم او را احضار کرد که تو به چه حقی از متشابهات قرآن می‌پرسی؟ خلیفه دوم از برگه‌های خرما شلاقی آماده کرده بود! گفت: تو که هستی؟ صبیغ گفت: من بنده خدا صبیغ هستم. عمر هم گفت من هم بنده خدا عمر بن الخطاب هستم!
عمر بن خطاب آیات انتهایی سوره عبس را تلاوت کرد. انس به او گفت همه را فهمیدیم ولی معنای أبّ چه هست؟ عمر عصایش را برداشت و گفت: این در حقیقت یک تکلف و یک زحمت بیجا است! اصلاً لازم نیست که ما بفهمیم أبّا به چه معناست! سپس گفت: به شما چه که اصلاً معنای أبا چیست؟!
مردی از عمر در رابطه با آیه «و فاکهة و ابّا» سؤال کرد. جناب عمر شلاقش را گرفت به طرف اینها – که شما چه حقی دارید در رابطه با این آیه می‌خواهید از من سؤال کنید!
فتح الباری، ابن حجر، ج17، ص164.