سیوطی می‌نویسد: «زهری از عروه نقل می‌کند که عمر قصد داشت، سنت‌های پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را بنویسد، در این زمینه با صحابه پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) مشورت کرد، و همه آنها به او مشورت دادند؛ عمر یک ماه تأمل کرد و در حالیکه در این مورد شک داشت، استخاره کرد.

بخاری به نقل از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌نویسد: «روز قیامت اصحاب من، از راست و چپ به سمت من می‌آیند و من عرضه می‌دارم که اینها اصحاب من هستند، گفته می‌شود از روزی که تو از آن‌ها جدا شدی، ‌آنان مرتد گشتند و به دوران جاهلیت بازگشتند.»
صحیح بخاری، ج2، ص490.

عمرو بن میمون می‌نویسد: «هنگامیکه عمر بن خطاب به دست ابولؤلؤ در مسجد مجروح شد، من شاهد بودم که او مردم را مورد خطاب قرار داد و گفت: اگر ابلج [کسیکه جلوی موی سرش ریخته است] را ولی خود قرار دهند، آنان را هدایت خواهد کرد.

گفتگویی میان ابن عباس و عمر بن خطاب صورت گرفت. در این دیدار، خلیفه دوم اهل سنت، به دلیل جراحت از خنجر ابولؤلؤ در بستر بود و لحظات آخر عمر خود را می‌گذراند.
ابن شبه نمیری می‌نویسد:

هنگامیکه طلحه و زبیر علیه امیرالمومنین خروج کردند، یکی از زنان مسلمان به نام ام فضل به حضرت نامه نوشت. حضرت در جواب او فرمودند: «از طلحه و زبیر تعجب می‌کنم. هنگامیکه پیامبر از دنیا رفتند، نزد خود گفتیم، ما اهل بیت ایشان و نزدیکان حضرتش هستیم و هیچکس با ما در امر خلافت نزاع نمی‌کند.

در روایتی جسارت خلیفه دوم نسبت به پیامبر نقل شده که او به پیامبر تذکر داد که نماز خواندن بر منافق جایز نیست؛ پیامبر نپذیرفت و خداوند در تأیید کلام عمر آیه‌ای نازل کرد.