پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ فضایل بی شماری برای سید الشهداء (علیه‌السلام) در کتب روایی شیعه و اهل سنت بیان شده که نشان از شخصیت آسمانی حضرت دارد و باید گفت که ثمره شناخت امام حسین (علیه‌السلام) شناخت شخص رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به تمام معنا و شناخت اسلام ناب محمدی است؛ زیرا نبی رحمت، حسین (علیه‌‎السلام) را از خود جدا ندانسته و خود را نیز از خامس آل کساء جدا نمی‌داند. پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در روایتی که محدثین شیعه و اهل سنت به آن در کتاب‌هایشان اشاره کرده‌اند، می‌فرمایند: «حسین از من است و من نیز از حسین هستم. خداوند متعال دوست‌دار هر کسی است که حسین را دوست دارد.»(1)

با دیدن این حدیث گرانقدر دو سوال در ذهن هر انسانی پیش می آید؛ «حسین از من است» به چه معناست؟ «و من از حسین هستم» چه توضیحی دارد؟
معنای جمله اول یعنی (حسین از من است) را اگر در آیات قرآن جستجو کنیم، به آیه 61 سوره مبارکه آل عمران(2) می رسیم که خدای رحمان خطاب به نبی اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌فرماید تا با نفس خود، فرزندان و زنانش راهی مباهله با مسیحیان نجران شود. نکته حائز اهمیت در این آیه آن است که مفسرین شیعه و اهل سنت، بقای نسل پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را منحصر در دو سبط بزرگوار ایشان، یعنی امام حسن و امام حسین (علیهما‌السلام) می‌دانند. به عنوان نمونه، ابن‌کثیر دمشقی که از علمای مشهور اهل سنت است، در کتاب تفسیرش به نقل از جابر بن عبدالله انصاری می‌نویسد: «منظور از (ابناء)، فرزندان پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، حسن وحسین (علیهما‌السلام) است.»(3)

آنچه که در قسمت دوم حدیث نبوی بیان شده و از اهمیت بیشتری برخوردار است، جمله «من از حسین هستم» است. این جمله اشاره‌ای است به امر بسیار مهمی که سبب احیای اسلام ناب می‌شود. به گواهی علمای شیعه و اهل سنت، رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اهل بیت خود را همانند کشتی نوح معرفی کرده‌اند. طبرانی، عالم سنی مذهب، به نقل از جناب ابوذرغفاری از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل می‌کند که حضرت فرمودند: «مثل اهل بیت من نزد شما، همانند کشتی نوح در میان قومش است. هر کس بر آن سوار شد، نجات یافت و هر کس از آن عقب ماند، به هلاکت رسید.»(4)

در حقیقت قیام امام حسین (علیه‌السلام) پرده از رازهای موجود در قسمت دوم حدیث پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بر می دارد و راه اسلام ناب محمدی را از اسلام تحریف شده اُموی جدا می‌کند. امت اسلام به جای آنکه بر کشتی نوح سوار شوند تا در دل دریای مواج فتنه‌ها به ساحل امن و آرامش قرب الهی برسند، به کسی یاری رساندند که سنت پیامبر خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را دست‌مایه شهوات خود قرار داد و رخنه‌هایی را در پیکره امت اسلام وارد کرد.
ابن ابی‌اسامه از علمای متقدم اهل سنت در کتاب خود می‎‌نویسد: پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمودند: «اولین شخصی كه رخنه در پيكره‌ی امتم وارد مى‌كند، مردى از بنی‌اميه است.» او در ادامه‌ روایت می‌نویسد: «گفته می‌شود که او یزید است.»(5)
این حدیث شریف به این معناست که اگر در کربلا امام حسین (علیه‌السلام) را به شهادت رساندند، در واقع، انگار رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را به شهادت رسانده‌اند.

پی‌نوشت:
1. التعليقات الحسان على صحيح ابن‌حبان، أبوحاتم دارمی (متوفای 354هـ)، ج10، ص96، ترتيب: علاء الدين الفارسی، دارللنشر والتوزيع، المملکة السعودية، چاپ اول، 1424 هـ، تعليق ألبانی حسن ـ الصحيحة. «حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أحبَّ اللَّهُ مَنْ أحب حُسيناً... .»
2. «فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَكُمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَأَنْفُسَنَا وَأَنْفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ (آل‌عمران/61) پس هر كه در اين [باره‌] پس از دانشى كه تو را [حاصل‌] آمده، با تو محاجه كند، بگو: «بياييد پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان، و ما خويشان نزديك و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم؛ سپس مباهله كنيم، و لعنت خدا را بر دروغگويان قرار دهيم».»
3. تفسير القرآن العظيم، ابن كثير دمشقی (متوفاى 774هـ)، ج2، ص47، دار الكتب العلمية، منشورات محمد علی بيضون – بيروت، چاپ اول - 1419 هـ. «قَالَ جَابِرٌ، وفيهم نَزَلَتْ نَدْعُ أَبْناءَنا وَأَبْناءَكُمْ ... وأَبْناءَنا الْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ وَنِساءَنا فَاطِمَةَ.»
4. المعجم الكبير، أبوالقاسم طبرانی (متوفای 360 هـ)، ج3، ص 46، دار إحياء التراث العربی، چاپ دوم، 1983 م. «حَدَّثَنَا الْحُسَيْنُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مَنْصُورٍ سَجَّادَةُ ... وَمَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا هَلَكَ .»
5. بغية الباحث، حارث بن محمد المعروف بابن أبی أسامة (متوفاى 282هـ)، ج2، ص642، منتقی: أبوالحسن أبی بكر هيثمی، محقق: د. حسين أحمد صالح الباكری، مركز خدمة السنة والسيرة النبوية - مدينه، چاپ اول، 1413. «عَنْ أَبِی عُبَيْدَةَ بْنِ الْجَرَّاحِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص): لَا يَزَالُ أَمْرُ أُمَّتِی قَائِمًا ... يُقَالُ لَهُ يَزِيدُ»

محمدجواد مهریار