امام حسین
مقام شامخی که از جانب خدای رحمان به امام حسین (ع) عنایت شده، قطعاً مقامی الهی است که خدای رحمان به بعضی از بندگان برگزیده خود عنایت کرده است. سیادت و سروری بر اهل بهشت قطره ای از دریای بیکران فضائل سیدالشهداء (ع) است. تنها کسانی می توانند محبت حضرت را در دل خود داشته باشند که بنابر روایت رسول خدا (ص) حلال زاده باشند و سعادت شامل حالشان شده باشد.
وهابیون ادعا می کنند شیعیان به زیارت امام خود در کربلا بیشتر از زیارت خانه خدا اهتمام دارند و بیشتر از آنکه به زیارت مکه مکرمه مشرف شوند به زیارت کربلا می روند؛ در پاسخ به این ادعا باید گفت در فقه شیعه ترک حج با وجود استطاعت، گناه نابخشودنی است و بر اساس دستور قرآن کریم، شیعیان به برگزاری مراسم حج و زیارت خانه خدا اهتمام ویژه ای دارند.
حضرت زینب کبری (س) شخصیتی است که در دوران با برکت خود از محضر هفت نفر از حضرات معصومین (ع) استفاده برده‌اند. بعد از درخشش ایشان در واقعه‌ی دفاع از امام حسین (ع) و ابلاغ پیام کربلا می‌توان از علم و عبادت‌های خاص حضرت زینب (س) به عنوان مهمترین ویژگی‌های شخصیتی ایشان اشاره کرد.
حضرت زینب کبری (س) شخصیتی هستند که در دوران با برکت خود، از محضر هفت نفر از حضرات معصومین (ع) استفاده برده‌اند. بعد از درخشش ایشان در واقعه‌ی دفاع از امام حسین (ع) و ابلاغ پیام کربلا، می‌توان از علم و عبادت‌های خاص حضرت زینب (س) به عنوان مهمترین ویژگی‌های شخصیتی ایشان اشاره کرد.
از شبهات دشمنان اهل بیت (ع) ادعای دشمنی امام حسین (ع) با ایرانیان است. باستان‌گرایان ادعا می‌کنند که در منابع شیعه، امام حسین (ع) امر به اسارت و بردگی ایرانیان داد. با مراجعه به منابع روایی و تاریخی شیعه مشخص می‌شود، تکریم و احترام اهل بیت (ع) نسبت به ایرانیان در طول تاریخ، به دفعات اتفاق افتاده است.
کوروش پرستان و طرفداران باستان‌گرایی ادعا می کنند که امام حسین (ع) در هنگام فتح ایران دستور به اسارت و بردگی عجمان داده‌اند. این ادعای باطل، در حالی بیان می‌شود که باستان‌گرایان، اصل روایت اهل بیت (ع) را تحریف کرده‌اند.
همچنانکه وجود مبارک پیغمبر اسلام وسیله و محور وحدت بین مسلمین است، و همچنانکه قرآن و کعبه‌ی شریف، محور اتّحاد مسلمین است، محبّت اهل بیت هم می‌تواند محوری باشد برای اتّحاد مسلمین و دلها را به هم نزدیک کند. عالمان بابصیرت اهل سنت باید در عمل، محبت به اهل بیت را نشان دهند تا سند محکمی برای اثبات ارادت آنها به اهل بیت و سد محکمی برنفوذ وهابیت باشد.
قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رسانده‌اند دارای تناقض و تضادی آشکار است. چرا که شیعه به یار و انصار و پیرو و نیز دوست‌دار یک شخص گویند، اما اینکه به قاتل و دشمنی که در صف و سپاه مقابل قرار گیرد نیز شیعه بگویند، کلامی واضح البطلان است.
به واقع شکست ظاهری و شهادت مظلومانه امام حسين عليه السلام و فرزندان پيامبر (صلى الله عليه و آله) خطّ بطلانى بود برچهل سال تبليغات مسموم بنى‌اميّه كه با نيرنگ و فريب، خود را دولت اسلامى جا زده بودند.حماسه امام حسين (عليه السلام) چهره اسلام واقعى را به مردم نشان داد و نقاب از چهره دروغ‌گويان اموى برداشت و نامشروع بودن سلطنت آنان را به اثبات رساند
هر چند به ظاهر امام حسین (علیه‌السلام) در کربلای سال 61 هجری به شهادت رسیدند و لشکریان بنی‌امیه انتقام کشته‌های خود در جنگ‌های بدر و احد را از اهل بیت رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) گرفتند، ولی با گذشت هزاران سال، شیعیان در کنار مضجع شریف خامس آل عبا (علیه‌السلام) جمع می‌شوند و با اطاعت از اوامر اولیای الهی، یک‌دلی با هم‌دیگر و صله‌ی با امامان خود و تفکر تشکیل حکومت الهی را به نمایش می‌گذارند.
زیارت قبر مطهر امام حسین (علیه‌السلام) عمل عبادی خاصی است که همواره در سخنان ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) مورد تأکید قرار گرفته است؛ اما آن‌چه به‌عنوان فضیلت خاص در زیارت سیدالشهدا (علیه‌السلام) بیان شده، تأکید بر حضور با پای پیاده هست. سنت حسنه‌ای که در طول تاریخ، شیعیان بر آن اهتمام داشته‌اند و مورد تائید و تأکید اهل بیت (علیهم‌السلام) نیز هست.
مودت اهل بیت (علیهم‌السلام) مزد رسالت پیامبر خداست که بر تمامی مسلمانان ادای آن واجب است. ابراز زبانی به تنهایی کفایت نمی‌کند و باید هر مسلمانی با عمل خود، مودتش نسبت به اهل‌بیت (علیهم‌السلام) را اعلام کند. این در حالی است که حب امام حسین (علیه‌السلام) هم‌چون حرارتی در قلب هر انسانی موجود است و مصداق آن به طور خاص، در روز اربعین و در طریق‌الحسین (علیه‌السلام) نمود پیدا می‌کند. هر سال بیستم ماه صفر، علاوه بر شیعیان، اهل سنت و حتی مسیحیان نیز به اجتماع عظیم حسینی در کربلا با پای پیاده ملحق می‌شوند.
یکی از کارشناسان شبکه وهابی در مورد توسل شیعیان به حضرت علی اصغر (علیه‌السلام) و وجود مبارک آن حضرت تشکیک کرد و وجود ایشان را منکر شد، و گفت: وجود این طفل دروغ محض است. در پاسخ باید گفت که نه تنها به وجود این طفل در تاریخ معتبر اهل سنت تصریح شده است بلکه حتی در تاریخ معتبر اهل سنت نحوه شهادت این طفل بیان شده است.
امام حسین (علیه‌السلام) بدون استمداد از علم و امدادهای غیبی به هدف خود از قیام رسید و عملاً استمداد از علم غیب با پیروزی واقعی منافات داشت؛ چون با توجه به مفهوم پيروزى و شكست، به اين نتيجه مى‌رسيم كه پيروزى آن نيست كه انسان از ميدان نبرد سالم به در آيد و یا دشمن خود را به خاك هلاكت افكند، بلكه پيروزى آن است كه هدف خود را پيش ببرد و دشمن را از رسيدن به مقصود خود باز دارد و امام با این مصیبت‌ها و سختی‌ها توانست حق و باطل را مشخص کند و به هدفش برسد.