پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که نسبت به واقعه عاشورا در کربلا مطرح می‌کنند این است که اگر شیعیان به بهشتی شدن امام حسین علیه‌السلام مطمئن بودند، این‌قدر عزاداری نمی‌کردند، با اینکه امام حسین علیه‌السلام احتیاجی به عزاداری ندارد، بلکه باید برای بهشتی شدن او شادی کرد!

در پاسخ به این اشکال می‌توان گفت علت گریه عزاداران، سرانجام کار شهدای کربلا نیست. گریه، بروز و ظهور حال و حالت غالب شده بر دل است که از خوف یا از محبت ایجاد می‌شود؛ نقل شده است که ابراهیم پسر پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله در حال احتضار بود، چشمان حضرت شروع به اشک ریختن کرد، یکی از صحابه به ایشان عرض کرد: اى رسول خدا! شما هم در مرگ فرزندتان گریه مى‌کنید؟ پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «این اشک ریختن، از باب رحمت است. چشم می‌گِرید، قلب محزون مى‌شود، اما چیزى که رضایت خدا در آن نباشد، بر زبان جارى نمى‌کنیم و ما اى ابراهیم! در فراق تو محزون هستیم».[1]

هیچ کس گریه نمی‌‌کند که چرا امام حسین علیه‌السلام و یارانشان که به وظیفه خود عمل کردند و شهید شدند، معلوم نیست که به بهشت می‌روند یا نه؛ بلکه هرکس به این دلیل می‌گرید که چرا بر محبوبش، -که انسان‌ والایی بوده-، ظلم‌های شدیدی صورت گرفته و چرا محبوب را اینگونه از دست داده است. در واقع هر کسی برای خود گریه می‌کند؛ برای جدا شدن از محبوب و برای ظلم‌ها و ستم‌هایی که با این فاجعه، بر امام حسین علیه‌السلام و با از دست دادن امام بر سر خودش آمده، گریه می‌کند.

آیا حضرت رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله که بر شهادت حمزه سیدالشهداء یا در سوگ فرزندشان ابراهیم گریه می‌‌کردند یا رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله، امیرالمؤمنین علیه‌السلام و فاطمه زهرا علیها‌السلام که قبل از واقعه کربلا به شهادت رسیدند، ولی بر مصیبت کربلا و شهادت فرزندشان گریه می‌‌کردند،[2] از عاقبت آنان نگران بودند؟! یقیناً فرزند پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله که در سن 18 ماهگی از دنیا رفتند، به جهنم نخواهند رفت؛ همچنین شهدای جنگ اُحد و سرور شهدای این جنگ، از کسانی هستند که نزد مسلمانان به عنوان برترین شهدا شناخته می‌شوند، بلکه حضور در جنگ بدر و احد، خود برای مسلمانان صدر اسلام فضیلت به حساب می‌آید! مسلمانان نیز متفق‌اند که امام حسین علیه‌السلام و برادرشان، سرور جوانان بهشت هستند. بنابراین گریه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله و اهل‌بیت علیهم‌السلام بر آنان به علت مشخص نبودن سرانجام کشته شدگان نبود، بلکه برای فقدان آنان گریه صورت می‌گرفت.

این را هم باید گفت که گریه نیز حق و باطل دارد؛ گریه بر امام حسین علیه‌السلام که از نوع گریه حق است و مورد تأیید پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و اهل‌‌بیت علیهم‌السلام قرار گرفته، آثاری دارد. ازجمله این آثار، ایجاد وحدت بین صفوف پیروان آن حضرت، اصلاح منکرات و ظلم‌های موجود در هر جامعه، جامعه‌سازی، انسان‌‌سازى، خودسازى و تربيت دينى (الگوپذيرى)، انتقال‌ فرهنگ شیعى به نسل بعد، زنده نگه‌داشتن و ترویج دائمی مکتب و آشنا شدن مردم با راه و رسم ائمه علیهم‌السلام، تجليل از مجاهدت امام حسین عليه‌السلام، تعظيم شعائر الهی، ایجاد پیوند قلبی با حجت‌های الهی، ایجاد محبّت و دوستى و اظهار آن نسبت به ذوی القربی که خداوند در قرآن سفارش فرموده است. به همین دلیل، گریه کردن و یاد امام حسین علیه‌السلام مورد تأکید اهل‌‌بیت علیهم‌السلام قرار گرفته است.

پی‌نوشت:
[1]. الطبقات الكبرى، ابن سعد، ج1، ص143.
[2]. «گریه پیامبر بر امام حسین، به نقل ام‌الفضل»
«گریه پیغمبر (ص) هنگام تولد امام حسین (ع)»
«گریه حضرت فاطمه (س) بر مصائب امام حسین (ع)»