شبهه کرده‌اند که چرا امام حسین(ع) در ماه حرام جنگید؛ در پاسخ گفته می‌شود که قیام امام حسین(ع)، عدم بیعت با یزید و نهی از منکر نسبت به حاکمی بود که مشروعیت حکومت بر مسلمانان نداشت؛ همچنین امام به قصد جنگ از مکه به کربلا نرفتند. احترام ماه حرام نیز در برابر کسانی است که آن را محترم بشمارند.

محبت اهل بیت(ع) برای اهل سنت، جزء لاینفک ایمان آن‌هاست؛ به طوری‌که اگر محبت اهل بیت(ع) را نداشته باشند، ایمان آن‌ها مشکل دارد.

یکی از معجزات و کرامات امام حسین (علیه‌السلام)، تلاوت قرآن توسط سر مطهر ایشان بعد از شهادت حضرت است؛ وهابیت خبیث که همواره دشمنی خود را با حضرات اهل‎ بیت (علیهم‌السلام) به اثبات رسانده، منکر این معجزه و کرامت خاص از سیدالشهداء (علیه‌السلام) شده است؛ اما علاوه بر علمای شیعه، عالمان اهل سنت نیز این کرامت را در کتاب‌‎های معتبر خود ذکر کرده‌اند.

واقعه‌ی عظیم عاشورا و نهضت الهی امام حسین (ع) ماموریتی الهی بود که به بهترین وجه علیه طاغوت زمان صورت گرفت؛ اما باید گفت این قیام به قدری مورد توجه پروردگار عالم قرار دارد که حتی خاک سرزمین محل شهادت سیدالشهداء (ع) و یاران باوفایش نیز اهمیت فراوانی دارد، و علاوه بر علمای شیعه، محدثان اهل‌سنت نیز به عظمت خاک کربلا در بیان رسول خدا (ص) اعتراف کرده‌اند.

برخی از مدعیان آریایی، همنوا با رسانه‌های سعودی و صهونیست، می‌گویند: «اربعین را تعطیل کنید و پولش را خرج فقرا کنید!» ما در پاسخ به آنان می‌گوییم: شما اگر دلسوز فقرا هستید، پول سفرهای خودتان را خرج آنان کنید؛ یا اصلاً تمام آثار باستانیِ تخت جمشید را به موزه‌های دنیا بفروشید و پولش را خرج فقرا کنید!

یکی از شبهاتی که از سوی مفتیان وهابی مطرح شده، آن است که امام حسین (ع) از سوی یاران امیرالمومنین (ع) به شهادت رسیده اند؛ آنان معتقدند که شمر بن ذی الجوشن از اصحاب امیرالمومنین (ع) بوده است؛ در حالی که در منابع معتبر اهل سنت، به جدا شدن شمر در زمان امیرالمومنین (ع) و ملحق شدن او به معاویه ملعون اذعان شده است.