ابن عساکر می‌نویسد: «هنگامی که بنی امیه مطلع می‌شدند که نوزادی از مسلمانان به نام علی مزین گشته است، او را می‌کشتند.»
تاريخ مدينة دمشق، ابن عساکر، ج41، ص481.

دمیاطی حکایت جوانی که به گرامیداشت سالروز ولادت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اهتمام ویژه داشت اینچنین بیان می‌کند: «حکایت شده در زمان حکومت هارون عباسی در شهر بصره جوانی زندگی می‌کرد که اهل گناه و فساد بود و مردم شهر، به خاطر کارهای سخیف او، با چشم حقارت به او نگاه می‌کردند.

مردم نسبت به عملکرد عثمان [در نحوه حکومتدارى او و بخشش‌های بی‌رویه او از بیت المال] به على (علیه‌السلام) شکایت مى‌کردند، حضرت [از روی خیرخواهی] فرزندش امام حسن (علیه‌السلام) را به سوى او مى‌فرستاد و چون این کار را زیاد انجام داد، عثمان به امام حسن (علیه‌السلام) گفت: «همانا پدرت گمان مى‌کند آنچه ر

سیره نویسان ذکر کرده‌اند که رسول رحمت در روز دوشنبه دوازدهم ماه ربیع الاول در شهر مکه به دنیا آمد و مسلمانان با حضور در شعب ابی‌طالب که در شهر مکه است، در شب میلاد حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) دور یکدیگر جمع می‌شوند و مشغول به دعا و عبادت می‌شوند.

روزی حضرت علی (علیه‌السلام) بر روی منبر فرمود: شما مردم را به خداوند رحمان سوگند می‌دهم که آیا از شما، کسانی هستند که از رسول خدا در غدیرخم شنیده باشد که حضرت فرموده باشد، «پروردگارا! دوست‌دار علی را دوست بدار و دشمن علی را دشمن بدار»؟ اگر شنیده‌اید از جای خود برخیزید و شهادت دهید.

شیخ طوسی در تفسیر خود فرموده است: هیچ همسری از هیچ پیامبری، هرگز زنا نکرده است. چرا که این کار باعث تنفر مردم از پیامبر می‌شود، و باعث لکه ننگی بر ایشان می‌گردد. پس هر کس یکی از همسران پیامبر را به زنا نسبت بدهد، به تحقیق، اشتباه بسیار بزرگی را مرتکب شده است.