سلسله های صوفیه
نوبت قطبیت که به نورعلی تابنده رسید، خبری از اشاره غیبه در کار نبود و او می‌گفت: من از سر ناچاری قطبیت را قبول کردم و چون محبوب علیشاه دوست نداشت که کسی غیر از من به قطبیت برسد من هم مجبور شدم قطبیت را قبول کنم. لذا مشخص می‌شود که هیچ ابلاغ و اشاره‌ای برای قطبیت او در کار نبوده است. نورعلی تابنده حتی به این مطلب هم اشاره می‌کند که بعد از خودم نیز این قطبیت را به خاطر زحماتی که دارد به خانواده‌ام نخواهم داد.
در اسناد ساواک ارتباط اتباع این فرقه با انجمن فراماسون نیز به چشم می‌خورد. در سال 1344 ساواک از ارتباط این تشکیلات با دراویش گنابادی خبر داد و در گزارشی با موضوع "جمعیت فراماسونری در خراسان" نوشت: «...تصور می‌رود دراویش پیرو صالح علیشاه گنابادی نیز به جمعیت مزبور وابستگی‌هایی داشته باشند...»
ناکام‌ترین قطب این طریقت، علی تابنده فرزند رضاعلیشاه، کارمند بازنشسته اداره نفت بود که او هم با جمع‌آوری خاطرات پدر و بیان مهملات، صاحب تالیف به حساب می‌آمد و نورعلی تابنده هم هر هفته حداقل دو روز را به صورت مختصر برای دراویش زن و مرد به بیان قصه و نقل تاریخ (هر چند با تحریف) همت می‌گمارد. اما جذبی بشدت ناتوان از این معنی است و توان مدیریت طریقت را ندارد.
نمونه‌ای از مظلوم‌نمایی و وجهه‌سازی این فرقه، خاطره‌ایست که سردبیر سایت خبری سلسله گنابادیه از دیدار خیالی خود و سردار جانباز ابولفتوح می‌گوید. شخصی که به گفته وی جانباز جنگ تحمیلی ونماینده ادوار مختلف مجلس شورای اسلامی بوده !!! و پس از فاجعه‌ی گلستان هفتم درباره اوضاع نامناسب دراویش و مشکلاتشان با او به درددل پرداخته است!
سفر رجال ایرانی به اروپا، تأسیس فراموش‌خانه و نیز وجود برخی شباهت‌های فراماسونری با تصوف، ایرانیان را به فراماسونری جذب نمود. ظهیرالدوله بعد از نزدیکی به صفی علیشاه و شناخت تصوف و افکار و عقاید صوفیانه‌ای که شباهت به عقاید لژهای فراماسونر داشت، ایده تشکیل انجمن اخوت را با صفی علیشاه مطرح کرد، که صفی علیشاه نیز آن را پذیرفت.
درویش جاه‌طلبی بنام صلاحی، مهندس جذبی را قطب حکومتی خطاب کرد و خود را بعنوان قطب اصلی فرقه‌ی دراویش نعمت اللهی گنابادی معرفی نمود. به نظر می‌رسد اسباب ستم و خودکامگی اقطاب و مشایخ فرقه‌ی گنابادیه برچیده شده و گذر زمان اتباع آن را پراکنده و یاد آن را به سمت اضمحلال پیش خواهد برد.
اگر عقاید و سخنان صوفیان در مورد صلح کل و همه خدایی صحیح باشد، باید تمام آیات قرآن را که از کفر و شرک و بت‌پرستی و شیطان مذمت می‌کنند، کنار بگذاریم . فرستادن پیامبران بیهوده باشد و این همه جنگ‌های پیامبر(صلی الله علیه وآله) و علی(علیه اسلام) با مشرکان و کفار بیهوده و بی‌جهت باشد. خلاصه باید زحمات و مبارزه‌های انبیا را نادیده بگیریم.
متأسفانه دراویش و صوفیه در کنار شریعت اسلامی پدیده‌هایی بنام طریقت و حقیقت را اختراع کرده‌اند. شریعت را پوسته طریقت و طریقت را پوسته حقیقت می‌دانند و معتقدند که شریعت و طریقت هر دو وسائل رسیدن به حقیقتند. مراد از طریقت آداب سیر و سلوکی است که خودشان ابداع کرده‌اند و مراد از حقیقت مرحله رسیدن به خداست.
در آستانه‌ی سومین سالگرد فاجعه‌ی دراویش در خیابان گلستان هفتم در منطقه پاسداران تهران هستیم. بهمن ماه سال 1396، در ایام فاطمیه و مصادف با شب شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها، دراویش فرقه‌ی سلطان‌علیشاهی گنابادی سه نفر از مامورین نیروی انتظامی و دو بسیجی را به شهادت رساندند.
برخی دو فرقه ملامتیه و قلندریه را به خاطر شباهاتی که دارند، یکی پنداشته، اما باید دانست این دو فرقه‌های جدا از هم بوده، هرچند شباهت‌هایی با هم دارند. ملامتیه گروهی از صوفیه هستند که عبادات خود را از دیگران پنهان می‌کردند، اما قلندریه فرقه‌ای هستند که هر عمل خیری را که از ایشان سر می‌زند را منکر هستند.
تعدد سلاسل صوفیه علت‌های متفاوتی دارد. ولی یکی از علت‌های آن تفاوت دیدگاه‌های سلاسل صوفیه نسبت به آداب و رسوم یا معارف صوفیه است. همین اختلاف دیدگاه صوفیه از جهت دیگر مقدمه وجود سلاسل مختلف صوفیه شده است. به همین دلیل مریدان صوفیه چطور می‌توانند به سلاسل صوفیه اعتماد کنند؟
برخی از محققین علل دوام برخی از فرقه‌های صوفیه را حمایت حکومت‌های وقت و قبیلگی بودن و تعصب طرفداران ذکر کرده‌اند. با دقت در تاریخ سلسله‌های مختلف صوفیه در ایران و خارج از آن، این دو عامل به چشم می‌آید و از نمونه‌های بارزی که می‌توان برای آن نام برد، سلسله صوفیه گنابادیه است.
خواجه اسحاق ختلانی از اقطاب طریقه کبرویه وقتی با سید محمد نوربخش آشنا شد، سیادت نوربخش را مقدمه‌ای برای قیام خود علیه حکومت تیموریان قرار داد و گمان می‌کرد بواسطه سیادت نوربخش مردم از وی حمایت می‌کنند و بدین‌وسیله می‌توانند زمینه تشکیل حکومت صوفیه را فراهم آورند.
گروهی از صوفیه برای تطهیر کردن دامن خود از انحرافات، دیگر فرقه‌های صوفیه را منحرف معرفی می‌کند. ایشان فرقه‌های نامبرده را با صفاتی چون نادان، ریاکار، ظاهربین و بی اعتنا به شریعت خوانده و انحرافات خود را در حیطه‌های مختلف به بوته فراموش سپرده و در حقیقت با قربانی کردن چند طریقه، در پی تطهیر خود هستند.