رهبران بهائیت با دست گذاشتن روی نقاط ضعف جامعه تلاش دارند تا فرقه‌ی خود و تعالیم ساختگی و کپی‌برداری شده‌شان را حلّال المشاکلِ مشکلات عالم معرفی کنند، غافل از آن‌که به جز سخنرانی و بیانیه‌های زیبا، نه تنها راهکاری برای عملی شدن این تعالیم ارائه ننموده‌اند؛ بلکه حتی خود نیز در عمل، به این شعارها پایبند نبوده‌اند.

دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، در راستای آموزه‌ی وحدت عالم انسانی در این فرقه، تمامی انسان‌ها را نزد خداوند یکسان دانسته و هرگونه تفاوت در فضل و رحمت میان انسان‌ها را رد کرده است. این در حالیست که عبدالبهاء در جایی دیگر، با تقسیم‌بندی زن‌ها به جسمانی و روحانی، زن‌های جسمانی را از رحمت خدا بی‌نصیب دانسته است!

پیامبرخوانده‌ی بهائی بر خلاف حکم خود بر ممنوعیت داشتن بیش از دو همسر، سه زن اختیار کرده است! اما جالب است بدانیم که او، بر مبنای بابیت و بهائیت، هیچ مجوزی برای این عمل خود نداشته است. از طرفی پیشوایان و رهبران به ظاهر معصوم بهائی نیز برای توجیه اشتباه پیامبرخوانده‌ی خود، توسل به دروغ را جایز می‌دانند!

یکی از تعالیم بهائیت، لزوم اختراع و یا برگزیدن زبانی به عنوان زبان بین المللی می‌باشد. از این‌رو پیشوایان بهائیت، در عین حالی که یادگیری چند زبان را موجب اتلاف عمر دانسته‌اند، پیروان خود را به یادگیری زبان‌های فارسی، عربی، انگلیسی، آلمانی، بدیع، اسپرانتو ترغیب کرده و بیت العدل نیز، اساساً تحقق این تعلیم را به فراموشی سپرده است!

پیشوایان بهائی با عدمی دانستن شرور، اسم و عکس خود را عامل دفع آن معرفی کرده‌اند. اما به راستی چگونه امری عدمی می‌تواند در زندگی ما تأثیرگذار بوده و آن را به کنترل خود درآورد؟! از طرفی، چگونه پیشوایان بهائیت از یک‌سو هر امر غیرمحسوسی را منکر شده و از سویی دیگر، استفاده از اسم و عکس خود را عامل دفع خرافات عدمی معرفی کرده‌اند؟!

پیشوایان بهائی بر خلاف شعار لزوم تعلیم و تربیت یکسان برای تمامی انسان‌ها، فرزندان بهائی را از تحصیل در مدارس غیربهائی منع کرده‌اند. اما به راستی اگر پیش‌نیاز تحقق وحدت عالم انسانی تربیتی یکسان است، پس چرا پیشوایان بهائی فرزندان خود را از آن ممتاز کرده‌اند و در این صورت، شعار وحدت عالم انسانی چه معنا خواهد داشت؟!